Za kocięcych czasów
Rano znalazła mały, brązowy patyczek. Czerpała przyjemność z obryzania go. Jeszcze przyjemniejsza była cisza - jej rodzeństwo spało. Niestety, nie mogło to trwać wiecznie.
Usłyszała donośne ziewnięcie i żwawe kroki.
Nad jej głową stanął rudy kocurek.
- Cześć Fiolet! - miauknął zadziornie Truskawek. - Myślisz że rodzice śpią?
- Uh... zdaje mi się, że tak... - mruknęła z niechęcią.
- To co, budzimy ich? A no tak, zapomniałem - przecież z tobą nie można, bo ty nie chcesz. - warknął z pogardą.
Znowu komentował. Tak bardzo ją irytował. Miała chęć wsadzenia sobie mchu do uszu.
- Przestań. Idź już. Budź ich sobie z kimś innym.
- Spodziewałem się tego, no cóż.
Miał już wykonać zwrot w tył, miał odejść od Fiolet. Było tak blisko.
- Hej! A co ty tam trzymasz? - spytał.
O nie.
Zauważył jej patyk.
- Dawaj to! - krzyknął, skacząc na zabawkę Fiolet z pazurami.
Nie zamierzała się poddawać.
Odepchnęła kocura, który następnie się odsunął. Poczuła się się silna.
Ku jej nieszczęściu, nie odsunął się przez nią.
To dlatego, że Pierwszy Brzask się obudził.
- Truskawku? Co to za krzyki? - zapytał patrząc w kierunku syna.
Rudy jednak nic nie odpowiedział. Wytknął siostrze język i podreptał w kierunku ojca.
- Truskawku, rozmawialiśmy o tym. - miauknal pouczająco. - Nie rób tak siostrze i zostaw jej patyka. Mam tutaj coś, co może się ci spodobać. Ale dam ci to ale pod warunkiem, że będziesz grzeczny.
Mały kocurek szybko kiwnął łebkiem.
Rzeczą, na ktotej zależało małemu kocurkowi był niewielki, ciemny kamień. Sięgnął po niego z uśmiechem.
Szylkretowa posłała bratu gniewne spojrzenie i wróciła do gryzienia patyczka.
***
Teraźniejszość
Wracała z treningu. Umiała już łapać myszy. Niosła w tej chwili jedną w pysku.
Zauważyła swojego ojca rozmawiającego z Jaśminową Gwiazdą.
Zaczęła iść w jego stronę. Potrzebowała z nim porozmawiać.
Kiedy stała już naprzeciwko kocura, Jaśmin udało się w kierunku żłobka.
Pierwszy Brzask uśmiechnął się i przybliżył do córki.
- Witaj, Fioletowa Łapo. Domyślam się, że wracasz z treningu?
- Tak... - odpowiedziała, kładąc swoją zdobycz na trawie.
- Niezły okaz. - przyznał. - Lubisz polować?
Otworzyła pysk, jednak żadne słowo się z niego nie wydobyło.
Nie lubiła polować.
Największa strata czasu i przykry obowiązek. Chciała się od niego uwolnić.
- Nie... nie lubię...
< Pierwszy Brzask? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz