Od Zanikającego Echa Do Kminku (Kminkowej Łapy)

Rozmowa z kociakami nie były najmilszą rzeczą. Stresowało ją to, że prawie zabiłaby ich matkę. To było z jej strony takie głupie, mogła się powstrzymać i dać sobie spokój. Zostawić niebezpieczną samotniczkę, jedynie powiedzieć jej by się wynosiła, lecz chęć chronienia dzieciaków była zbyt mocna. Nie przepadała za maluchami, nawet jeżeli wydawało się inaczej. Teraz jedyny powód dla którego się nimi zajmowała, to strach, iż ich matka jest nieodpowiedzialna oraz strasznie agresywna. Kto wiedział, może nawet zmuszała ich do jakichś niezbyt mądrych rzeczy? Nikt nie potrafił przewidzieć na co była zdolna, dlatego postanowili je wziąć. Niby zabrać od rodziny, oddzielić od rodzicielki, przenieść w inne miejsce, ale jednak… To była dobra decyzja. Gdyby nie to, może by im się coś stało. Ona sama nie miała dobrych wspomnień co do własnej matki. Zawsze była daleka, a nią zajmował się Jabłkowa Bryza, wspaniały ojciec, który dawał wsparcie niezależnie od sytuacji. A te dzieci miały w ogóle tatę? Byłoby to dość niespodziewane, zważając, że gdyby go znały, to może by to on przyszedł z nimi i zaopiekował się jak na kocura przystało. 

 Tymczasem na zgromadzeniu pojawiła się nieprzewidywalna kotka, wybuchowa jak nie wiadomo co. To było oczywiste, że zabiorą te kociaki. Nie mogli pozwolić na ich cierpienie, by umarły z głodu i tak dalej. Jeden samotnik mało co mógł upolować w pojedynkę, lepiej było w grupie, a tu klops. Najwyraźniej szara była samotna z maluchami, co jeszcze bardziej ich przerażało. Co jeżeli to nie były jej dzieci? Cokolwiek? 

Zaskoczona spojrzała na zgromadzonych małych samotników, którzy nagle weszli do wykopanej dziury. Co tu się działo? Myślała, że się bawią, będą zakopywać jakąś zabawkę albo szukali skarbów. Może jakichś kamyczków, patyków, ale nie, że będą chcieli tam wskoczyć! To było tak bardzo nieprzewidywalne, iż nagle wstała zaniepokojona i zaczęła wpatrywać się w maluchy. Coś ich bolało? Może chcieli się im postawić, to był strajk? Momentalnie ją zamurowało i zaskoczona stała na drżących nogach. Zrobiła coś nie tak? To było wszystko przez nią? Prawdopodobne było też, że to ta ich matka im coś powiedziała. Na przykład nauczyła czegoś złego. Nieodpowiedniego, szalonego. Czegoś na jej poziomie, tak by kociaki były… Bardziej wyszkolone? Ale po co by uczyła dzieci jakichś dziwnych rzeczy? Było to zbyt niezrozumiałe by się nad tym zastanawiać. Ptasi Jazgot już zaniepokoiła się i spojrzała zdziwiona na kłębek kociaków, które gniotły się w ciasnej dziurze. Karmicielka próbowała coś do nich powiedzieć, przemówić im do rozsądku ale na nic. O co im mogło tutaj chodzić? 

- Ej… C-co się tutaj dzieje?- zapytała cicho maluchów, starając się ich nie przestraszyć.- B-boli was coś, jesteście głodne? B-bo to trochę dziwne, prawda? P-proszę, wyjdźcie stamtąd… J-jeszcze wam się coś stanie…

<Kminek, głowa cię boli mordo?>