Świadomość tego, że Aksamitna Chmurka została zastępczynią i dołączyła do śmiesznej rady była dla niego... najgorszą wiadomością. Nie wiedział co te koty miały we łbie, wybierając wojowniczkę na tą pozycję. Przewodzić nimi powinien ktoś silny i władczy. Pointka przeczyła cechą dobrego lidera. Nie wierzył, że poradzi sobie w tak bardzo odpowiedzialnej roli. Na dodatek to całe dzielenie się władzą pomiędzy różne koty... To było proszenie się o kłopoty. Jednak nie za bardzo miał w tej kwestii do powiedzenia. Nawet jeżeli Grzybowa Ścieżka twierdził, że każdy miał prawo głosu, on nie był w stanie zgłosić swojego sprzeciwu, a jedynie w milczeniu się zgodzić na ten los. Słowo lidera bowiem było prawem. Życie w Klanie Klifu dalej nie pozbyło się z niego tego dawno wyuczonego przez Rybitwę myślenia. Nawet nie wiedział, czy byłby kiedykolwiek zdolny ogłosić swój sprzeciw do władzy.
Jego rozmyślania przerwało nagłe pojawienie się Iglastego Pędu. Kotka dyszała przeraźliwie, szukając wzrokiem lidera lub kogoś z członków Rady.
— Grzybowa Gwiazdo! — liliowa popędziła w stronę kremowego.
Niedźwiedź ujrzał, że jej wyłysiałe futro było w nieładzie, nastroszone i oblepione dziwną cieczą. Znajomy zapach dotarł do jego nosa. Krew.
Grzybowa Gwiazda widząc w jakim ta była stanie, poprosił ją o wyjaśnienia. Każdy w obozie nadstawił ucha, słuchając jak ta drżącym głosem opowiadała co spotkało Mroźną Wichurę i Kozie Futro.
— Patrolowaliśmy tereny Złotych Kłosów, gdy nagle Mroźna Wichura wyczuł woń myszy. Chciał ją upolować, więc się od nas oddalił i wtedy... Wtedy nadjechał potwór! Kozie Futro pierwsze go dostrzegło, a potem rzuciło w stronę Mroźnego. Chciało go odciągnąć, ale... Ale zamiast tego wpadli razem pod jego ostre kły! Ja... Ja nie byłam w stanie nic zrobić. — Z jej oczu zaczęły wydobywać się łzy. — Błagam... Musimy zabrać stamtąd ich ciała! Nie mogą tam zostać, nie mogą... — jej głos ucichł.
Każdy był wstrząśnięty tą wiadomością. Grzybowa Gwiazda machnął głową w jego stronę i w stronę kilku innych wojowników, po czym razem wyruszyli w miejsce, które wskazała im wojowniczka. Szli szybkim tempem, aby sprawdzić czy to co stało się z ich członkami klanu było prawdziwe. I owszem... Gdy dotarli na miejsce, trawa była oszroniona wręcz czerwienią. Niejeden z klifiaków zwymiotował na ten widok. On znosił to... Normalnie. Takie rzeczy nie robiły na nim wrażenia.
**uwaga! gore**
Zbliżył się do resztek po dwóch wojownikach. Potwór musiał ich nieźle przemielić, ponieważ różne części ciała, leżały oddalone od siebie o spory kawałek. Chwycił zarudziałą łapę i odłożył do głowy. Jego towarzysze stali zamurowani, niezdolni nawet się ruszyć.
— Pomóżcie mu. Musimy... Ich poskładać... — rzucił lider, biorąc głęboki oddech.
Widział, że również się tym przejął. Wyrwani z transu, zaczęli odszukiwać części po klifiakach. Było ich sporo, a czasami trudno było odróżnić, który narząd i kawałek mięsa był czyj. Udało im się w miarę jednak stworzyć dwie kupki, którym skinął głową na gest szacunku do zmarłych. Może i zginęli głupią śmiercią, ale to byli ich towarzysze. Tylko istniał inny problem... Jak mieli zabrać ich szczątki na miejsce pochówku? Było oddalone od niego dość spory kawałek.
— Każdy niech złapię jakąś część. Złożymy ich na pogorzelisku jak każdego. Nie zasługują na groby wyrzutków — odezwał się Grzybowa Gwiazda.
Tak jak powiedział, tak też zrobili. Musieli jednak kilka razy się wracać, by żaden kawałek nie został na miejscu zgonu. Przynajmniej teraz wiedzieli, że nie można było zapuszczać się w te rejony. Grasujący potwór... to był za ciężki przeciwnik dla ich klanu.
***
Gdy udało im się wszystko przygotować do pogrzebu, przyszedł każdy klanowicz. Również był wśród nich, ponieważ ciekawił go ten obrządek. Kozie Futro zostało pochowane z kawałkiem myszy, które symbolizowało ich oddanie i szacunek do zwierzyny, którą przynosiło do klanu. Mroźna Wichura dostał liść, który obrazował jego pogoń za przygodami. Obaj zmarli dostali również kępki piór, które miały zanieść ich aż do gwiazd. Następnie szczątki przysypano ziemią, a na ich grobach złożono małe, lśniące kamyki, które po usłyszeniu tych tragicznych wieści, Wilcza Pogoń wraz z Perliczym Grzebieniem wydobyły spod wodospadu.
Teraz należało odbyć czuwanie... Ich najbliżsi zostali tam aż do samego rana, a reszta wróciła do obozu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz