Czekał. Cierpliwie czekał, aż starszemu już wojownikowi puszczą nerwy. Obserwował go uważnie, bacznie przyglądając się każdemu skrawkowi jego pyska i analizując występujące na nim zmiany. Był zirytowany, ale kiedy wypuści z siebie prawdziwą bestię?
— Jeśli zacznę je rozsiewać, nie będziesz miał co liczyć, że zostaniesz w klanie. A starzejesz się, Krzemieńku, może i masz taktykę w ruchach, ale robisz się z dnia na dzień wolniejszy i słabszy. Jako samotnik byś zbyt długo już nie pociągnął — zauważył delikatnie, siląc się na dawkę uprzejmości w głosie.
— Nie potrafisz nawet mnie pokonać. Nie czujesz wstydu, że zlał cię staruszek? — prychnął, wbijając pazury mocniej w ziemię. — Jeżeli chcesz. by nam się miło ze sobą współpracowało, to zamknij się i daruj te swoje szczeniackie komentarze — syknął ostrzej.
Krwawnik przewrócił oczami. Nie chciał dobrych relacji między nimi. On pragnął jedynie wiedzieć więcej na jego temat, a szczególnie zdobyć więcej informacji o jego ojcu.
— Nie, nie czuję wstydu, że rasowy morderca mi wpieprzył. Tak szczerze to przecież cud, że przeżyłem to spotkanie, prawda? Tyle zabójstw na koncie i ja jedyny wyjątek... — westchnął z wyraźną ulgą.
— Nikogo nie zabiłem. — Spiorunował go spojrzeniem. — Te śmierci w Owocowym Lesie to nie moja sprawka. Mam alibi. Nie kręci mnie odbieranie życia niewinnym kotą. Szanuje każde istnienie, bo wiem, że jest cenne. Może i miałem ojca mordercę, lecz dzięki temu nauczyłem się nie podążać jego ścieżką. Widziałem, co robił. Nie chciałem być taki jak on. To okrutne i chore. Dlatego też twoja fascynacja tym mnie niepokoi. Podoba ci się taka wizja? Może sam masz problemy z psychiką, Krwawniku? — podsunął, z wyczuwalnym zadowoleniem w głosie.
Niebieskooki czuł, że Krzemień ustawił się na lepszej pozycji. Próbował złamać go od innej strony, ale młodszy nie zamierzał nabierać się na jego numery.
— Owszem, mam — odparł ze spokojem. — Może dlatego, że matka się mną nie interesowała, ojca nie znałem, a w tle w klanie co chwile ktoś umierał? Bałem się, nic nie rozumiałem i nie miałem komu się z tego wygadać, jak twoim zdaniem mam mieć zdrową psychikę? — spytał. — Tak naprawdę wszyscy tu mogą czuć się pokrzywdzeni.
Krzemień zmierzył go chłodnym spojrzeniem. Zielone ślepia miały wyjątkowo lodowatą toń.
— Nie znam się na tym. Przykro mi, że to cię spotkało. Ja widziałem również śmierć swoich bliskich, jednak nie zostałem przez to mordercą — wyjaśnił.
— Ale od początku sprawiałeś wrażenie podejrzanego — upomniał. — Sam przez swoje kombinowanie i śledzenie mnie pozwoliłeś, bym zaczął uważać cię za mordercę — dodał, kuląc się.
— A ty przez swoje wypytywanie mnie o ojca oraz wrzeszczenie w obozie, że morduje, sprawiłeś, że ja pomyślałem, że ty nim jesteś. Mordercą, który próbuje wrobić mnie w swoje zbrodnie. Czyli jesteśmy kwita, Krwawniku — uznał.
Krwawnik spojrzał na niego z zainteresowaniem. Nie był taki głupi, na jakiego wyglądał, ale jeśli właśnie pozbywał się go — głównego problemu, to było mu to nawet na łapę. Pod tym względem zdecydowanie byli kwita.
— Gronostaj zniknął tak nagle. A potem ktoś powiedział mi o twoim ojcu. Pasowało mi to, a że byłem zdesperowany, to chciałem się upewnić — odezwał się, chcąc na wszelki wypadek wyjaśnić swoje zmartwienia.
To brzmiało na tyle logicznie, że zielonooki nie powinien kręcić nosem.
— Nie piętnuje się koty za czyny ich rodziców. Gdybym był mordercą, to bym dawno cię już zabił, bo logicznie byłoby pozbyć się takiego irytującego drania, który może sprawić problemy. A szkole cię, co byłoby głupotą z mojej strony, gdybym był odpowiedzialny za te śmierci. Mam nadzieję, że zakończymy już ten temat i nie będziemy do niego wracać. Jasne? — zapytał ostrzej.
— Cóż, wciąż nie mogę ci ufać, ale powiedzmy, że uspokoiłeś moją ciekawość — wyznał. — Niby nie, ale zachowania rodziców często przechodzą na dzieci — rzekł jeszcze, pragnąc, by do niego należało ostatnie zdanie w tej dyskusji.
<Krzemień?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz