Prawa, lewa, prawa, lewa. Maszerował od drzewa do drzewa, bo oczywiście się spóźnił. Mentor przyglądał się jego postawie. Starał się, by wyglądać pewnie i silnie. Nawet nie rozglądał się na boki, tylko po prostu wpatrywał się przed siebie, tak jak rozkazał mu kocur.
— Dość. Wystarczy. — usłyszał jego głos.
Od razu się zatrzymał, po czym wraz z Szpakiem skierowali kroki w kierunku Upadłej Gwiazdy. Czy był ciekawy co go czekało? Niezbyt. Wiedział, że łapy wejdą mu w tyłek, gdy tylko dotrą na miejsce. Komar był wronią strawą, że wybrał na jego mentorka niebieskiego. Jak nic chciał go wykończyć. Te jego dziwne spoufalanie się z wrogami było już bardzo podejrzane. Ile w zasadzie staruch miał księżyców? Nie powinien już leżeć w legowisku starszych? Może już siadało mu powoli na łeb?
Przez to zamyślenie wpadł na Szpaka, który się zatrzymał. Kocur zmierzył go spojrzeniem, po czym wskazał na cel ich przybycia.
No... Bardzo ładny, martwy potwór.
— Masz wejść na sam szczyt — powiedział do niego z dziwnym spokojem.
Aha. Oszalał?! Spojrzał na tego olbrzyma, krzywiąc pysk. Przecież to było samobójstwo.
— Czemu? — zapytał podejrzliwie.
Chciał też się go szybko pozbyć? W zasadzie... Miał takie myśli, by jakoś uszkodzić mentora, aby nie pojawił się dzisiaj na treningu, ale nie za bardzo wiedział jak to zrobić, by nie zostać oskarżony o coś... niemoralnego.
— Żadnych pytań. Do dzieła — Popchnął go, przez co przewrócił się na pysk.
Wstał zirytowany, ale udał się w stronę Upadłej Gwiazdy. Przyłożył łapy do jego dziwnej, sztywnej powierzchni, po czym skoczył, próbując wbić w niego łapy. Rozległ się dziwny odgłos, po którym jego uszy wołały o pomstę do nieba, a pazury wzbiły kilka iskier, gdy opadł na ziemię. Mentor zwariował. Co mu to da?! Stępi sobie pazury!
— Wojownik się nie poddaje — usłyszał nad uchem, przez co drgnął, podskakując aż w powietrze przestraszony.
— Nie da się na to wejść! — prychnął do niego, a widząc to jego dobrze znane spojrzenie, zacisnął w złości zęby. — Sam właź! — Zrobił mu miejsce, by się popisał.
Jego pazury błysnęły tak nagle, że aż tego nie zarejestrował. Poczuł tylko ból, krzywiąc się i unosząc na niego spojrzenie.
— Nie zapominaj z kim rozmawiasz. Nie jestem twoim kolegą. Rób co mówię — warknął Szpak.
Najeżył sierść, prychając i zwracając łeb w stronę potwora. Znów skoczył, próbując wejść na grzbiet tego czegoś, ale znów mu się to nie powiodło.
Wracając do obozu po całym dniu bezowocnych starań, wpatrywał się w swoje obdarte łapy, które bolały go za każdym razem, gdy stawiał kroki.
[przyznano 5%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz