Od Kuniej Norki

zaraz po śmierci deszcza

Noc spędzana bez Deszczowej Chmury legowisko dalej zdawały się być chłodne i puste. Kunia Norka zamiast spać patrzyła bezwiednie na puste legowisko należące wcześniej do medyka. Wyglądało na niekompletne, jak gdyby ktoś pozbawił sterty ze zwierzyną zdobyczy. A przy tym zostawił jedynie łagodny, słabnący z każdą chwilą zapach, który jedynie podsycał głód.

— Tęsknię — wymruczała, odwracając wzrok. To tylko sprawiało, że cierpiała nawet bardziej. Czuła w sercu pustkę, ale nie mogła go sobie łamać. 

Bez Deszczowej Chmury nie czuła bezpieczeństwa i spokoju. Legowisko medyka, które wcześniej było dla niej i jej emocji azylem teraz zamieniło się w zwykłą, mroczną norę. Straciło aurę ciepłego, rodzinnego domu. Jakby ktoś pozbawił je duszy.

***

Do legowiska przeniósł się Gęsi Wrzask, zabierając rolę Deszcza jako głównego medyka. Kuna spodziewała się, że nikt nie pozwoli jej zostać pełnoprawnym medykiem. Gęś nie zastąpił jednak luki w sercu medyczki. Był medykiem, ale egoistycznym i nieopiekuńczym, działającym z przymusu. Nie był wcale jak altruistyczny, troskliwy Deszczyk, którego brak Kunia Norka odczuwała coraz bardziej.

— Może pozbierasz kiedyś zioła? — prychnął pretensjonalnie Gęsi Wrzask, a na dźwięk jego głosu Kunia Norka zadrżała. — Nie wiem, czy w ogóle obchodzą cię czasami obowiązki, ale ogórecznik się nam niemal skończył.

— Wybacz — przeprosiła, odwracając wzrok. Rano przecież sortowała zioła i widziała jego braki. Dlaczego nie poszła? Dlaczego rozpacz przejęła i kontrolowała jej życie?

— Tak samo jak macierzanka, lubczyk — wyliczał medyk. — Nawet mięta! Co ty ze sobą robisz, kobieto? — warknął pogardliwie, a Kuna położyła po sobie uszy.

— Gdy tylko wzejdzie rano słońce wyjdę na ziołowy patrol. Obiecuję — odpowiedziała cicho.

— Mam nadzieję.

Liliowy poszedł, by ułożyć się wygodnie na legowisku, w którego miejscu było niegdyś to należące do Deszczowej Chmury. Oczywiście było już dawno wymienione, ale nadal Kunie zdawało się, że zamiast Gęsi widzi rudego. Sama położyła się również na swoim legowisku, które kiedy tylko wprowadził się Gęś odsunęła od łoża głównego medyka. Mając nadzieję, że nie patrzy wyciągnęła spod niego niewielką mszystą kulkę i wciągnęła przez nozdrza jej odprężający, uspokajający zapach. Zabrała ją, gdy wynosiła stare legowisko. Nie mogła pozwolić, by przedmioty po Deszczu zostały wyrzucone i odepchnięte w niepamięć. Ten mech był dla niej artefaktem i żywym wspomnieniem, którego nie mogła stracić. Po krótkim zastanowieniu i rozejrzeniu się, czy Gęsi Wrzask już śpi, wyciągnęła jeszcze niewielkie, niebieskie pióro. Uśmiechnęła się delikatnie, patrząc na wytarmoszone pióro w średnim stanie, które wcześniej otrzymała od Goryczki. Nie była pewna czy kotka o tym wiedziała, ale trzymała je tu odkąd zostało jej tylko podarowane. Dodawało jej to otuchy i nadziei.

— Dobranoc — wyszeptała, po części do Gęsiego Wrzasku, ale szczególnie do mchu i pióra, które zaraz po tym delikatnie schowała tam, skąd je wcześniej wyciągnęła. Zamknęła oczy i wtuliła pysk we własne łapy. Miarowy oddech Gęsi sprawiał, że miała wrażenie, że obie ukochane osoby są zaraz przy niej i ocieplają jej bok niewidzialną pokrywą grubego futra. Mimo, że fizycznie przy niej ich nie było, pustka i samotność doskwierały Kunie mniej. Zamruczała, zasypiając spokojnie po raz pierwszy od wielu dni.

POSTACIE NPC: Gęsi Wrzask