BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

13 stycznia 2023

Od Niedźwiedziej Siły

To wszystko było coraz dziwniejsze. Zastępca drżący na widok lidera, tak samo jak jego były uczeń, rzucali się dość widocznie w oczy. Nie wnikał w te ich wewnętrzne sprawy, ponieważ go to nie dotyczyło. Dostrzegał jednak, jak napięcie powoli ogarnia Klan Klifu, który z niepokojem oczekiwał na wyjaśnienie sprawy z dzikimi psami, które oskarżono o atak na Cierniste Spętanie. Kto wie czy znów bestie nie rzucą się wygłodniałe na któregoś z nich? Były to dość słuszne obawy. Sam jeszcze żyjąc jako samotnik unikał tej sfory. Zdawał sobie sprawę, że pojedynczy kot nie miał z nimi szans. 
Lider o dziwo zachowywał spokój. Nie widział go dzisiejszego poranka, ponieważ tak jak obiecał, był przy Aksamitnej Chmurce, która łaknęła od niego uwagi. Może właśnie to sprawiło, że gdy czarno-biały wyszedł z legowiska, nie zauważył co się szykuje. 
— Niech każdy kot stawi się na zgromadzenie klanu! — Głos Lamparciej Gwiazdy rozległ się po jaskini, odbijając echem od ścian, wywabiając ze swoich kryjówek zaspane koty. 
To był ten czas, w którym nawet mentorzy jeszcze dojadali posiłek, przed wyruszeniem z młodzikami w teren. Najwidoczniej kocur chciał to załatwić w czasie, w którym klan był w całości wewnątrz jaskini. Musiało to być zatem coś ważnego. 
Wstał ociężale, rzucając Aksamitnej Chmurce spojrzenie sugerujące, by nie wyrywała się głupio przed siebie. Ta oczywiście była zbyt pełna werwy i miała gdzieś fakt, że zbierał się za to wszystko dość powoli. Ona już była na łapach, tuptając w miejscu, jakby lider szykował dla nich coś wspaniałego. 
— Myślisz, że powie co się stało Ciernistemu Spętaniu? — rzuciła krzywiąc się na samo brzmienie imienia wojownika. — O! A może zmądrzał i zmieni mu imię? Ja bym mu dała Ciernisty Obłoczek. To brzmi zdecydowanie lepiej. 
Ugh... Aż mu się przypomniało, jak wojowniczka wtargnęła po jego mianowaniu do Lamparciej Gwiazdy, żądając naniesienia zmian w imieniu Ciernistej Łapy. Musiał wyciągać ją stamtąd za kark, przepraszając kocura za jej zachowanie. Kotka naprawdę miała tupet, że nie spotkała ją za to kara. 
— Nie mam pojęcia — rzekł zgodnie z prawdą, wychodząc i kierując kroki ku tłumowi. 
Wypatrzył wzrokiem Dzikiego Kła, dostrzegając wymalowane na jego pysku zdziwienie. Pewnie nie został powiadomiony o zamiarach czarno-białego. Zastanawiał się czemu lider go trzymał na tej pozycji skoro widać było, że niezbyt się dogadywali  oraz lubili. 
Usiadł z pointką tak, by doskonale wszystko widzieć. Nie miał w zasadzie problemów do tego, by siedzieć gdzieś z tyłu. Był dość wysoki co dawało mu szerszy pogląd na sytuację. Jedynie czego się obawiał to tego, że kotka uznałaby go za idealne miejsce do obserwacji i wdrapała mu się na grzbiet, bo sama ledwo co by widziała przez tłum kotów. Na szczęście, udało jej się wywalczyć miejsce w pierwszym rzędzie, więc jego obawy szybko wyparowały. 
Lamparcia Gwiazda poczekał aż głosy ucichną. Jego wzrok kierował się po pyskach wszystkich obecnych, zatrzymując się dłużej na tym należącym do starszego medyka.
— Truskawkowa Grządko, wystąp — zwrócił się do kocura, który zdumiony zbliżył się do miejsca, w którym stał przywódca. 
Szmery rozległy się wśród obecnych. Nikt nie wiedział o co chodziło. Nawet sam wywołany. 
Skierował wzrok na oblicze szefa, lecz nie był w stanie przejrzeć jego zamiarów. Dawno z nim nie rozmawiał, więc nie był wstanie orzec czy powinni się bać, czy też nie. 
— Klanie Klifu! — głos czarnego rozległ się po całej komorze, zwracając na siebie całe skupienie zebranych. — Pewnie zastanawiacie się o co chodzi. Dlaczego wasz medyk stoi przede mną, nie zabierając głosu? Otóż moi drodzy...  Truskawkowa Grządka ukrył przed wami wszystkimi fakt, że dorobił się kociąt. Złamał kodeks medyka i zgwałcił Wilczą Pogoń. — poruszenie jakie z tego wynikło było nie do opisania. Medyk stał tam tak, jakby wrósł w ziemię. Na wielu pyskach dostrzegł niedowierzanie, a szepty rozległy się po jaskini z takim natężeniem, że szum zagłuszał słowa pojedynczych kotów. 
Sam nie do końca rozumiał, dlaczego wynikła z tego afera. Kojarzył, że medycy z racji swej profesji nie powinni mieć młodych, ale by robić z tego taki wielki problem na cały klan? I w zasadzie o jakiej Wilczej Pogoni mówił? Czyżby o matce Aksamitnej Chmurki? Zmarszczył czoło, próbując pojąć do czego doprowadził lider. Właśnie zdradził wszystkim, największy sekret medyka, który z rozmysłem go ukrywał. Pytanie było jednak... Jak Lamparcia Gwiazda się o tym dowiedział? Czyżby ktoś mu o tym doniósł po tylu księżycach? Dzieci Wilczej w końcu nie były już takie małe. To musiało być dobrze utajnione. Kłamstwa jednak zawsze wypływały na wierzch. Nawet po wielu, wielu księżycach.
— Truskawkowa Grządko zdradziłeś klan, zakpiłeś sobie z nas wszystkich. To cud, że Klan Gwiazdy nie spopielił cię piorunem. Widać jak przodkowie o nas wszystkich dbają. Pozwalają żyć zdrajcą. — prychnął. — Zasługujesz na najcięższy wymiar kary. Klan Klifu nie może pozwalać na łamanie zasad ustanowionych przez zmarłych. Dlatego... dzisiaj umrzesz. — Dojrzał jak lider uśmiecha się nikło pod nosem, zmierzając w stronę przerażonego medyka. 
Kocurowi najpewniej zdawało się, że śni. Spełnił się jego koszmar. Wszystko wyszło na jaw. Wiedząc o krwiożerczej naturze lidera, szybko złapał Aksamitną Chmurkę za kark i odwrócił od ujrzenia sprawiedliwości. Przytulił ją do siebie, nie pozwalając jej spojrzeć choćby na chwilę w kierunku swego ojca. Zdawał sobie sprawę z tego, że kocica zawsze chciała go poznać. Okazało się, że żył pod jej nosem, udając kogoś obcego. Bestialstwo. 
— Co robisz, misiu? Co się tam dzieję? — Wojowniczka próbowała mu się wyrwać, ale trzymał ją dość mocno. Nie chciał by na to patrzyła. On ledwo dawał radę spać po zbrodniach, których się dopuścił, a co dopiero taka niewinna dusza, która w niej była?
Krzyki to jedyne co pointka mogła usłyszeć. Dźwięk konającego był mu doskonale znany. Nie musiał patrzeć, by wyobrazić sobie jak lider rozrywa kocurowi gardło, jak ten charczy i pada na ziemię, brocząc krwią. Wrzask rozpaczy Wilczej Pogoni rozległ się chwilę potem. 
— To nie jego wina! Nie! Mroczna Puszcza go opętała! On nie chciał! — wylewała łzy, lecz było za późno na jakiekolwiek tłumaczenia. Lamparcia Gwiazda nie poprzestawał, nie wycofał się ze swoich słów. 
— Nie wierzę... To nie mój Lampart — usłyszał przy uchu głos Jeleniej Cętki. 
Kocur miał łzy w oczach, a ból w nich wymalowany starczył za dowód, że wojownik pierwszy raz widział tą mroczną stronę swojego partnera. Ale cóż się dziwić. Każdy coś skrywał. Nawet on, chociaż Aksamitna Chmurka twierdziła inaczej. Nie znała jego mroku, tego bólu, który odczuwał każdej nocy, śniąc o popełnionych zbrodniach.
Walcząca pointka po usłyszeniu tego wszystkiego zamarła i przylgnęła do niego bardziej. Siorbała nosem, wylewając z siebie łzy, co przyjął z małą ulgą, ponieważ poddała się i jej wzrok nie spocznie na porozrywanym zapewnię truchle ojca. 
Był pewien, że dla zebranych, to miejsce będzie przypominało o tej scenie na wiele księżyców. Nie byli w końcu przyzwyczajeni do brutalnych egzekucji. 
— Zabierzcie to lisie łajno — Lamparcia Gwiazda rzucił rozkaz, ale mało kto chciał się zbliżyć do zmarłego, po tym czego się dowiedzieli. 
W końcu Dziki Kieł na drżących łapach podszedł i chwycił martwego za kark. Jego śladem podążyli kolejni. Widział na ich pyskach masę wątpliwości. Czy to słuszne czy nie? W końcu... medyk złamał kodeks. Śmierć była mu pisana wraz z dniem, gdy narodziły się jego kocięta. A co za tym idzie... Uniósł wzrok, rozglądając się po obecnych. Widział jak co niektórzy zerkają obrzydzeni w stronę dzieci medyka. "Przeklęte kocięta", tym teraz mieli się stać po tym, gdy prawda wyszła na jaw. Otulił Aksamitną Chmurkę ogonem, ukrywając ją przed światem. Nie wierzył w wiarę klanowych kotów, a tym bardziej nie zamierzał odtrącać wojowniczki. Może i powstaną na ich temat kolejne plotki, lecz starał się tym nie martwić. Bardziej obawiał się tego, jak to wszystko wpłynie na pointkę, bo właśnie teraz... Po tylu księżycach dowiedziała się czym była dorosłość. 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz