Od Świetlistego Potoku C.D Nocnej Łapy

Woda oblała całe ciało Świetlistego Potoku i zamknęła się nad nią niczym czarne chmury przesłaniające niebo. Zacisnęła powieki, kiedy muł wdarł jej się do oczu, a po chwili zaczął się wciskać również do uszu. Nazywana przez niektórych wodą maź oblepiała ją całkowicie, otaczała ze wszystkich stron. Kotka straciła orientację w przestrzeni, nie wiedziała nawet, gdzie jest góra, a gdzie dół.
Najgorsze ze wszystkiego było to, że nie mogła oddychać.
Przyzwyczajona do rześkiego powietrza łąk, spanikowała. Przy każdej próbie otwarcia pyska wypełniało go błoto. Zaczęła się krztusić i gdyby nie to, że ktoś mocno złapał ją za kark, przez co zdołała na chwilę wynurzyć głowę, udusiłaby się.
Dopiero co zdążyła podziękować Klanowi Gwiazdy za ratunek, niespodziewany wybawca stracił równowagę i runął do wody w ślad za łaciatą, znów posyłając ją w głębinę. Przerażona, zaczęła się szamotać, a drugi kot postąpił tak samo. W efekcie tylko pogarszali sprawę, ale do momentu, w którym Świetlista nie zaryła przypadkiem łapami w dno, nikt nie pomyślał, żeby przestać. Kiedy tylko kotka poczuła oparcie pod opuszkami, rozpaczliwie wyciągnęła kończyny jak najmocniej... i zorientowała się, że jej głowa znajduje się sporo ponad powierzchnią wody. Spojrzała w dół, co tylko utwierdziło ją w podejrzeniu kompromitującego faktu: muł w strumyku nie sięgał jej nawet do łopatek. W tym czasie nieudolny ratownik również stanął na dnie. Jak na komendę obydwa koty ruszyły w stronę zbocza, trafem leżącego po stronie Klanu Burzy, i wspięły się po nim, ostrożnie opierając łapy na kępach traw, by nie ześlizgnąć się raz jeszcze. Na górze stanęły i spojrzały na siebie.
Widok, jaki przedstawiał się oczom łaciatej, był dość komiczny - pomińmy fakt, że ona sama z głównie białą, długą sierścią musiała wyglądać o wiele gorzej. Mimo tego, że stojący przed nią osobnik był pokryty błotem i różnego rodzaju wodnym śmieciem, Świetlisty Potok wyczuła, że jest to kotka. Klan Wilka.
Była trochę niższa od niej, zapewne jest w wieku Błękit. Następną rzeczą, jaką zauważyła, była sylwetka kotki. Jeśli jest uczennicą, to pewnie niedługo zostanie mianowana; z postury łaciata wnioskowała, że poziomem mogłaby dorównać niejednemu młodemu wojownikowi.
Tamta - szylkretka, na ile dało się to rozpoznać pod warstwą brudu - również się jej przyglądała. Stały tak już dłuższą chwilę i Świetlista zaczęła się zastanawiać, co też kotka sobie o niej myśli. Nie, żeby ją to jakoś szczególnie obchodziło.
Wreszcie tamta westchnęła z cicha.
- Niezłe z nas mysie móżdżki - szepnęła, wciąż nie spuszczając wzroku z wojowniczki Klanu Burzy.
Ktoś inny na miejscu Świetlistego Potoku oburzyłby się za zniewagę, jeszcze inny kot wybuchnąłby śmiechem, bo faktycznie, cała sytuacja była całkiem zabawna. Ale że Świetlista jest Świetlistą, to tylko pomyślała, że nie dość, że kotka skierowała obelgę również do samej siebie, to faktycznie przed chwilą zachowały się jak najprawdziwsze mysie móżdżki, a więc nie ma sensu się na nią gniewać. 
- Tak - odpowiedziała w ten sam sposób, co szylkretowa z Klanu Wilka. Zdawała sobie sprawę, że stoją na terenach jej klanu i o ile ona sama jest tutaj zupełnie na miejscu, o tyle jej 'rozmówczyni' nie powinno tutaj być. Nie wypadało jednak nagle jej stąd wyrzucać, w końcu próbowała jej pomóc, kiedy wpadła do wody. Nie spuszczając spojrzenia przenikliwych, błękitnych oczu z drugiej kotki, zapytała więc:
- Jak się nazywasz?
<Nocna Łapo?>