Ostatnio żłobek opuściła trójka kociąt. Truchło nie uroniła na tę wieść łzy, przecież do pewnego czasu nawet nie zdawała sobie sprawy z ich istnienia. Nie zdążyła zamienić z nimi ani jednego słowa, ale za to lubiła słuchać opowieści, które snuła swoim pociechom Maczek. Może Dalia też im coś opowie?
Truchło uniosła łeb i wlepiła ślepia w pysk smacznie śpiącej Dalii. No tak, nic nowego. Albo śpi, albo je jakieś zielska, które przynosi tzw. medyczka, albo idzie się załatwić. Cóż za urozmaicone życie.
– Dalia – miauknęła kotka, starając się zwrócić na siebie uwagę. – Dalia! – zapiszczała, tak że Padlina spojrzał na nią z dezaprobatą. A może on tak zawsze patrzył? W każdym razie, karmicielka pozostała niewzruszona. Musiała mieć bardzo mocny sen lub bardzo silną wolę bycia pozostawioną w spokoju. Ale Truchło wiedziała, jak zweryfikować autentyczność tego snu.
– Mamooo – zamruczała wprost do ucha kocicy, która z głośnym westchnieniem zakryła łapą pysk. Bingo!
– Mówiłam, zwracajcie się do mnie Dalia – powiedziała przytłumionym głosem, ociekającym ze zmęczenia.
– Wiem, wiem. Skolo jus ne spis, może opowies nam bajke?
Cisza. Za to w ich stronę zwróciły się trzy pary uszu jej braci. Larwa wpatrywał się w scenę z zaciekawieniem wypisanym na pyszczku.
– Bajke o wielkich wojownikach, taką jaką opowiadała Maczek – dorzucił kocurek, poprawiając pozycję. Dalia zmierzyła ich wzrokiem.
– Może innym razem? Dzisiaj jestem bardzo śpiąca.
– Zawse jestes spioca – stęknął Padlina, przewracając się z rezygnacją na drugi bok.
– I wy też powinniście być.
Widząc niechętną reakcję, jaką wywołały u kociąt jej słowa, uśmiechnęła się lekko.
– Ale możecie wyjść pobawić się przez chwilę na dworze. Tylko wracajcie szybko, Pora Nagich Drzew w tym roku nas nie oszczędza - stwierdziła i po ziewnięciu ponownie przymknęła oczy.
– No wrescie! – zapiszczał nagle ożywiony Pasożyt. Kocurek wyskoczył jak z procy w stronę wyjścia i już go nie było. Truchło podziwiała jego energię i żywiołowość, ale sama zdecydowanie nie opuściłaby wnętrza żłobka bez uprzedniego rozejrzenia się po obozie i zlokalizowania potencjalnych źródeł niebezpieczeństwa. Tyle się już nasłuchała o wielkich psiskach i borsukach z opowieści Maczka, że wolała nie ryzykować. Kto wie, może za rogiem czai się jakiś starożytny lew albo co gorsza biała łapa, z którą miała już nieprzyjemność się spotkać?
Za Pasożytem poleciał Larwa, Padlina też już kierował swoje malutkie kroczki w kierunku wyjścia, ale przed przekroczeniem magicznej granicy, obejrzał się za siebie na Truchło.
– Idzies? – spytał. Kotka kiwnęła głową i poczęła wstawać. – To sie tak ne wlecz – powiedział i zniknął za liśćmi krzewu. Nie ma to jak braterska czułość.
Truchło, w przeciwieństwie do Larwy i Pasożyta, po raz pierwszy opuszczała żłobek w świetle dziennym. Wcześniej była jedynie na nocnej przechadzce, ponieważ zauważyła, że gdy robi się ciemniej większość głosów na dworze ucicha, a to dawało jej nadzieję na to, że nie będzie musiała z nikim się skonfrontować.
Gdy tylko wyszła na światło dzienne, w jej oczach zebrały się łzy. Nie dlatego, że płakała, ale przez wszechobecną biel. Jasną biel dnia, śniegu i zebranych nad nimi chmur, z których znowu prószył śnieg, a śnieg osadzał się na drzewach, więc drzewa i wszystko inne, nawet futra kotów, pokryły się oślepiającą bielą. Truchło opuściła głowę, starając się przystosować wzrok do tej całej jasności. Kątem oka zauważyła, jak Pasożyt intensywnie mruga i rozgląda się po otoczeniu.
– Hej, co z wami? – spytał Larwa, ale w jego głosie nie dało się wyczuć troski.
– Nic – stwierdził pospiesznie Pasożyt i obejrzał się na boki z psotnym uśmiechem. – To co robimy?
Truchło uniosła łeb, mrużąc przy tym oczy. Jeszcze nie była gotowa na to "robienie czegoś". Dopiero co wyszła, wokoło tyle kotów, musiała się rozeznać w tej chaotycznej sytuacji! Tyle głosów, tyle zapachów! I śnieg. Był jeszcze śnieg.
Kotka postąpiła kilka kroków w przód, brodząc w śniegu po brzuch. Tak zabawnie się przesypywał i skrzypiał pod łapami. Dopiero po chwili doszło do niej, że jeden z braci udzielił odpowiedzi na pytanie Pasożyta.
<Pasożyt? Larwa?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz