to trochę dawno temu było, jak Dzwonek była w swoim prawowitym domku, a w klanie nawet Śnieżnej nie było i Dalia dzieciaków nie miała
Spokojne noce zawsze były złudne.
Ilekroć zasypiał z brakiem problemów na głowie, te same do niego przychodziły. Czy to w snach, czy też w prawdziwym świecie, nie mógł na tej pozycji liczyć na chwilę wytchnienia. Ociężałe powieki ledwo co podniosły się, słysząc szum w okolicach wejścia do jego legowiska. Zastrzygł uchem, gdy dwie młode wojowniczki wpadły do środka.
Cedrowa Rozwaga z gracją i spokojem wymalowanym na pysku zatrzymała się zaraz za progiem. Za to Pszczela Duma z trudem wyhamowała przed nim, unikając bolesnego zderzenia. Jej mina nie zdradzała wiele, ale na pewno miała zawarte w sobie masę emocji. Emanowała czystym chaosem, na który na pewno nie był gotowy, szczególnie o tak późnej porze.
Nie zdążył jej nawet zapytać o to, co się dzieje. Kotka ciężko dysząc, starała się powiedzieć cokolwiek, ale wydawała się zbyt rozkojarzona, by pozbierać myśli. Niebiesko-kremowa klatka drżała w niemrawym tempie, a łapą zdążyła wydrążyć dziurę w ziemi.
— Ta wariatka ją zabije — palnęła, mrugając kilkukrotnie. — To znaczy, nie chce jej obrażać, ale jeśli zaraz nie zainterweniujesz, to Mak tej nocy nie przeżyje! — pisnęła, wbijając w niego wyczekujące spojrzenie.
Rudzik chciał wierzyć, że tylko głupi żart i robią sceny dla zabawy. Były to jednak dojrzałe w jakiś sposób kotki, które z dramatycznych tematów nie robiłyby sobie powodów do śmiechu. Przyjąwszy poważny wyraz pyska, zerwał się — na tyle szybko, na ile pozwalały mu coraz to starsze kości — do pionu i ruszył za szylkretkami, rozglądając się uważnie po obozie.
Poprowadzony do legowiska wojowników, już na samym starcie pozwolił umknąć z siebie głębszemu i pełnemu zawodu oddechowi. Szamoczące się kotki nie były tym, co chciał ujrzeć o tej porze.
Źródlany Dzwonek opinię miewała różne. To wiadome, że sporo klanowiczów krzywo na nią patrzyło przez wzgląd na jej korzenie. Ale to szczególne grono miało tak z każdym, kto przychodził spoza granic ich terenów. Do tego trzeba się było po prostu przyzwyczaić.
— Czy mógłbym prosić o jakieś logiczne wyjaśnienia tego, co tu się dzieje? — zapytał, ale niepotrzebnie, bo i tak nie uzyskał odpowiedzi. Zignorowany nie spuszczał wzroku z nastroszonych futer kotek, które najwyraźniej zaprzestały swojej bójce. Przynajmniej liliowa rzuciła ostatnie słowa w kierunku srebrnej i odsunęła się od przeciwniczki, ledwo co łapiącej oddech i starającej się ustać.
Mak zawiesiła na nim spojrzenie. Była tą, z którą mniej chciał dyskutować, a która niestety miała więcej do powiedzenia. Potargana bura sierść zasłoniła mu widok na resztę legowiska. Choć przed chwilą była poległa, tak teraz zadarła wysoko pysk, a w brązowych ślepiach zaiskrzyło od determinacji.
— Ta W A R I A T K A — podkreśliła dosadnie. — Rzuciła się na mnie bez powodu. Chciała mnie zabić, we własnym posłaniu, rozumiesz? — Cicho charknęła, kuląc ogon pod siebie. — Stanowi zagrożenie dla wszystkich, a mimo to ma prawdo bezkarnie panoszyć się po obozie. Coś mi tu nie gra — skwitowała, spoglądając na swoje towarzyszki, stojące tuż obok i potakujące posłusznie głowami.
Cedrowa Rozwaga ziewnęła, nieudolnie zakrywając pysk łapą.
— Ciężko zasnąć przy kimś, kto może ci się w każdej chwili rzucić do gardła — stwierdziła markotnie.
Zwiesił po sobie uszy. Nienawidził takich sytuacji, bo zawsze winowajcy dzielili się na dwie strony i niezależnie od liczebności danej grupy, niełatwo było ustalić prawdziwego sprawcę chaosu. Każdy miał swoje za uszami, a w takich momentach starali się jak najbardziej oczyścić z wszelkich zarzutów.
— Na pewno nie było ku temu żadnego powodu? — powtórzył, przymykając oczy. Gdyby problemy znikały tak łatwo, jak świat, kiedy go nie widział, wszystko byłoby prostsze. — Oczywiście nie popieram w żadnym stopniu agresywnych postaw wobec współklanowiczów, ale wszystko musi mieć swoją przyczynę — zapewniał.
W końcu nie wszyscy rodzili się stuknięci. Każde wydarzenie z życia w mniejszym bądź większym stopniu potrafiło odbić się na czyjejś psychice i diametralnie wpłynąć na zmianę w jego zachowaniu. I to najczęściej negatywną.
Liliowe futro Źródlanego Dzwonku drgnęło niespokojnie. Kotka zdawała się nie zwracać na nich uwagi, stojąc z boku i wpatrując się w ziemię. Może chciała wyjść, a może i zamierzała coś dodać — ciężko było stwierdzić, co kryło się w jej głowie. Czuł, że z nią będzie mu łatwiej porozmawiać, ale nie chciał zostać posądzony o faworyzowanie kogokolwiek z klanu. A znając Makowe Pole, zaraz rozeszłyby się przeróżne plotki.
Srebrna fuknęła, strosząc sierść i wyciągając pysk w górę.
— Jedyne co, to zwróciłam uwagę na brak efektów w nauce Kurkowej Łapy — przyznała z niechęcią. — Ale nie mówiłam tego nawet do niej, nie zwróciłam zresztą uwagi na jej obecność. Rozmawiałam zwyczajnie z Pszczelą Dumą i Cedrową Rozwagą o przyszłości tego klanu, o następnych pokoleniach i nic dziwnego, że temat zszedł na kogoś, kto może stanowić w przyszłości powód do naszego upadku — prychnęła, krzywiąc z niesmakiem pysk.
Nie lubił myśleć o kocurze. Syn Kruczej Gwiazdy, przeklętej tyranki, którego wzrok i maniakalny śmiech utknęły w jego pamięci, kiedy ten siedział przy zwłokach własnej matki. Paskudny widok, którego chciał pozbyć się ze wspomnień.
— Dosyć... Śmiałe stwierdzenie. Nie sądzę, by przez jednego ucznia miałaby się wydarzyć klanowa katastrofa. Jest wciąż młody, wiele przeszedł...
— On wiele? — przerwała mu. — Każdy z nas wiele przeszedł, to nie wymówka. Poza tym, jeśli nie przez niego, to myślę, że przez kogoś innego również możemy upaść — wycedziła, a on nie obył się bez wrażenia, że jej głos przesiąknięty był oskarżeniami skierowanymi w jego stronę.
Naprawdę nie miał ochoty z nią rozmawiać. Tkwił w przekonaniu, że cokolwiek by nie powiedział i jakkolwiek sensownego argumentu by nie użył, ona będzie uparcie broniła swojego zdania. A Pszczoła i Cedr będą ochoczo ją wspierać.
— Wezmę to pod uwagę — odparł wymijająco, spoglądając wyczekująco na byłą samotniczkę. — Źródlany Dzwonku, mógłbym cię prosić na moment?
Poczuł ulgę, że wyszła za nim z legowiska. Nie sądził jednak, by powodem tego była rzeczywista chęć rozmowy. On w tym widział ucieczkę przed nawiedzoną trójką.
— Co tam się tak naprawdę wydarzyło? Chciałbym poznać twoją wersję wydarzeń — przyznał, choć w rzeczywistości jedyne co chciał, to spać.
Z samym sobą mógł być chociaż szczery. Coraz bardziej przytłaczały go te sprzeczki między wojownikami, gdzie, żeby zachować, choć względny spokój w klanie, musiał ingerować we wszelkie spory.
Ilekroć zasypiał z brakiem problemów na głowie, te same do niego przychodziły. Czy to w snach, czy też w prawdziwym świecie, nie mógł na tej pozycji liczyć na chwilę wytchnienia. Ociężałe powieki ledwo co podniosły się, słysząc szum w okolicach wejścia do jego legowiska. Zastrzygł uchem, gdy dwie młode wojowniczki wpadły do środka.
Cedrowa Rozwaga z gracją i spokojem wymalowanym na pysku zatrzymała się zaraz za progiem. Za to Pszczela Duma z trudem wyhamowała przed nim, unikając bolesnego zderzenia. Jej mina nie zdradzała wiele, ale na pewno miała zawarte w sobie masę emocji. Emanowała czystym chaosem, na który na pewno nie był gotowy, szczególnie o tak późnej porze.
Nie zdążył jej nawet zapytać o to, co się dzieje. Kotka ciężko dysząc, starała się powiedzieć cokolwiek, ale wydawała się zbyt rozkojarzona, by pozbierać myśli. Niebiesko-kremowa klatka drżała w niemrawym tempie, a łapą zdążyła wydrążyć dziurę w ziemi.
— Ta wariatka ją zabije — palnęła, mrugając kilkukrotnie. — To znaczy, nie chce jej obrażać, ale jeśli zaraz nie zainterweniujesz, to Mak tej nocy nie przeżyje! — pisnęła, wbijając w niego wyczekujące spojrzenie.
Rudzik chciał wierzyć, że tylko głupi żart i robią sceny dla zabawy. Były to jednak dojrzałe w jakiś sposób kotki, które z dramatycznych tematów nie robiłyby sobie powodów do śmiechu. Przyjąwszy poważny wyraz pyska, zerwał się — na tyle szybko, na ile pozwalały mu coraz to starsze kości — do pionu i ruszył za szylkretkami, rozglądając się uważnie po obozie.
Poprowadzony do legowiska wojowników, już na samym starcie pozwolił umknąć z siebie głębszemu i pełnemu zawodu oddechowi. Szamoczące się kotki nie były tym, co chciał ujrzeć o tej porze.
Źródlany Dzwonek opinię miewała różne. To wiadome, że sporo klanowiczów krzywo na nią patrzyło przez wzgląd na jej korzenie. Ale to szczególne grono miało tak z każdym, kto przychodził spoza granic ich terenów. Do tego trzeba się było po prostu przyzwyczaić.
— Czy mógłbym prosić o jakieś logiczne wyjaśnienia tego, co tu się dzieje? — zapytał, ale niepotrzebnie, bo i tak nie uzyskał odpowiedzi. Zignorowany nie spuszczał wzroku z nastroszonych futer kotek, które najwyraźniej zaprzestały swojej bójce. Przynajmniej liliowa rzuciła ostatnie słowa w kierunku srebrnej i odsunęła się od przeciwniczki, ledwo co łapiącej oddech i starającej się ustać.
Mak zawiesiła na nim spojrzenie. Była tą, z którą mniej chciał dyskutować, a która niestety miała więcej do powiedzenia. Potargana bura sierść zasłoniła mu widok na resztę legowiska. Choć przed chwilą była poległa, tak teraz zadarła wysoko pysk, a w brązowych ślepiach zaiskrzyło od determinacji.
— Ta W A R I A T K A — podkreśliła dosadnie. — Rzuciła się na mnie bez powodu. Chciała mnie zabić, we własnym posłaniu, rozumiesz? — Cicho charknęła, kuląc ogon pod siebie. — Stanowi zagrożenie dla wszystkich, a mimo to ma prawdo bezkarnie panoszyć się po obozie. Coś mi tu nie gra — skwitowała, spoglądając na swoje towarzyszki, stojące tuż obok i potakujące posłusznie głowami.
Cedrowa Rozwaga ziewnęła, nieudolnie zakrywając pysk łapą.
— Ciężko zasnąć przy kimś, kto może ci się w każdej chwili rzucić do gardła — stwierdziła markotnie.
Zwiesił po sobie uszy. Nienawidził takich sytuacji, bo zawsze winowajcy dzielili się na dwie strony i niezależnie od liczebności danej grupy, niełatwo było ustalić prawdziwego sprawcę chaosu. Każdy miał swoje za uszami, a w takich momentach starali się jak najbardziej oczyścić z wszelkich zarzutów.
— Na pewno nie było ku temu żadnego powodu? — powtórzył, przymykając oczy. Gdyby problemy znikały tak łatwo, jak świat, kiedy go nie widział, wszystko byłoby prostsze. — Oczywiście nie popieram w żadnym stopniu agresywnych postaw wobec współklanowiczów, ale wszystko musi mieć swoją przyczynę — zapewniał.
W końcu nie wszyscy rodzili się stuknięci. Każde wydarzenie z życia w mniejszym bądź większym stopniu potrafiło odbić się na czyjejś psychice i diametralnie wpłynąć na zmianę w jego zachowaniu. I to najczęściej negatywną.
Liliowe futro Źródlanego Dzwonku drgnęło niespokojnie. Kotka zdawała się nie zwracać na nich uwagi, stojąc z boku i wpatrując się w ziemię. Może chciała wyjść, a może i zamierzała coś dodać — ciężko było stwierdzić, co kryło się w jej głowie. Czuł, że z nią będzie mu łatwiej porozmawiać, ale nie chciał zostać posądzony o faworyzowanie kogokolwiek z klanu. A znając Makowe Pole, zaraz rozeszłyby się przeróżne plotki.
Srebrna fuknęła, strosząc sierść i wyciągając pysk w górę.
— Jedyne co, to zwróciłam uwagę na brak efektów w nauce Kurkowej Łapy — przyznała z niechęcią. — Ale nie mówiłam tego nawet do niej, nie zwróciłam zresztą uwagi na jej obecność. Rozmawiałam zwyczajnie z Pszczelą Dumą i Cedrową Rozwagą o przyszłości tego klanu, o następnych pokoleniach i nic dziwnego, że temat zszedł na kogoś, kto może stanowić w przyszłości powód do naszego upadku — prychnęła, krzywiąc z niesmakiem pysk.
Nie lubił myśleć o kocurze. Syn Kruczej Gwiazdy, przeklętej tyranki, którego wzrok i maniakalny śmiech utknęły w jego pamięci, kiedy ten siedział przy zwłokach własnej matki. Paskudny widok, którego chciał pozbyć się ze wspomnień.
— Dosyć... Śmiałe stwierdzenie. Nie sądzę, by przez jednego ucznia miałaby się wydarzyć klanowa katastrofa. Jest wciąż młody, wiele przeszedł...
— On wiele? — przerwała mu. — Każdy z nas wiele przeszedł, to nie wymówka. Poza tym, jeśli nie przez niego, to myślę, że przez kogoś innego również możemy upaść — wycedziła, a on nie obył się bez wrażenia, że jej głos przesiąknięty był oskarżeniami skierowanymi w jego stronę.
Naprawdę nie miał ochoty z nią rozmawiać. Tkwił w przekonaniu, że cokolwiek by nie powiedział i jakkolwiek sensownego argumentu by nie użył, ona będzie uparcie broniła swojego zdania. A Pszczoła i Cedr będą ochoczo ją wspierać.
— Wezmę to pod uwagę — odparł wymijająco, spoglądając wyczekująco na byłą samotniczkę. — Źródlany Dzwonku, mógłbym cię prosić na moment?
Poczuł ulgę, że wyszła za nim z legowiska. Nie sądził jednak, by powodem tego była rzeczywista chęć rozmowy. On w tym widział ucieczkę przed nawiedzoną trójką.
— Co tam się tak naprawdę wydarzyło? Chciałbym poznać twoją wersję wydarzeń — przyznał, choć w rzeczywistości jedyne co chciał, to spać.
Z samym sobą mógł być chociaż szczery. Coraz bardziej przytłaczały go te sprzeczki między wojownikami, gdzie, żeby zachować, choć względny spokój w klanie, musiał ingerować we wszelkie spory.
<Dzwonek?>
Postacie NPC: Makowe Pole, Cedrowa Rozwaga, Pszczela Duma
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz