Czy było straszne? W zasadzie... przywyknął do takiego życia. Zawsze był tym innym, tym wyrzutkiem, którego traktowano jak śmiecia czy też zabawkę. Właściwie nadal tak było. Sam fakt, że Miodunka nie chciała go zostawić w spokoju, bardzo go bolał. Uważała pewnie, że nie potrafiłby poradzić sobie sam w życiu, ale się myliła. Wiedział jakie to było trudne, ale Krwawnik dobrze go wyszkolił. Dałby radę. Nie potrzebował, by ktoś się nad nim litował.
- N-no trochę tak... zwłaszcza j-jak czujesz się w klanie jak w-więzień... A-ale nie chcę uciec ani nic! Chcę gdzieś należeć, a skoro mam służyć wam, t-to będę - powiedział.
Bo oczywiście tak było. To nie była wolność. Podlegał każdemu Owocniakowi i w zasadzie nie mógł pozwolić sobie na takie przyjemności. Czy jednak chciał zerwać te niewidzialne kraty? Nie... Życie samotnika mogłoby być jeszcze gorszę. Im był coraz starszy to bał się, że pewnego dnia stwierdzą, że był już bezużyteczny i pozbędą się go dość szybko, jak zepsutej piszczki. Co wtedy mu pozostanie? Mordowanie? Zjadanie kotów?
- N-nie m-musisz p-przecież s-służyć! J-jesteś n-normalnym k-kotem j-jak m-my wszyscy! N-naprawdę! - miauknął Kuklik.
Wierzył w to? Nie rozumiał dlaczego to mówił. Nie znał go, a mimo to uważał, że należał do ich wspólnoty. Gdyby było tak jak twierdził, już dawno lider nadałby mu imię. A tak nie było.
- T-to nie jest prawda. N-nie jestem jednym z was. I m-muszę. O-od małego mnie tak wychowywano. J-jak się stawiam t-to cierpię, a tak... czasem mnie docenią, a t-to miłe uczucie.
Przypomniał sobie te chwilę, gdy mentor był z niego zadowolony. Tęsknił za tym uczuciem. Chciał ponownie dowieść, że był zdolnym kotem. Dla kilku słów pochwały...
- T-to j-jest dziwne! P-przecież... J-jesteś jednym z nas, t-tylko inni coś g-głupiego wymyślili!
- G-gdyby było tak jak mówisz, dostałbym prawa i imię od lidera. P-powiedziałby, że jestem jednym z was i że będzie karał każdego kto podniesie na mnie łapę. J-ja się dziwię, że mogę z wami spać w legowisku... P-po Komarze spodziewam się wszystkiego. - podzielił się z nim swoim punktem widzenia.
W zasadzie i tak wiele im zawdzięczał. Mogli go wyrzucić już dawno temu, aby zdechł gdzieś w lesie jako kociak. Czuł się winny, by spłacić ten dług. Trzeba było zwrócić każdą piszczkę, którą im skradł, by napełnić swój brzuch
- W-władza jest głupia! N-nie j-jesteś g-gorszy, to wszystko wina idiotów! Jesteś miłym kotem, nie powinieneś t-tak cierpieć... - starał podnieść go na duchu wojownik.
Było to... miłe. Nie spotkał się z tym jeszcze. Chociaż... Agrest i początkowo Miodunka tacy byli. Ta druga jednak zamieniła się w istną zmorę, a zastępca... Po tym co usłyszał od szylkreta, nie miał już pojęcia, co o nim miał myśleć.
- N-n-nic i tak z tym nie zrobisz. Tak działa świat... - Zaszurał łapą po ziemi. - A mi... mi to powoli przestaje przeszkadzać.
<Kuklik?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz