BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

09 września 2021

Od Niezapominajkowego Snu

Śnieg tańczył na niebie nim opadł na zamrożoną ziemię. Pochmurny horyzont nie zapowiadał dobrego dnia. Niezapominajkowy Sen westchnął cicho, otulając się ogonem. W Klanie Nocy doszło do tragedii. Kolejnej. Puszyste Futro uparcie oskarżała o śmierć swojego potomstwa każdego kto znalazł się w jej wzroku. Brak dowodów nie ułatwiał sprawy. Mały Miodek zdawał się sam odejść z tego świata pomimo słów rodzicielki. 
— Mówiłem, żebyś nie nazwał mnie Czarną Łapą. — pełne złości prychnięcie przerwało ciszę w obozie. 
Wzrok niejednego kota powędrował ku dwójki kotów. Ognisty Język i Czarna Łapa, który sam ostatnio okrzyknął się Czarną Owcą posądzając swojego mentora o zbędne zwlekanie i niekompetencje, stali blisko linii brzegu. Zamarznięte jezioro zostawało niewzruszone. 
— Tak się nazywasz i nie będę do ciebie mówił inaczej. Nie moja wina, że Kaczuszka nie chce cię mianować. — miauknął prześmiewczo kocur. 
Syn Lisiego Łajna machnął ogonem. 
— Pożałujesz. Zobaczysz. — warknął. — Mój niewarty ułamanego mysiego ogona mentor zamiast zając się porządnym woli segregować sobie listki do usranej śmierci. Niech się nimi wypcha, a nie siedzi na dupsku, blokując innym ścieżkę rozwoju. 
Ognisty Język parsknął śmiechem. Poczochrał Czarną Łapę po łbie. 
— Jesteś taki uroczy jak się złościsz. Mały kartofelek. — drażnił się z nim. 
— Zabieraj to łapsko! Nie daruję ci tego, Ognisty Srako. — warknął uczeń medyka, posyłając nienawistne spojrzenie dawnemu zastępcy. 
Cichy szept rozległ się po legowisku wojowników. Ognisty Język wyżywał się na każdym. Nie podobało mu się, że mógł stracić ucznia. Było to po nim widać. Złośliwości wobec Czarnej Łapy zdawały się jedynie początkiem wybryków wojowników.  

* * *

Wtulone w siebie kotki szeptały do siebie cicho. Pszczela Pręga zaśmiała się bezgłośnie, a Chore Ucho wykrzywiła pysk w coś w rodzaju uśmiechu. Widząc na sobie jego wzrok zamilkły. Niezapominajek wyszedł z legowiska wojowników, aby nie krępować ciotki oraz jej partnerki. Niewiele kotów spędzało czas porą nagich drzew na dworze. Jesiotrowa Łuska, Deszczowy Taniec i Rzeczna Łapa wrócili z patrolu łowieckiego. Po ich pyskach było widać, że nie złapali za wiele. Dwa ptaki i trzy myszy trafiły na stos ze zwierzyną. Tym nie wykarmią nawet połowy mieszkańców kociarni.
— Świetnie ci poszło, Rzeczna Łapo. — miauknęła młoda wojowniczka. — Czuję, że lada dzień zostaniesz wojownikiem, czy wojowniczką, jak tam wolisz.
W odpowiedzi otrzymała nieco niezgrabny uśmiech. 
— Są ciekawsze rzeczy niż polowanie... Gdyby wszystkie klany zjednoczyły się nie trzeba byłoby się martwić o pożywienie porą nagich drzew. Moglibyśmy sobie pozwolić na więcej czasu dla siebie i rozwój społeczności zamiast ćwiczyć techniki walki, czy...
— Tak, tak. Idź tym do Zbożowej Gwiazdy, a nie do mnie.  — przerwała przemowę kotka. — Niezapominajkowy Śnie, znajdź dla mojego ucznia jakieś zajęcie, żeby szybciej udało nam się ukończyć szkolenie. 
Kocur uniósł brwi zdziwiony i poszedł do wojowniczki. Nie miał zbyt dobrej relacji z siostrzeńcem. Niemal nie znał Rzecznej Łapy. Ostatni raz gdy rozmawiali uczeń był jeszcze w żłobku. 
— Możesz zmienić mech w kociarni. Odkąd mamy tam tylu mieszkańców często to trzeba robić. 
Rzecznej Łapie ten pomysł nie przypadł szczególnie do gustu. 
— Mogę wziąć kogoś do pomocy? Jagodowa Łapa zdaje się nudzić...
Wzrok Niezapominajka powędrował w stronę jego ucznia. Nauczał go od niedawna. Dziwnie się czuł ucząc syna siostry Kruczego Futra. 
— Jagodowa Łapo, chcesz potowarzyszyć Rzecznej Łapie czy wolisz wybrać się ze mną na polowanie?

<Jagodowa Łapo?>


Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)