- Cicho bądź - powiedział ze zdenerwowaniem
***
Poczułem jak Oliver podnosi pudełko. Nagle oślepiło mnie słońce. Gdy przyzwyczaiłem się do światła, zobaczyłem jak mój właściciel odchodzi do potwora. Wiedziałem, że potwory są szybkie i ich nie dogonię.- Olivier... - wyszeptałem - Dlaczego mi to robisz... - Z oka pociekła mi łza - Kocham cię... - Obróciłem się i ze spuszczonym ogonem poszedłem przed siebie. Dopiero kilka chwil później zorientowałem się, że wszedłem do lasu. Zdawałem sobie sprawę, że w lesie mieszkają straszne i niebezpieczne koty.
- I tak całe moje życie, jest ruiną - zamruczałem sam do siebie i poszedłem w głąb puszczy.
Po jakimś czasie marszu odezwał się nowy głos.
- Kogo my tu mamy? - Zapytała duża czarna kotka. Spojrzała na mnie.
- Pieszczoszka? - Wysyczała.
- Przestań Skalny Szczycie, nic nie zrobił - Powiedział pręgowany kocur.
- Nic? Przekroczył granicę! - krzyknęła.
- On pewnie w ogóle nie wie o klanach! - Krzyknęła biała kotka.
- Świetlista Łapa ma rację. On... - Nie dokończył, bo przerwała mu Skalny Szczyt
- Dobrze, dobrze Jastrzębi Cieniu. To w końcu ty prowadzisz patrol.
- Jak ci na imię? - Zapytał mnie Jastrzębi Cień
- Wam...Wampirek - mruknąłem cicho
- Dobrze, chodź z nami Wampirku - odparł. Gdy ruszyli niechętnie poczłapałem za nimi.
- Hej! - krzyknął kolejny pręgowany kocur - Jestem Suśla Łapa - przedstawił się.
- Hej... - Odpowiedziałem ściszonym głosem.
***
Gdy weszliśmy do dużej jaskini Jastrzębi Cień odesłał uczniów, a sam kazał Skalnemu Szczytowi zaprowadzić mnie do przywódcy. Niechętnie zaprowadziła mnie do mniejszej jaskini. W cieniu leżał bury cętkowany kocur.- Witaj, Wróblowa Gwiazdo - Kotka skinęła głową - Na naszym terytorium znaleźliśmy pieszczocha, nazywa się Wampirek. - Wróblowa Gwiazda patrzył na mnie przez chwilę.
- Skąd się tu wziąłeś? - zapytał.
- Mój dwunożny mnie porzucił - wymamrotałem - Mógłbym u was zostać? I tak nie mam gdzie iść -Zapytałem.
- Tak, możesz - odparł.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz