BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 3 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 grudnia 2021

Od Rudzikowej Łapy(Rudzikowego Śpiewu) CD. Niezapominajkowego Snu

Przez całą podróż drżał z ekscytacji. Gdy dotarli na miejsce po przebyciu wielu, krętych dróg, oniemiał z wrażenia. Polana skryta była między sosnami i dębami, piętrzącymi się aż do samego nieba. Chodząc po miękkim mchu, czuł się, jakby stąpał po chmurkach. Wziął głęboki wdech, a do jego nozdrzy dotarł zapach świeżej zieleni. Uśmiechnął się, napotykając wzrok żółtych ślepi wujka, zaciekawionych jego reakcją. Uchylił pysk z wrażenia i mlasnął, wahając się nad opinią.
- I co myślisz o tym miejscu? - zapytał go van.
- T-tu jest... n-niesamowicie - wydukał, nieustannie rozglądając się po bokach. Ruszył przed siebie, by dokładnie obejść odkrytą łączkę. Paprocie łaskotały go pod brzuchem, przez co nie był w stanie powstrzymać się od lekkiego parsknięcia śmiechem.
- Cieszę się, że ci się podoba - rzekł łagodnie zastępca. - Dawno mnie tu nie było i widzę, że powyrastały nowe rośliny - dodał, podchodząc do niego. - To piękne, by widzieć, jak natura się rozrasta.
Rudzielec pokiwał głową, w pełni zgadzając się z jego słowami. W tym momencie nic mu nie przeszkadzało, a żadne straszne i dobijające myśli nie gościły w jego umyśle. Wydawał się całkiem rozluźniony, a z jego gardła wydobył się cichy pomruk zadowolenia.
Jeszcze lepiej czuł się przez wcześniejszą wypowiedź Niezapominajkowego Snu. Zanim tu przyszli, poinformował go, że będzie pierwszym z rodziny, który to miejsce zobaczy. I że jest godny, by tu być. Brzmiał na szczerego, a przecież własny wujek by go nie okłamał. Owszem, był bardzo miły, ale czy mógłby łgać mu prosto w pysk?
Na moment opuściło go dobre samopoczucie. Spojrzał nieufnie w stronę czarnego i od razu skarcił się w duchu za takie podejrzenia. Z pewnością żółtookiemu byłoby przykro, gdyby Rudzik zwątpił w jego dobre serduszko.
Nie mógłby w końcu oszukiwać go z litości.
Spędzili tu dosyć sporo czasu, rozmawiając o kompletnych bzdurach, lub po prostu milcząc i ciesząc się własnym towarzystwem. Rudzielec doszedł do wniosku, że z wujkiem ma dużo lepszy kontakt niż z rodzicami, chociaż ich również mocno kocha. Tak samo jak siostrę. I Rzeczkę, którego już z nimi nie było.
Wrócili do obozu tylko dlatego, że słońce powoli schodziło z nieba, a oni mieli jeszcze parę zadań do ogarnięcia. W końcu Niezapominajek był zastępcą i powinien w jakiś sposób pilnować porządku w klanie, a z tego miejsca nie było to możliwe.
- Dziękuję, że m-mnie t-tam z-zabrałeś - wydukał rudzielec, gdy przyszła pora rozstania.
- Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze się tam przejdziemy - miauknął do niego uprzejmie wojownik i odszedł.

