Przyglądał się w skupieniu tętniącemu życiem miejscu, które powinien zwać swoim domem. Każdy krzątał się po okolicy, zajmując się swoimi obowiązkami. Przywodziło to na myśl mrówki, które garnęły się do pracy. Łapy tupały, niektórzy śmiali się głośno ze swoich żartów, ciesząc się tym pochmurnym dniem z dziwną werwą. Oparł pysk na łapie, leżąc i oczekując na zjawienie się niebieskiej sylwetki. Dojrzał jak Szpak rozmawiał ze swoją jedyną córką, krzywiąc pysk. Jakieś rodzinne zawody i rozczarowania? Skąd on to znał. Wciąż pamiętał ten moment, gdy ojciec uznał go za beztalencie, ponieważ nie potrafił złapać głupiej myszy.
Mentor chwilę później znalazł się bliżej miejsca, w którym wypoczywał, kierując na niego twardy wzrok.
— Idziemy. Twój trening czeka. — powiedział, kierując kroki poza obóz.
Ruszył za nim dość leniwie i ślamazarnie. Jego wzrok na chwilę zatrzymał się na Lukrecji, którego mijali, nim skupił się ponownie na drodze.
Gdy świat stanął przed nim otworem, przyspieszył kroku, kierując się naprzód. Gotował się na ciężki trening, który wyciśnie z niego wszystkie soki. To było do niego niepodobne, ale wewnętrzna desperacja wzięła górę. Poderwał się na drzewo powodując, że Szpak zatrzymał się, zadzierając łeb w górę.
— Co robisz? Dzisiaj nie trenujemy wspinaczki. — upomniał go chłodno.
— Może i nie, ale nie zaszkodzi sobie co nieco przypomnieć, zwłaszcza że mieszkam już od jakiegoś czasu na drzewie. — przypomniał mu ten fakt.
W końcu jak miał dostać się na legowisko, gdy łapy rozjeżdżały mu się za każdym razem, gdy próbował dostać się na kasztanowca?
Mentor prychnął, oczekując aż zejdzie. Zrobił to po chwili, stając pewniej na łapach.
— Takie coś nie wzmocni twoich łap. Siła bierze się stąd — Pacnął go kończyną w łeb.
Zamrugał zdumiony. Jak to z głowy? Miał na myśli, że psychika wpływała na całe ciało?
— Opowiedz coś więcej. — poprosił.
— Jeżeli masz silny umysł, jesteś w stanie zrobić wszystko. Nawet przezwyciężyć słabość swojego ciała. Przykładem może być kot, który stracił kończynę. Nie jest w stanie dotrzeć do obozu, by zawołać o pomoc, lecz ma szansę się doczołgać o ile znajdzie w sobie siłę. Jeżeli nie... To umrze. Strach oraz desperacja, które pochodzą z głowy, dodają ciału energii.
Brzmiało to... ciekawie. Czy to właśnie czuł? Tą desperację, by pokazać ojcu, że mógł być z niego dumny, przez co zgodził się z radością jak szaleniec na morderczy trening, gdy jeszcze jakiś czas temu błagał, aby Szpaka coś zjadło po drodze do legowiska uczniów?
— Chciałbym się o tym przekonać na własnej skórze — mruknął do kocura, który uśmiechnął się pod nosem na te słowa.
— Będziesz miał szansę, ponieważ dzisiaj zabieramy się za polowanie na ptaki. — rzucił tajemniczo, ruszając dalej w drogę.
***
Umierał. Każdy oddech kosztował go masę sił. Leżał na ziemi niczym przegrany. Łapy drżały i nie był w stanie nawet poruszyć koniuszkiem ogona. Zwariował. To był błąd. Mógł nie zachęcać mentora do dawania mu wycisku. Złapał jednego ptaka przez cały dzień. Skakał, biegał, wchodził i schodził z drzew tak długo, że jak Szpak powiedział, że teraz czas na walkę, to miał ochotę się poryczeć. No ale zmusił się do wstania i zmierzenia z kocurem, który rozłożył go raz dwa na łopatki.
Teraz stał nad nim, kręcąc głową. No a czego się niby po nim spodziewał?! On nie latał jak wariat po tych drzewach, szukając piszczek, tylko siedział na tyłku i się przyglądał!
— Masz dość? — zapytał.
Oczywiście, że miał dość, nie widział? Jak miał jednak mu to powiedzieć, jak gardło miał wyschnięte na wiór?
— Wstawaj — Trącił go łapą.
Spróbował się unieść, ale jedyne co udało mu się osiągnąć to kolejny upadek na ziemię. Nie. Nie da rady. Zamknął oczy, poddając się. Usłyszał nad uchem sapnięcie.
— Wstawaj, wojowniku! — rozległ się jego wrzask, który sprawił, że serce mu zabiło szybciej, a adrenalina spowodowała, że wykrzesał z siebie jakieś resztki sił, aby się podnieść. Mentor zbliżył się, patrząc na niego z góry, robiąc zdegustowaną minę. — Masz dość? — powtórzył pytanie.
Gapił się na niego zmarnowanym wzrokiem, biorąc głębszy oddech i kiwając powoli łbem.
— Błąd! Wojownik się nie poddaje, zapamiętaj to — miauknął niebieski. — Do obozu wymarsz — Kłapnął zębami przed jego pyskiem, co spowodowało, że uskoczył.
Ugh... Znów go wzięło na te swoje dzikie odpały. Wiedział jednak, że jeżeli się nie ruszy, to kocur naprawdę go pogryzie, więc koślawo zaczął kierować się ku obozowi.
[przyznano 5%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz