Przez resztę treningu byłam jakby nieobecna. Nie mogłam się nad niczym skupić. Nie czułam się tutaj już bezpieczna. Myślałam, że Onyksowa Gwiazda nie zerwie sojuszu z Klanem Wilka. Początkowo myślałam, że to dobry pomysł, teraz tak nie myślę. Zaczęłam czuć się to obco. W obozie czuć było napięcie. Nie mogłam tak wytrzymać, muszę odejść - to już zdecydowałam.
- Dziak Burzo! - z zamyślenia wyrwał mnie głos Piaskowej Łapy. Spojrzałam na nią szybko.
- Idź na polowanie, bądź niedaleko. Niedługo Cię znajdę. - odpowiedziałam i ruszyłam powolnym krokiem do obozu.
Na miejscu zastałam Onyksową Gwiazdę idącego do swojego legowiska. Podbiegłam do niego.
- Onyksowa Gwiazdo, smutno mi to mówić, ale tutaj chyba nie ma mojego miejsca... Nie czuję się tu dobrze. Mam nadzieję, że zrozumiesz. - powiedziałam smutno. Bałam się jego reakcji. Spojrzał na mnie dziwnie, jakby myślał, że żartuję. Po chwili jednak zrozumiał.
- Jak to? - zapytał. - Czy to z powodu tego ataku?
- Nie... Po prostu, nie czuję się tutaj dobrze.
Spojrzał na mnie lekko zawiedziony i smutny.
- Dobrze. - powiedział tylko. Zawróciłam i rozejrzałam się po obozie. Już nigdy tutaj nie wrócę... Od dzisiaj nie mam tu domu... Jestem już sama, nie ma odwrotu. Ostatni taz widzę ten obóz. Weszłam już tylko do swojego dawnego legowiska. Tyle wspomnień... w moich oczach pojawiły się łzy. Wiedziałam, że teraz czeka na mnie lepsze życie.
Wróciłam do miejsca gdzie miała się kręcić Piaskowa Łapa.
- Piaskowa Łapo! - zawołałam. Niedługo później obok mnie usiadła uczennica. Patrzyła na mnie z wyczekiwaniem.
- To był nasz ostatni trening... - powiedziałam. Kotka ucieszyła się.
- Czyli zostaję wojownikiem? - zapytała szybko.
- Nie... Ja odchodzę. - powiedziałam smutno. Piaskowa Łapa posmutniała i tylko przytuliła się do mnie.
- Dlaczego? - zapytała cicho.
- Może kiedyś się spotkamy... - szepnęłam i odeszłam... Opuściłam tereny swojego dawnego domu, teraz jestem wolna.
- Dziak Burzo! - z zamyślenia wyrwał mnie głos Piaskowej Łapy. Spojrzałam na nią szybko.
- Idź na polowanie, bądź niedaleko. Niedługo Cię znajdę. - odpowiedziałam i ruszyłam powolnym krokiem do obozu.
Na miejscu zastałam Onyksową Gwiazdę idącego do swojego legowiska. Podbiegłam do niego.
- Onyksowa Gwiazdo, smutno mi to mówić, ale tutaj chyba nie ma mojego miejsca... Nie czuję się tu dobrze. Mam nadzieję, że zrozumiesz. - powiedziałam smutno. Bałam się jego reakcji. Spojrzał na mnie dziwnie, jakby myślał, że żartuję. Po chwili jednak zrozumiał.
- Jak to? - zapytał. - Czy to z powodu tego ataku?
- Nie... Po prostu, nie czuję się tutaj dobrze.
Spojrzał na mnie lekko zawiedziony i smutny.
- Dobrze. - powiedział tylko. Zawróciłam i rozejrzałam się po obozie. Już nigdy tutaj nie wrócę... Od dzisiaj nie mam tu domu... Jestem już sama, nie ma odwrotu. Ostatni taz widzę ten obóz. Weszłam już tylko do swojego dawnego legowiska. Tyle wspomnień... w moich oczach pojawiły się łzy. Wiedziałam, że teraz czeka na mnie lepsze życie.
Wróciłam do miejsca gdzie miała się kręcić Piaskowa Łapa.
- Piaskowa Łapo! - zawołałam. Niedługo później obok mnie usiadła uczennica. Patrzyła na mnie z wyczekiwaniem.
- To był nasz ostatni trening... - powiedziałam. Kotka ucieszyła się.
- Czyli zostaję wojownikiem? - zapytała szybko.
- Nie... Ja odchodzę. - powiedziałam smutno. Piaskowa Łapa posmutniała i tylko przytuliła się do mnie.
- Dlaczego? - zapytała cicho.
- Może kiedyś się spotkamy... - szepnęłam i odeszłam... Opuściłam tereny swojego dawnego domu, teraz jestem wolna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz