Od Mrówki

    Mrówka przestała rozmyślać o Orle. Wspomnienia o zmarłych członkach jej rodziny (zwykle w okolicznościach tragicznych) powodowały nieprzyjemny ucisk w żołądku. Czy była to tęsknota? Czy żal? Głęboka uraza do tego, że pozostała na tym świecie sama? Nie miała nikogo. Jako kociak mogła liczyć na swoją dużą rodzinę, żeby teraz pozostać całkiem sama. Z nikim nie mogła dzielić się swoimi troskami i oczekiwać wsparcia. Mrówka zajęła się Owocowym Lasem, całą swoją energię i siłę wkładając w pomoc jego członkom, w poszerzanie swoich umiejętności i wiedzy rozległej na wiele dziedzin wojowniczych. To jednak było za mało i kotka potrzebowała czegoś więcej, zaczynając tęsknić do dynamicznego trybu życia. Nie była może najmłodsza, ale wciąż zamierzała służyć swojej grupie, tak długo jak będzie jej to dane. Jej ciche prośby zostały wysłuchane i dostała do wyszkolenia Łuskę. 

    Młoda kotka o niebieskiej dymnej sierści i zielonym intensywnym spojrzeniu, szybko zyskała sympatię swojej mentorki. Mrówka obdarzona talentem swojej matki do obserwacji, mogła z łatwością wychwycić zachowania wychowanki. Uznała jej wyszkolenie za szczególną misję, której tylko ona może sprostać i która podkreśli, że jest dobrą wojowniczką Owocowego Lasu. Wydawało jej się, że przez wiele księżyców stała w miejscu, więc nadszedł najwyższy czas, żeby zaczęła działać. Chciała znaleźć sojuszników, przyjaciół, wyszkolić ucznia, nauczyć się czegoś nowego i jeśli tylko odpowiednio przyspieszy, będzie mogła osiągnąć to wszystko. Jaka była Łuska? Kotka cechowała się posłuszeństwem, uprzejmością, była również uczynna, perfekcyjna, natrętna i uwielbiała doradzać. Mrówka często jej się przyglądała, badawczym wzrokiem oceniając wszystkie predyspozycje kotki. Zauważyła, że Łuska często przepraszała, nerwowo podrygiwała ogonem, zapewniała o swoim celu zostania najlepszą wojowniczką Owocowego Lasu. Mrówka nie niszczyła jej ambicji, wręcz chciała wytrenować kogoś silnego i godnego tytułu wojownika. Wiedziała również, że Łuska będzie jej jedynym uczniem. To jeszcze bardziej napędzało złotą kotkę do podjęcia intensywnych treningów. Chciała również, żeby treningi były ciekawe i stawiały na praktykę niż teorie. 

    Więź z uczennicą stała się bardzo ważna dla Mrówki. Poczuła w swoim życiu cel, miała się kim opiekować i dokąd wybiegać myślami. Oczywiście wciąż brała udział w patrolach, polowaniach, unikała większych interakcji z pobratymcami. Zmieniło się to, że była bardziej odpowiedzialna i naprawdę zależało jej na Łusce. Była chyba jedynym kotem, który rozmawiał z nią nie o tym, czego Łuska pragnęła dla swoich rodziców, ale czego sama chciała - chociaż naturalnie uczennica nie wiedziała, czego potrzebowała i wtedy Mrówka musiała przybrać inną strategię, bardziej chcąc nakierować ją na właściwą ścieżkę. Mrówce nikt nie wybrał ścieżki, sama zdecydowała o byciu wojownikiem. Wiedziała jednak, że rodzice odgrywają ważny wpływ w życiu kociaka. Ona sama z charakteru przypominała Kostkę. Miała dobre relacje z rodzicami i przez ich obserwowanie, doszła do istotnych wniosków, ale to dopiero długie szkolenie otworzyło jej całkowicie ślepia i pozwoliło wyznaczyć to, kim chciała zostać i do czego dążyła. Szkoleniem Łuski pracowicie zajęła się od samego początku. Najpierw zapoznała uczennicę z terytorium Owocowego Lasu, opowiadając różne ciekawostki i pokazując najlepsze kryjówki zwierzyny. Chciała zaciekawić uczennicę i żeby ta zakochała się w ich terenach. Sama Mrówka była związana z ich terenem, nawet jeśli przeprowadzka i porzucenie starego domu, wciąż nawiedzało ją w snach. Nowe terytorium było jednak dobrym rozwiązaniem dla niej, żeby mogła zacząć wszystko od nowa i sama przejść pewną przemianę. Oprócz poznania terenu i krótko historii ich społeczności, nauczyła Łuskę tworzyć posłania na gałęziach drzew, utrzymywać równowagę na drzewach i wyćwiczyć sprawność przez unikanie spadających jabłek. Pora Opadających Liści miała wiele plusów, jednak wizja zbliżającej się Pory Nagich Drzew kładła szczególną presję na nauczenie polowania i walki.