BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

25 lutego 2023

Od Pasikonikowego Nowiu

Niczym cień jej matki przemykała się po obozowisku. Niewiele ślip zawiesiło na niej spojrzenie. 
— Pasikonikowy Nowie! — zawołał radosny głos. 
Niechętnie odwróciła łeb w jego stronę. Szara kotka o kwiecistej woni niczym jej imię spoglądała na nią z zakłopotanym uśmiechem. Szylkretka nie wiedziała o co chodzi. Dlaczego ją zaczepiała.
— Słuchaj, mam takie drobne pytanko. Zauważyłam, że często przebywasz z moim bratem, i oczywiście niczego nie sugeruje, o nie nie nie, ale wiesz może co się z nim dzieje? Martwię się o niego. zdaje się taki nieobecny. — zaczęła swój wywód. 
Pasikonik położyła uszy. Za dużo informacji na raz. Wspomnienie tamtego dnia wciąż powodowało u niej ciarki i odruchy wymiotne. Chciała jedynie to wyrzucić z pamięci. 
— Nie w-wiem. — wydusiła z siebie cienkim głosem. 
Nie mogła jej powiedzieć, że Pochmurny zabił ich ojca. Zamordował bez skrupułów. A jej nakazał milczenie. 
— Oh, straszna szkoda. Chciałabym mu jakoś pomóc. Ulżyć. Tylko on mi pozostał, wiesz? — miauknęła smętnie, poprawiając bukiet sierści na ogonie. 
Pasikonik uciekła od niej wzrokiem. Nienawidziła kłamstwa. Lecz nie mogła wypuścić z pyska prawdy. Pochmurny ją zabije. Rozszarpie. Na strzępki. 
— Coś się stało, Pasikoniku? — zapytała zmartwiona kotka. — Słabo wyglądasz. 
Szylkretka zebrała się na mizerny uśmiech. Poczuła jak łapy jej drżą. Nie mogła wpaść w panikę. Nie teraz. Nie przy niej. Inaczej odkryje, że kłamała. Dopuściła się paskudnego łgarstwa jak jej matka.
— J-jest... okay. — wymamrotała, czując jak gardło się jej coraz mocniej ściska. — Z-zmęczenie. — dodała. 
— No tak, z Diamentowa Grota musiała ci dać niezły wycisk. — stwierdziła niebieska. — Sama już dawno nie miałam ucznia, zapomniałam jacy potrafią być wyczerpujący. 
Na samą myśl o córce zastępcy kotka wzięła głębszy oddech, czując jak jej klatka piersiowa sama się zaciska. Koszmarze jej codzienności o pomarańczowych ślepiach. Potworze w kociej skórze. Młoda i rozpuszczona uczennica wyniszczyła ją do końca. Dobiła ją gdzie mogła. 
— Pasikoniku? Pasikoniku...? — męczący głos kotki wciąż się do niej dobijał. — Może przejdziemy się do Wiśniowej Iskry...? 
Szylkretka jedynie bezsilnie łbem. Nie mogła złapać na tyle oddechu, by zaprzeczyć, że wszystko w porządku. Skierowała się posłusznie za kotką. Szła, a bardziej uderzała bezwładnie łapami o podłoże, podążając za szarym końcem ogona wojowniczki. 
— Wygląda, że nie ma zbyt wiele kotów. Jedynie Wilcza Zamieć i Diamentowa Grota. — miauknęła Kwiecisty Pocałunek. 
Pasikonik zatrzymała się. Nie było opcji. Nie mogła tam wejść. Nawet jeśli miałaby zejść z tego świata. Wolała spędzić ostatnie uderzenie serca wijąc się z bólu niż z matką i znienawidzoną uczennicą. Ujrzała błysk w jej oku. Oznakę huraganu, który miał zaraz nadejść. 
— No proszę kogo ja widzę. Zadawałaś się mnie unikać od ukończenie mojego treningu, a ja tęsknię. — rzuciła przepełnione sarkazmem i ironią zdanie. 
Pasikonik odwróciła łeb. Nie chciała na nią spoglądać. Oddałaby wszystko by stracić na to parę uderzeń słuch. 
— Czemu się przede mną chowasz? No zarycz, no. — syknęła kotka. — Jak tchórz chowasz się za tą starą pierdolniętą kotką!
Poczuła, jak łzy spływają jej po polikach. Jakby mogła wymazałaby istnienie kotki z tego świata. To ona powinna zaginąć, a nie Jelonek. 
— Jeśli nie chcesz zostać zaraz wyproszona, radziłabym zachować resztę przemyśleń dla ciebie. — ostrzegła ją Wiśniowa Iskra. — W czym mogę ci pomóc, Kwiecisty Pocałunku? 
— Przyszłam tu z Pasikonikowym Nowiem... — urwała, widząc, że drobnej kotki nie ma za nią. — Pasikoniku! Gdzie jesteś?
Szylkretka schowana za krzewem nie reagowała. Jedynie wsłuchiwała się w kolejne obrazy na jej temat. 



npc: Kwiecisty Pocałunek, Diamentowa Grota
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)