BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 3 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

29 listopada 2022

Od Ryjówki

dawno temu [stare terytorium]

    Odkąd zakończyła trening u Szkarłatu i zabiła Melodyjkę, jej życie nabrało spokojniejszego tempa. Zwolniła. Zamiast częstych wędrówek na terytoria klanowe, Siedlisko Dwunożnych, lub może dalej niż zapuścił się inny kot, Ryjówka spędzała całe dnie na odpoczywaniu w Norze. To była jej Nora. Zdobyta przelewem krwi matki. Nora nie była już własnością jej okropnych opiekunów, czy głupiego rodzeństwa. To ona, Ryjówka, mogła uznać to miejsce za swój dom. Z Norą wiązały się przykre wspomnienia jej dzieciństwa, spędzonego w strachu i nauce samodzielności, żeby jakoś przetrwać w tym niebezpiecznym świecie. Szybko musiała dorosnąć. Teraz Nora nie kojarzyła jej się z przeszłością, z miejscem które musiała opuścić. Traktowała je jako swój początek i nagrodę. Zemściła się na Melodyjce, zdobyła odpowiednie miejsce na założenie legowiska. Była coraz starsza i chociaż wciąż miała energię potrzebną do polowania i obrony własnej, wolała znaleźć stabilizację w jakimś przytulnym miejscu, najlepiej oddalonym od klanów. Nora była idealna. Jako, że teraz należała do niej, Ryjówka urządziła legowisko po swojemu. Przygotowała świeże posłanie z trawy oraz piór, oczyściła wnętrze Nory z pozostałości posiłków i oznaczyła teren swoim zapachem. Miała okazję ponownie zawędrować nad strumień, napić się jego chłodnej wody, nacieszyć uszy łagodnym szumem. Miejsce wciąż było pełne zwierzyny i nikt nie zapuszczał się w te okolice. Nora pozostała tajną kryjówką. Ryjówka cieszyła się śmiercią Melodyjki i zdobyciem własnego miejsca w tym ogromnym lesie. Nie będzie już zmuszona do krótkiego snu i ucieczki przed samotnikami czy lisami. Wreszcie odpocznie, przynajmniej tak długo, jak jej dusza podróżnika na to pozwoli. Jednak wciąż była wolna i na własnych zasadach. 
    Dotrzymała umowy, którą zawarła ze Szkarłatem. Teraz, kiedy umiała walczyć, kocur nie był jej dłużej potrzebny, jednak rudzielec w zamian za drobną pomoc przy zemście na Melodyjce, miał zostać ojcem jej kociąt. Umiejętność walki zapamiętała i często ćwiczyła w wolnych chwilach. Zamierzała przekazać ją w przyszłości własnym młodym. Ryjówka nigdy nie pragnęła być matką, czując, że nie będzie potrafiła okazać im dość uwagi i ciepła. Nie chciała być jak jej opiekunowie i wywołać w swoich kociakach złych cech osobowości albo żeby ją znienawidziły i w przyszłości gotowe były zabić. Niestety las rządził się swoimi prawami. Może nie będzie dobrą i kochającą matką, ale zapewni im odpowiednie szkolenie i wolność. Dzięki takiej swobodzie będą niezależnymi samotnikami. Poradzą sobie. Obiecała sobie, że nie będzie ich biła, wyzywała ani głodziła. Zamierzała wychować je na silne, waleczne koty, ale równocześnie wierne. Koło więcej nie mogło zatoczyć błędów. Ryjówka będzie je uważnie obserwować i może czasami karcić za niewłaściwe zachowanie, takie niegodne samotnika, ale powinni się dogadać. To ona będzie ich matką, wzorem, mentorem. Gdy już ułożyła sobie w głowie wszystkie myśli i doszło do zapłodnienia, Ryjówka obserwowała swój stopniowo rosnący brzuch. Polowania stawały się coraz rzadsze, gdyż czuła się okropnie i większość czasu spała. 
    Szkarłat cieszył się z perspektywy zostania rodzicem. Oboje pragnęli silnych, zdrowych kociąt, które będą przedłużeniem ich krwi i przyszłością kotów bez klanu. Była to ogromna szansa i niezależność. Równocześnie z miotem wiązała się odpowiedzialność. Nie wiedzieli ile urodzi się kociąt, a przecież wszystkie trzeba wyżywić. Szkarłat przyjął rolę ojca bardzo dobrze, ku zaskoczeniu Ryjówki. Rudzielec polował dla niej, przynosząc świeże pożywienie, może nie zawsze tłuste, ale na pewno smaczne. Zawsze upewniał się, czy ma dobre samopoczucie, ale to kończyło się jej zirytowaniem. W końcu nie był jej partnerem. Szkarłat spał poza Norą lub w środku, pilnując bezpieczeństwa ciężarnej Ryjówki. Kotka sama nie byłaby w stanie skutecznie się obronić, także nie narzekała na jego towarzystwo. Dopóki nie urodzi mogła mu na to pozwolić. Później sama obroni, wyżywi siebie i kociaki. Czas mijał i poród zbliżał się ogromnymi krokami. 
❤ ❤
    — Przestań się drzeć! 
    
— Zamknij pysk! 
    Ryjówka trzepnęła ogonem z rosnącym zdenerwowaniem. Była coraz bardziej wściekła na Szkarłata, że zamiast opuścić Norę, siadał w środku jak nieznośny kleszcz na futrze. Ryjówka zacisnęła mocniej brązowe ślepia. Oh, ciekawe, czy będą do niej podobne wyglądem i charakterem. 
    — To nie może boleć bardziej niż zadrapanie. — wywrócił oczami rudzielec. 
    Spiorunowała go wzrokiem. 
    — Chcesz się zamienić, lisie łajno?! Najmądrzejszy się znalazł, mysi móżdżek z wroniej strawy! Niech ci ptak na łeb nasra, ty egoisto!
    Kocur cofnął się o krok, gdy wysunęła pazury, gotowa go podrapać. Zamiast tego wbiła je głęboko w legowisko. Napięła mięśnie. Kolejny krzyk wydobył się z jej pyska. Gdy zaraz po obudzeniu poczuła mocny skurcz wiedziała, że narodziny kociąt odbędą się dziś. Była przygotowana. Nigdy wcześniej nie rodziła kociąt, nie miała również kogo zapytać o radę ani o pomoc przy porodzie. Była zdana na siebie, jak zawsze. 
    Szkarłat wreszcie opuścił Norę. Ryjówka zacisnęła zęby na patyku. Mówiła sobie, że musi przeć i że będzie dobrze, byle urodzić kociaki. Jeśli nie spełnią jej wymagań i coś z nimi będzie nie tak, pozbędzie się ich od razu, żeby nie marnować mleka. Ale zakładała, że skoro mają silnych rodziców, to one będą idealne. Będą ją godnie reprezentować. Samotniczka cierpiała, czując napływające fale bólu, ucisk, ogromny stres i gorycz. Po długim czasie na świecie pojawił się pierwszy kociak, za nim drugi. Ryjówka umyła maluchy i pozwoliła im zbliżyć się do jej ciepłego brzucha. Obserwowała czujnie jak zaczynają pić mleko. Wyglądały na zdrowe.... i silne.... były doskonałe. Takie jakie sobie wymarzyła. Oczywiście to dopiero początek i zacznie je uczyć dopiero, jak będą widzieć, chodzić i mówić. Przyglądała się w ciszy, jak jej córki najpierw piją mleko, a potem wtulają się w jej brzuch, ciepłe futro, zasypiając. 
    Ryjówka nie spuszczała wzroku z kociąt. Brązowe ślepia dostrzegały coraz więcej szczegółów. Dwie kotki. Dwójka kociąt to ładna liczba, idealna dla samotników. Jedno z jej kociąt było biało-rude, puchate, o małym ceglastoczerwonym nosku, z odziedziczonymi po matce wywiniętymi w tył uszami. Ryjówka poruszyła uszami i odwróciła pyszczek na wyjście z Nory. Rzuciła niechętne spojrzenie Szkarłatowi. Rudy kocur pewnym krokiem podszedł bliżej i usiadł naprzeciwko, wpatrzony z dumą w dwie małe kuleczki zwinięte przy brzuchu Ryjówki. Jedna z ich córek miała krótką, kremowo pręgowaną sierść. Jej futerko było roztrzepane i samotniczka instynktownie polizała ją, żeby je chociaż trochę ułożyć. Zależało jej, żeby jej córki już od początki dumnie się prezentowały, jak przystało na kociaki z jej krwi. Żałowała, że nie może dowiedzieć się, jakie będzie kolor ich oczu.
    — Udały nam się te kocięta. Wyglądają na silne i zdrowe. 
    — Uroda nie jest najważniejsza dla samotnika, ale nie mogę zaprzeczyć, że są śliczne. Będą się dobrze rozwijać. Już teraz apetyt im dopisuje. — miauknęła, nie spuszczając wzroku z kocura. Szkarłat wyraźnie to wyczuł, to nie spojrzał w jej kierunku, ale wciąż wpatrywał się w kocięta. Żeby zrobił mu na złość, Ryjówka  okryła ogonem ich kociaki, przy okazji dając im dodatkowe ciepło. W okresie po narodzinach zwłaszcza musiała je chronić. 
    — Nasza umowa została spełniona. Nie jesteś tutaj mile widziany. — w jej głosie nie było wahania. Pozostała twarda i nieugięta. Dostali to, czego chcieli - kociaki mające być przedłużeniem ich krwi. 
    Szkarłat westchnął posępnie. Dopiero teraz ich spojrzenia się spotkały. Kocur poruszył koniuszkiem ogona. Czekała cierpliwie aż przemówi. 
    — Wiem, że mieliśmy umowę, ale pomyślałem, że zostanę z wami dopóki nie będą jeść stałego pokarmu. — uśmiechnął się złośliwie. — W tym stanie nic nie upolujesz. 
    Samotniczka syknęła ostrzegawczo. 
    — Posłuchaj, mysi móżdżku, od zawsze byłam niezależna i nie potrzebuje pomocy kogoś tak żałosnego jak ty, Szkarłacie. Wykorzystałam cię do nauczenia walki i przy dokonaniu mojej zemsty, oraz żeby one pojawiły się na świecie. Umowa była jasna - ja urodzę kocięta, ty odejdziesz i nigdy więcej nie wrócisz. — gromiła go wzrokiem. W jej oczach widoczna była niechęć. 
    — A jeśli cię nie posłucham? — syknął zaczepnie. 
    — Posłuchaj, bo nie będę wiecznie osłabiona po porodzie. Poradzę sobie z wykarmieniem i nauczaniem kociąt. Będą niezależne, wolne i silne. Wychowam je na godnych mojej krwi samotników. — urwała na chwilę, żeby podnieść się z miejsca. Obudziła kociaki, wyraźnie słyszała ich niezadowolone, smutne popiskiwania. Nadal czuła się osłabiona, ale nie zamierzała przed nim leżeć. Wyprostowała się i nie spuszczała piorunującego spojrzenia z kocura. — Powtórzę ostatni raz: wynoś się z mojego terenu. To moja Nora. Jeśli kiedykolwiek zobaczę cię w pobliżu lub że z nimi rozmawiasz, zabiję cię. Jeśli chociaż wyczuje twój zapach bądź spróbujesz nas zaczepić, zabije cię. Opowiem im, że miały za ojca silnego samotnika, ale nigdy cię nie poznają, z wzajemnością. 
    Wierzyła, że tak będzie lepiej dla nich wszystkich. Szkarłat długo wpatrywał się w jej ślepia. Czasami otwierał pysk, ale równie szybko go zamykał, jakby słowa nie mogły mu przejść przez pysk, wahał się lub szukał nowego rozwiązania. Była gotowa bronić kociąt, zdziwiła się, że nawet za cenę własnego życia. Dopóki nie osiągną odpowiedniego wieku, znajdowały się pod jej opieką i Szkarłat nie miał prawa o nich decydować. Należały do niej. 
    — Popełniasz błąd, Ryjówko. 
    — Ja się nigdy nie mylę, mysi móżdżku. — ponownie się ułożyła i przyciągnęła kociaki do siebie. 
    Między rodzicami dwóch koteczek zapanowała długa, ciężka cisza. Ryjówka uspokoiła kociaki, które ponownie mogły zapaść w sen. Szkarłat mruknął coś pod nosem, spojrzał ostatni raz na kocięta, a potem skierował się do wyjścia. Ryjówka zamierzała obserwować, czy nie szuka kontaktu z kociętami. Córki nie potrzebowały ojca, wystarczyło, że miały waleczną matkę. Będzie musiała wkrótce wybrać się na polowanie, ale to może poczekać, miała jeszcze resztki ptaka z rana.
    — Chce jeszcze wiedzieć jedną rzecz. — Szkarłat zatrzymał się u wyjścia z Nory. Odwrócił pysk w jej stronę. Ryjówka spojrzała na niego spode łba. — Jak je nazwiesz?
    Szylkretowa kotka zamyśliła się, ale trwało to krótko. Przy jednym kocięciu nie wahała się, wiedziała, jakie chciała imię dla swojej córki. Do tego jej kremowe futerko przypominało jego. 
    — Ona będzie miała na imię Mysz. — później spojrzała na rudą pointkę. — Rosa. Będzie się nazywać Rosa. Witajcie, kociaki. Wszystko jeszcze przed wami. 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz