BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

08 kwietnia 2023

Od Strzyżykowego Promyka

 Otaczała ją gęsta puszcza. Strzyżykowy Promyk nie wiedziała, jak Wilczacy mogli przemieszczać się w czymś takim. Pole widzenia było niemal całkowicie zasłonięte, a przeciskanie się przez gąszcz ostrych kolców nie należało do najprzyjemniejszych. Zwłaszcza, gdy jej oddechowi wtórowały miarowe wrzaski, krzyki i odgłosy trzaskających kości. Razem z Lecącym Czasem siedziały ukryte w krzakach i gdy widziały koty w ciężkim stanie, odseparowywały je od pola bitwy i zajmowały się nimi najlepiej, jak potrafiły. Ale nie mogły tutaj przenieść całego składziku. Strzyżyk wiedziała, że zmarłych i tak będzie wiele. Miała dość bezczynnego czekania na przyjście kostuchy. 
Zawiniątko leżało niedaleko jej łap. Gałązka z jagodami cisu, śmiertelnie trującymi, które szybko zabijały. Wzięły je w razie gdyby ktoś był ciężko ranny i trzeba było skrócić jego cierpienia. Ale nikt nie powiedział, że nie można ich użyć jako broni. 
Gdy zobaczyła któregoś z Nocniaków, oprawianego przez jakiegoś Wilczaka, który niemiłosiernie tłukł go, zgniatając kości, odczekała, aż ten uzna, że wojownik Klanu Nocy sam się wykrwawi i gdy odszedł, Strzyżyk ostrożnie wysunęła się z zarośli, by odciągnąć ciało. Nie wiedziała, czy dało się uratować koty w tak poważnym stanie, ale robiła, co w jej mocy. Nie mogła zawieść klanu.
Ale to właśnie w tym momencie do jej uszu dotarł nieprzyjemnie oschły głos towarzyszący odorowi Wilczaka.
— Tego już nie uratujesz, medyczko.
Mięśnie same jej się napięły. W tym momencie żałowała, że nie mogła się liczyć z wojownikami Klanu Wilka. Nie miała przeszkolenia. Znała tylko podstawy walki niezbędne do samoobrony. 
Nieznany jej Wilczak patrzył na nią w sposób, który widziała już na pyskach wielu kotów. Cofnęła się, ale wojownik rzucił się, dobijając ją do ziemi.
Plugastwa, pomyślała. Mieli czelność atakować koty, które nie były w stanie się bronić. Mieli czelność stosować okrucieństwo, które nie było potrzebne. Mroczna Gwiazda wiedział, co zrobić, żeby zmanipulować członków swojego klanu. Byłaby pod wrażeniem, gdyby nie to, że to ona znalazła się pod ostrzałem.
Poczuła ukłucie w okolicach szyi. Kopała zaciekle tylnymi łapami, by uwolnić się spod uścisku, ale łapy tamtego były nieruchome niemal jak kamień. 
Jakaś ciemna postura wyłoniła się z krzewów.
— Co ty wyprawiasz? — Strzyżykowy Promyk już miała szykować się do posłania nieznajomej wdzięcznego spojrzenia, gdy zdegustowana wojowniczka dodała: — Z Rybojadką?
Wściekłość zadudniła w żyłach medyczki równomiernie z łzami zbierającymi się w oczach, gdy ledwo starczało jej tchu przez dociskającego ją do ziemi wojownika. Nie miała miejsca, by zaczerpnąć pełnego haustu powietrza. Przymknęła powięki, ale jakiś dźwięk sprawił, że znów je otworzyła. Jakaś smuga uderzyła wprost w młodą Wilczacką wojowniczkę. Czuła charakterystyczny zapach Burzaków. 
Nieznajomy wojownik rozluźnił uścisk i podbiegł pomóc sojusznicze opierającej się atakom napastnika, a asystentka wreszcie mogła zaczerpnąć tchu. Zwróciła spojrzenie na walczącą trójkę kotów. Nie nadążała wzrokiem za ruchami, jakich używali; za nic w świecie nie byłaby w stanie ich powtórzyć. W końcu ciemna wojowniczka Klanu Wilka wrzasnęła, gdy rozległ się trzask łamanej kości. Wilczak, który jeszcze chwilę temu przyciskał ją do twardego gruntu, nie dając szansy ucieczki, zniknął gdzieś w gąszczu. Strzyżykowy Promyk ukradkiem spojrzała na rannego, którego miała zamiar wyleczyć. Gdyby jej nie przeszkodzono, miałaby szansę go uratować. 
Wzięła ostrożnie w pysk gałązkę z czerwonymi jagodami i zbliżyła się do Wilczaczki. Futro miała zlepione od krwi i nieumiejętnie próbowała wstać, a z jej pyska wyrywały się kolejne wrzaski. Po nienaturalnie wygiętej kończynie Strzyżyk zdiagnozowała złamanie kości. Wyglądało to naprawdę boleśnie - przy łapie z otwartej rany broczył strumień krwi.
Wsadziła jagody do pyska kotki i docisnęła go łapą. Nie mogła się powstrzymać - na pysku Strzyżykowego Promyka przemknął cień uśmiechu. Dumy, z tego co zrobiła, gdy oczy wojowniczki zastygły w bezruchu. Wtedy też poczuła wilgoć na oczach i zorientowała się, że płakała.
Ale musiała wykorzystać tą chwilę. Chwilę, gdy bezradna wojowniczka czołgała się po ziemi, zostawiając za sobą krwawe ślady. W równej walce Strzyżyk nie miałaby najmniejszych szans. 
Wilczacy byli potworami, dzikimi zwierzętami. Zaskakująca umiejętność manipulacji Mrocznej Gwiazdy imponowała asystentce. Zgrabnie zniszczył ich umysły pod swoje ideologie.
Ale wciąż byli wrogami.

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)