***

Odkąd został wojownikiem i otrzymał własnego ucznia, czas wydawał się płynąć znacznie szybciej. Chociaż Rudzikowy Śpiew był wciąż młody, czasami dopadały go myśli na temat egzystencji, które pojawiłyby się prędzej u kota ze starszyzny, niż pełnego energii wojownika.
Westchnął, gdy ktoś, przechodząc obok, popchnął go. Ledwo złapał równowagę, unikając bliższego zderzenia z ziemią. 
Nie była to jednak przypadkowa sytuacja, gdyż gardzący nim od zawsze Ognisty Język minął go z wyniosłym wyrazem pyska.
Zadrżał z lekkiej złości. Nie mógł dać się traktować komuś, kto po prostu był wiecznie niezadowolony. - Powinieneś mnie chyba przeprosić - stwierdził nagle, głosem tak pewnym, że aż poczuł się nieswój.
Czarny zatrzymał się i w pomarańczowych ślepiach rudy dostrzegł narastającą irytację i złość.
- Za co niby? Za to, że bezużyteczna kupa futra stanęła mi na drodze? - prychnął. - Kpina.
Rudzik zesztywniał i skulił się, ale widząc triumf na pysku byłego mentora, znowu coś go tchnęło. Nie dzisiaj. Nie da mu kolejny raz wkopać się w dołek, złożony z jego własnych porażek.
- M-masz... - zadrżał, urywając. Nie może się jąkać, bo to tylko daje satysfakcje kocurowi. Przełknął ślinę, starając się wyzbyć guli strachu, blokującą mu głos w gardle. - Przestań. Po prostu przestań mnie obrażać. To nie ja byłem słabym uczniem - rzucił, chyląc głowę. - T-to t-ty b-byłeś złym mentorem.
Ognisty Język wpatrywał się w niego z osłupieniem. Zapewne nie spodziewał się takiej postawy po tym mizernym i płaczliwym kocurku. Wielu wojowników, przebywających obecnie w obozie, przyglądało im się z uwagą i w ciszy czekało na rozwój wydarzeń. Cętkowany nie chciał robić scen, ale choć raz czuł w sobie jakiekolwiek namiastki siły, by postawić się zbyt pewnemu siebie osobnikowi.
- Jesteś zabawnie żałosny, myśląc, że ruszają mnie twoje słowa - odrzekł mu, ale widać było, że kłamał. Na pewno czuł upokorzenie, iż najbardziej strachliwy w klanie kot, mówi mu takie rzeczy i to na oczach tak wielu osobników.
- G-gdyby cię nie ruszały, to d-dałbyś s-sobie spokój, a nie n-niepotrzebnie kontynuował tę rozmowę - stwierdził, próbując uspokoić plączący mu się język. Może jednak przesadzał? 
- Odezwij się, chociażby jeszcze jeden raz, a pożałujesz - warknął. Brzmiał groźnie, ale coś podpowiadało rudemu, że to tylko na pokaz.
- Masz rację, nie b-będę tracił n-na ciebie czasu - wymamrotał pospiesznie i odszedł, pozostawiając jeszcze bardziej zdziwionego i wściekłego kocura na środku obozowiska. Spokój nie był jednak najwyraźniej wskazany w tym momencie, po czarny ruszył za nim pędem. Rudzik w porę uniknął ataku z jego strony i był bliski paniki, bo na walkę gotowy nie był. Pazury mignęły mu przed oczami.
- Co tu się dzieje? - Donośny głos Zbożowej Gwiazdy wybawił go. Zdążył uciec, pozostawiając przeciwnika w furii, ale nie był w stanie stać tam dłużej. Co powie liderce? Że omal nie spowodował bójki przez podpuszczenie czarnego? Nie planował tego, ale przemawiająca przez niego dzisiaj śmiałość i chęć poczucia sprawiedliwości była na tyle duże, iż nie potrafił za szybko odpuścić.
Siedział skryty w krzakach, dopóki nie usłyszał rozchodzącego się nieopodal szelestu. Podniósł wzrok i spanikował, widząc skrawek czarnego futra. Zaraz jednak wyłoniła się reszta kota i dodatkowa biel go uspokoiła. Niezapominajkowy Sen przyszedł po niego.
- O, tu jesteś, Rudziku - westchnął z ulgą, siadając przy nim.
- P-przepraszam - wyjęczał. - N-nie wiem, co dzisiaj we mnie wstąpiło...

<Niezapominajkowy Śnie?>

1 komentarz: