Nic umarła. Czuł... potworną pustkę w sercu. To była jego wina... jego... Mógł nie sprzeciwiać się Lukrecji, nie zrywać z nim. Wtedy... Wtedy by żyła. Kocur ją skrzywdził, zmusił do urodzenia kociąt, a ona... Jego kochana siostrzyczka... Nie wytrzymała tego i odebrała sobie życie. Nie miał jej za złe, że po drodze zamordowała jednego malucha, a drugi skończył zgnieciony przez jej ciało. Dalej ta świadomość do niego nie docierała. Wręcz... zmarniał. Nie miał sił jeść, lecz Miodunka przy nim była. Opiekowała się, gdy leczył poturbowane ciało. Spędził dwa księżyce w legowisku medyka, uziemiony do czasu, aż kość mu się nie zrośnie. Poranek nie był z tego zadowolony, ale czy on kiedykolwiek był? Dostał go na ucznia, ponieważ sobie nie radził jako medyk. Coś czuł, że nie uda mu się wyszkolić go na wojownika. Kocur nadal nie mógł pogodzić się ze swoją zmianą powołania.
Teraz jednak... Był w pełni sił, chociaż czuł się dalej tak koszmarnie i dziwnie. Miodunka chodziła z nim na treningi, dzięki czemu czuł większą pewność siebie, bo kocica z łatwością ustawiała swojego niesfornego brata do pionu. Lepiej by się nadawała do tej roli. To był błąd, że dostał go pod swoje skrzydła. Nie był taki jak Krwawnik.
Na dodatek nie tak dawno wrócili ze zgromadzenia, które było dziwne, ale na szczęście mniej krwawe. Zachowywanie się w takim miejscu porządnie było trudne. Ta ilość klanowych kotów dawała obraz, jak potężni byli ich przeciwnicy. Jednak to tam zyskał spokój ducha. Gwiazdnica przekazała mu wiedze o Wszechmatce. Chciał wierzyć, że Nic się z nią połączyła i była nareszcie szczęśliwa. Jednakże... ten ból straty dalej z nim pozostawał. Trawił mu wnętrze.
Gdy rano się ocknął, wtulił się bardziej w Miodunkę, gapiąc się pusto przed siebie. Dojrzał kawałek myszy, który leżał niedaleko jego łap. No tak. Kocica zawsze karmiła go, gdy się zbudził. Instynktownie chwycił mysz w pysk, po czym zjadł. Mięso miało tak dobrze mu znany, charakterystyczny posmak. Inny, lecz tym razem mniej wyczuwalny. Oblizał się jednak, bo było dobre, po czym wrócił łbem na jej bok, wzdychając głośno.
Kocica jak gdyby słysząc, że się obudził mocniej się do niego przytuliła. Chwilę tak leżał, obserwując spod przymrużonych powiek świat, by zwrócić łeb w stronę partnerki i polizać ją delikatnie w policzek, zbudzając ze snu.
Ta w odpowiedzi cicho zamruczała, uchylając powieki i uśmiechając się do niego.
- Cześć - przywitała się, stykając się z nim nosami.
- Cześć - odpowiedział jej, mrucząc i dając jej całusa w pyszczek. - Chciałbym spędzić ten dzień... tylko z tobą... Pójdziemy gdzieś? - zaproponował.
Miał dość przebywania w tym obozie. Gdzie nie spojrzał widział swoją siostrę. Musiał zapomnieć, chociaż na chwilę o tym wszystkim, co ostatnio zdarzyło się w jego życiu.
<Miodunko?>
Uuu
OdpowiedzUsuń