Od Rudzikowego Śpiewu

Jego zdołowanie sięgało zenitu, gdy po raz kolejny Trzcinowa Sadzawka stanął przed nim ze zmartwioną miną. Tą samą, którą widział od paru dni, bo ciągle masa spraw zwalała się na ich barki. Co rusz każdy informował go o poczynaniach dwunożnego, kradnącego im ryby prosto z rzeki, o gromadzie łabędzi, które jednym dziabnięciem zdecydowanie mogły ich po prostu zabić oraz o wydrach, również złowrogo wyglądających i czających się na ich pożywienie.
Przytłaczało go to, chociaż od dnia, w którym spojrzał prosto w pysk Kruczej i zagwarantował chęć na przyjęcie pozycji zastępcy, wiedział, że będzie miał już tylko pod górkę. Każda sprawa obciążała go, przez co droga na sam szczyt stawała się coraz trudniejsza. Wyboista i wymagająca wielu poświęceń.
Bo prócz problemów związanych z zamieszkałymi nowe tereny istotami, tworzyły się zgrzyty między członkami. Dwie wojowniczki wdały się w bójkę w legowisku, skacząc sobie do gardeł. A przez fakt, że jedna z nich była córką zastępcy, Rudzikowi ciężko było się poradzić burym, który nie do końca mógłby być sprawiedliwy w swoim werdykcie. On natomiast nie zamierzał nikogo skreślać przez pochodzenie, więc poniekąd odsunął tę sprawę na bok, zdając sobie sprawę, że kiedyś wróci to do niego ze zdwojoną siłą.
Zaraz po tym Zdradziecką Rybkę znowu nawiedziły koszmary, związane z jego niewolą w Klanie Burzy. Wmawiał mu, że ich zmarły już lider prześladuje go, nieraz posługując się jego własną córkę. Wyrywał sobie przez to sierść i zaczynał szkodzić innym, o czym świadczyła pogryziona kończyna Zajęczej Łapy. I chociaż czekoladowy był jego przyjacielem, tak rudy po prostu nie mógł dawać mu żadnych ulg. Musiał udowodnić, że jest choć trochę sprawiedliwy, toteż zlecił dwójce kotów opiekę nad nim. Obiecał sobie porozmawiać z nim na osobności, gdy tylko znajdzie się na to czas.
Słyszał masę skarg na własną siostrę. Szczególnie z pyska jej ucznia, który wydawał się mocno zawiedziony, że rudy nic z tym nie robił. A prawda była taka, że nawet nie wiedział, co powinien uczynić. Dopiero gdy Tulipanowy Płatek przyszła do niego ze zbulwersowanym wyrazem pyska, Trzcina uświadomił go, co trzeba zrobić. Owszem, Zanikające Echo była ostatnim żyjącym członkiem jego rodziny, ale skoro stanowiła zagrożenie, musiał ją unieszkodliwić.
Najbardziej dobijała go jednak Daliowy Pąk. Nawet nie wiedział kiedy rozpoczęła siać plotki o tym, że to właśnie on jest ojcem jej kociąt. Pomimo ciągłych zapewnień, że jest gejem i kotki go nijak interesują, a tym bardziej znacznie młodsze od niego, ta upierała się przy swoim, a znaczna część klanu na jego nieszczęście uwierzyła jej. Nawet ci bliżsi mu zdawali się być głusi na jego wytłumaczenia i jedyne co, to spotykał się z krzywymi spojrzeniami. Bo stał się znikąd złym rodzicem, który nie chciał zajmować się własnym potomstwem.
Jego reputacja była coraz bardziej zniżona. Upadał w oczach wojowników i co krok słyszał nieprzychylne komentarze na swój temat. Wszystko schodziło do jednego i tego samego wniosku.
Nie nadawał się na lidera.
Cokolwiek by nie zrobił, jakkolwiek nie przysłużyłby się ich społeczeństwu – i tak był z góry odrzucany. Taki los został mu spisany i najwyraźniej miał na to zerowy wpływ. Pozostało mu cierpieć i spełniać minimum, jakie obowiązywało przywódcę.
A przecież sam nigdy nie spodziewał się dojścia do tego miejsca. Był płaczliwym kocięciem, tym typem, który bał się własnego cienia. W roli ucznia siedział do dwudziestego księżyca, a na dodatek nie potrafił postawić się nikomu i w skrócie stanowił jedno, wielkie, klanowe pośmiewisko.
Gdy tylko księżyc dobił do szczytu, górując na rozgwieżdżonym nieboskłonie, wysunął się ze swego legowiska. Przytłoczony myślami, skierował się ku siedzibie medyka, gdzie zastał spokojnie drzemiącego medyka. Bok niebieskiego unosił się rytmicznie i opadał, a że wyglądał na spokojnego, Rudzik zrezygnował z pomysłu zbudzenia go. Sam wiedział, czego potrzebuje i gdzie to znaleźć.
Wziął trochę tego, co pozwoli mu się uspokoić i na moment odsunąć od siebie każde zmartwienie. Choć na chwilę zapomni o wszystkim i odleci w stronę błogiej krainy spokoju. Raju, którego nigdy nie doświadczy na ziemi.
Swe kroki skierował w stronę Brzozowego Zagajnika. Miejsca oddalonego od ich obozu, sprawiającego wrażenie takiego, gdzie nikt go nie znajdzie. O ile ktokolwiek zdecyduje się na szukanie.
Z początku było dobrze. Słyszał zgrzyt śniegu pod sobą. Najpierw irytujący dźwięk z czasem stał się zabawny. To przenikliwe zimno również wydawało się przyjemne, gdy kończyny zaczynały mu drętwieć. W pewnym momencie zatrzymał się i uniósł głowę, rozglądając się po otoczeniu.
Między wysokimi pniami drzew przemknął mu ciemny kształt. Poruszał się szybko i zgrabnie, a on dostrzegł w białym puchu odciski łap. Z lekka mniejszych od jego śladów, a zarazem intrygujących. Coś czaiło się wśród krzaków, ale czym to mogło być? Krwiożerczym drapieżnikiem? Tu miał być jego koniec?
Cień przemknął po ziemi i w końcu zbliżył się do niego. Był tak wpatrzony w śnieg, że nawet nie dostrzegł w pierwszej sekundzie stojącej przed nim istoty. Dopiero uniesienie głowy pozwoliło mu skupić wzrok na wątłej posturze kotki.
Jasne futro przyozdobione było ciemnymi pręgami. Nie mógł rozpoznać ich wzorów, bo nie do końca wyraźnie widział. Zdecydowanie zdał się na zbyt dużą dawkę kocimiętki, bo nagle normalne funkcjonowanie zdawało mu się trudne.
— Przepraszam — wykrztusiła nieznajoma, chyląc głowę. Drżała, ale nie z zimna, a ze strachu, który widać było po niej z daleka. — Ja… Ja chyba potrzebuję pomocy — wymamrotała, patrząc na niego błagalnie. Wydawała się w tym momencie bardziej zagubiona niż on.
— Słucham? — wybełkotał, kołysząc się na nogach. Resztki zdrowego rozsądku trzymały się go, więc brał sprawę na poważnie. Uciekał od swoich problemów, ale był gotów pomóc innym.
— Ja… Ja muszę… — łkała, z trudem wyrzucając z siebie jakiekolwiek słowa. — Chwila, przepraszam, ja… To takie trudne! I głupie! Nie wiem, nie wiem, jak to powiedzieć — wykrztusiła, zanosząc się na nowo łzami. — Błagam, proszę, potraktuj to na poważnie…
Pokiwał tylko głową. Nie mówiła konkretów, ale sprawiała wrażenie śmiertelnie przerażonej.
— Ja… Potrzebuję zajść w ciążę. Potrzebuję kociąt — orzekła z zakłopotaniem, padając na ziemię i zanosząc się łzami. — To takie żałosne, tak… tak absurdalne, żebym musiała prosić o to nieznajomego, ale nie mam innej opcji — mówiła, krztusząc się przez własne łzy. — To zajmie chwilę, błagam, musisz mi pomóc.
Wmurowało go w ziemię. Na moment ten błogi stan, którego wcześniej doznał, opuścił go. Słowa nieznajomej zdawały się puste, stanowiące głupi żart, który nawet nie powodował w nim rozbawienia. Kocięta. Jego zmora, bo klan był pewien, że dorobił się własnych, a teraz uciekał od odpowiedzialności.
— Nie ma szans, bym ci mógł pomóc — rzucił, mrużąc oczy. — To bardzo dziwne pytanie. Szczególnie że widzisz mnie pierwszy raz w życiu. Mogę… Mogę zaprowadzić cię do mojego klanu, tam ktoś ci może pomóc — zauważył, starając się uśmiechnąć pokrzepiająco.
Nie była to dla niego najlepsza opcja. Uznają, że przyprowadził sobie kochankę, a on miał już zdecydowanie za dużo zmartwień na głowie. Nie chciał kolejnych plotek, ale ta wydawała się zbyt zdesperowana, by dać mu spokój.
— Nie, nie… — mamrotała, kręcąc głową. — On mnie zaraz znajdzie! Błagam cię, musisz mi pomóc teraz!
— Kto cię znajdzie? — westchnął, cofając się o krok, gdy ta spróbowała się zbliżyć.
— On. Mój… Mój przywódca — wykrztusiła, spoglądając mu prosto w oczy. W jej brązowych i zaszklonych ślepiach kryła się czysta rozpacz. — Gdy… Gdy byłam mała, porwano mnie. Ten gang od dawna terroryzował rejony, w których mieszkałam.  Uczyli nas od najmłodszych księżyców zabijać. Głodzili, a potem karmili tylko tych, którzy zwyciężali w walkach. — Jej głos z każdym słowem stawał się coraz bardziej drżący. — Byłam słaba — przyznała. — Od samego początku wiedziałam, że tam nie pasuję. Tylko szczęście trzymało mnie przy życiu — rzuciła, unosząc pysk w górę i patrząc z wdzięcznością na gwiazdy. — Ale i ono nie trwa wiecznie.
Zadrżał. To się zgadzało. Nie potrafił jednak porównać swoich problemów do tego, co słyszał od niej.  Nie wiedział, czy powinien wierzyć w jakiekolwiek z jej słów, ale zdawał sobie sprawę, że mogła mówić prawdę. Świat bywał porąbany.
— Może…
— Mój przywódca bardzo chcę mieć potomstwo — przerwała mu, nie dając ani na sekundę dojść do słowa. — Próbował wiele razy, ale zawsze nieskutecznie. Jest bezpłodny, ale nie dopuszcza tego do siebie. Zwala to na nas. Na niewinne kotki, które gdy tylko nie dadzą mu tego, co chce, giną w cierpieniach — wyznała, pociągając nosem. Po raz kolejny wbiła w niego swe ślepia. — Naszła moja kolej. Rozumiesz, co mnie czeka? — spytała słabym głosem.
Rudy był zaskoczony tym wszystkim. Życie bywało cholernie okropne,  szczególnie gdy nie miało się nad nim władzy. Zawsze znajdował się ktoś silniejszy, ktoś z większą kontrolą, potrafiący pozbawić cię szczęścia w zaledwie ułamek sekundy.
— Śmierć — rzucił ze zmęczeniem. — Zginiesz, jak każda twoja poprzedniczka i każda kolejna, którą dorwie.
Przełknęła ślinę i pochyliła głowę, grzebiąc łapą w ziemi.
— Tak — mruknęła, pozwalając na chwilę milczenia. — P-pomożesz mi? Jeśli zajdę w ciążę, pomyśli, że to jego kocięta. Nie mogę zrobić tego z nikim z gangu, bo od razu naskarżyliby mi na mnie. Szukałam samotnika. I… i znalazłam ciebie — urwała, ponownie zatapiając w nim spojrzenie pełne lęku. — Błagam.
Odsunął się. Stawiała go w niezwykle ciężkiej sytuacji. Czegokolwiek nie zrobi, ogarną go wyrzuty sumienia.
— Możesz… Możesz dołączyć do mojego klanu. Na zawsze uwolnisz się od tego tyrana — zaoferował.
— Nie mogę — odparła, kręcąc głową. — Tam została moja przyjaciółka. Jeśli nie wrócę, zabiją ją. Będę winna jej śmierci, a nie mogłabym żyć z tym… z tym poczuciem winy — przyznała.
— To podejdź, chociaż ze mną kawałek. Ktoś na pewno ci pomoże, ale to nie mogę być ja — stwierdził. — Nie… nie nadaję się do tego i odpycha mnie to. Nie mógłbym tego zrobić, po prostu nie.
I gdy po raz kolejny zaniosła się płaczem, upierając się, że nie ma tyle czasu, coś w nim pękło. Nie wiedział, czy to efekt zażytej kocimiętki, czy też po prostu było jej go żal i tchnęło w niego poczucie, że może choć raz zrobić coś dobrego. Świat bywał zły, ale nie tylko dla niego. Każdy miał swoje problemy.
Niechętnie się zgodził.