Malutkie kocie przeciągnęło swój kręgosłupek i położyło łapki na pyszczku. Nastał nowy dzień, a co za tym idzie, Głuszka zmuszona była do ruszenia swojego ogonka z miejsca. Na świecie była od niedawna i już miała dosyć tych przebrzydłych poranków, budzących ją, wrednych słonecznych błysków. Kotka uniosła oczy i ujrzała psyk matki która uśmiechała się do niej uroczo. Żądlący Język trąciła nosem swą córeczkę i polizała ją po pyszczku.
- Dzień dobry śpioszku- zatrajkotała i przesunęła ogonem po mchowym posłaniu- twoje siostrzyczki już się bawią, dołącz do nich jeśli chcesz.
Głuszka prychnęła cicho pod noskiem i wygramoliła się z miękkiego posłania. Przyczołgała się na jeszcze stanowczo za krótkich łapkach do sióstr które kotłowały się na ziemi. Większa z nich, Jaszczurka, przygryzała mniejszej ucho. Lawenda wydawała z siebie niezadowolone pomruki uderzając bezradnie łapkami w ziemię.
- Zostaw! Zostaw, Jaszczura, ała!- piszczała błagalnie. Głuszka zaśmiała się krótko pod noskiem. Były takie małe a siostra już dość płynnie wymawiała słowa ,,zostaw" i ,,Jaszczura". Największa z sióstr puściła w końcu swoją ofiarę i zaśmiała się cicho. Kątem oka dostrzegła siedzącą z boku Głuszkę która rzucała jej zaciekawione spojrzenie. Nie trzeba było czekać na reakcję, szylkretka podbiegła na chwiejnych łapkach i przewróciła nieśmiałą koteczkę na ziemię. Głuszka próbowała obronić się w jakiś sposób ale została przyciśnięta do ziemi przez swoją cięższą siostrę. Ptaszyna mogła tylko błagać o pomoc wydając z siebie swoje popisowe piski które przypominały bardziej odgłos jaki wydaje przerażone pisklę wypadające z gniazda. Żądlący Język zareagowała od razu. Wstała i podeszła do swoich córek rozdzielając je łapką. Odsunęła na bok Głuszkę która dumna z siebie otuliła się ogonkiem mamy patrząc jak ta każe Jaszczurkę.
- Jaszczusiu, kochanie...-zaczęła łagodnie kotka liżąc w czółko swoje dziecko- nie wolno tak dusić siostrzyczki, ona jest mniejsza i drobniejsza niż ty złotko.
- Siostra fu!- obraziła się malutka prychając przy tym ze złością- nie ma bawiu bawiu!
- Bawiu bawiu będzie, tylko daj Głusi podrosnąć- uspokajała ją Żądlący Język- a teraz może odpoczniecie chwilkę po tych zabawach.
Karmicielka podniosła kocię i położyła je na swoim posłaniu. To samo uczyniła z Lawendą a Głuszkę trąciła łapką aby sama podjęła się próby powrotu. Chciała tak zachęcić najmniejszą z miotu aby zawalczyła o swoje dobro i nabrała trochę wprawy w chodzenie. Niechętnie, szylkretka ruszyła sunąc brzuszkiem po ziemi. Była to dla niej niezwykła przygoda. Piasek i pył brudziły jej futerko, łapki powoli traciły siłę ale w końcu dotarła pod sam mech. Dumna mama zamruczała i podniosła córkę kładąc ją delikatnie obok pozostałych. Przyszedł czas na posiłek. Głuszka poczekała aż reszta wybierze swoje ulubione miejsce po czym dołączyła do nich powoli. Kiedy się posilały do żłobka weszła nowa osoba. Kotka poczuła obcy zapach i odrywając się od jedzenia spojrzała na bok. Przybysz miał skołtunioną sierść, postawione uszy i dość przyjazny pyszczek. Podszedł do Żądlącego Języka i skinął jej głową z szacunkiem po czym spojrzał na młode. Wykrzywił pysk w lekki uśmiech po czym powrócił do matki.
- Witaj Lśniące Słońce, cóż cię tu sprowadza?- zapytała bardzo miło, jak na siebie, królowa. Kocur przebierał łapami jakby z zniecierpliwieniem. Ewidentnie nie za bardzo chciał tu przebywać.
- Witaj Żądlący Języku, zostałem wysłany aby obejrzeć twoje młode...no wiesz, czy wszystko z nimi w porządku.
- Zapewniam cię, że jest- odparła kotka i odsunęła swój nakrapiany ogon ukazując trójkę zaspanych kociąt. Lśniące Słońce podszedł do nich niepewnie i rzucając każdemu ,,przyjazne" spojrzenie zaczął swe badanie. Na początku wziął Lawendę. Chwycił ją za kark i postawił przed sobą. Zwrócił uwagę na łapki, oczka, uszy, popchnął nosem i sprawdził czy mała chodzi. Widząc jak kotka balansuje na nóżkach odetchnął cicho po czym odłożył ją mamie. Następnie złapał za kark Jaszczurki i otworzył szerzej oczy. Postawił ją na ziemi i rzucił zdziwione spojrzenie Żądlącemu Językowi.
- Ile ty ją karmisz?- zapytał zwracając uwagę na krągły brzuszek, masywne łapy i długi ogonek. Królowa wzruszyła obojętnie łopatkami świdrując go wzrokiem. Widząc, że jest ona zdenerwowana i jeszcze jedna niepochlebna uwaga a wyleci ze żłobka ze skopaną kitą, skupił się na pracy. Odłożył Jaszczurę po czym zabrał się za Głuszkę. Kiedy tylko uniósł ją do góry zdziwił się jeszcze bardziej niż przy siostrze. Chcąc się upewnić wyprostował się wciąż trzymając ją za kark. Kotka pisnęła widząc jak wysoko znajduje się nad ziemią. Matka już chciała ruszyć jej na ratunek kiedy Lśniące Słońce położył Głuszkę na ziemi. Obejrzał ją dokładnie tykając nosem po bokach, a widząc, że ta ledwo chodzi spojrzał na matkę.
- Czy to kocię je?
- Oczywiście, że tak!- oburzyła się szylkretka uderzając wściekle ogonem w ziemię- jest karmiona tak jak reszta, tylko...
- Tylko co? To same kości niemalże. Ona ledwo chodzi, Żądlący Języku.
Sierść królowej najeżyła się ale nie śmiała się odezwać ni dać upust swej złości. Lśniące Słońce westchnął ciężko i rzucił zrezygnowane spojrzenie na trzęsąca się Głuszkę.
- Pozwól mi, że zabiorę ją do Różanego Kwiatu, ona powie co możemy zrobić.
Słysząc to zdanie kotka uspokoiła się. Kiwnęła głową i pozwoliła na to aby medyk wyniósł jej młode ze żłobka. Głuszka zaczęła kręcić się w jego uścisku miaucząc głośno. Nie chciała nigdzie odchodzić. Dokąd ją zabierają i czemu mama na to pozwala?! Nie otrzymała odpowiedzi na to pytanie. Blask słońca niemal ją oślepił więc ptaszyna zamknęła ciężkie powieki. Kiedy znowu je uchyliła ujrzała różnokolorowe plamy, niektóre z nich przemieszczały się, z prawa na lewo. Pośród nich dostrzegła brązową w łaty która podbiegła do medyka i zadała mu jakieś pytanie, którego oczywiście kocię nie usłyszało. Medyk natomiast pokręcił głową i wszedł do jakiejś nieznanej Głuszce jamy. Kotka była bardzo przestraszona.
<<Lśniące Słońce? Nie zjedz mnie pls>>
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)
Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz