Liliowy zastrzygł uszami, spoglądając z zaniepokojeniem na znajdującego się przed nim burasa. Poza żłobkiem Sroczek wydawał mu się jeszcze drobniejszy niż zwykle. Kiedy stał tak na otwartej przestrzeni, to całe otoczenie wydawało się być o stokroć większe. Płaczem zainteresowali się niektórzy wojownicy, a nieznajoma kotka zapewne już zmierzała w ich kierunku, zmartwiona czyimś smutkiem. Bluszczyk postanowił zainterweniować, aby nie dorabiać bratu dodatkowego stresu. W końcu są rodzeństwem, muszą być dla siebie wsparciem w każdej sprawie, nawet tak błahej sprawie.
Zbliżył się do niego i przycupnął, zachęcając go do spojrzenia mu w oczy. Chciał w ten sposób go uspokoić, by skupił swą uwagę tylko na nim i przestał się rozpraszać każdym dźwiękiem dookoła, czy chociażby chłodnym podmuchem wiatru na futrze.
- Nic się nie stało, każdemu zdarza się przewrócić. Wcześniej też wywaliłem się o ten kamień, jest po prostu pechowy - stwierdził, uśmiechając się delikatnie. Łzy jednak wciąż tkwiły w ślepiach delikatnego kocurka.
Van wyprostował się i obszedł kocurka, zatrzymując się po jego prawej stronie. W ten sposób poniekąd oddzielił go swoim ciałem od klanowiczów, którzy wcześniej co chwilę spoglądali w ich stronę, a teraz znudzili się i zajęli własnymi problemami.
- A… A jeśli się czegoś nabawiłem? Albo skaleczyłem? - spytał cichym i słabym głosikiem. Widać po nim było tylko strach wobec wszystkiego, co go otaczało. Skulił się i wtulił w futro liliowego, na co ten cicho westchnął i poklepał go ogonem po grzbiecie. Nie przewidział tego, że Sroczek nie będzie się tego spodziewał i uzna to za atak czegoś obcego. Buras skoczył do przodu, ledwo utrzymując się na swoich chuderlawych łapkach. Zatoczył się w miejscu, ale utrzymał stojącą pozycję. Z przerażeniem spojrzał na brata, oczami zapełnionymi łzami. Prawdopodobnie szykował się do kolejnego wybuchu płaczem.
- To tylko ja, przeplaszam - wymamrotał zmieszany van, mrużąc przyjaźnie oczy, w celu potwierdzenia braku złych intencji. Musiał zdecydowanie zająć kocurka czymś pozytywniejszym, aby ten przestał stresować się wszystkim w jego otoczeniu, tylko zaczął w końcu czerpać z czegoś radość. Wzrok liliowego padł na szczelinę między krzakami, która stanowiła świetne schronienie z dala od innych.
- Chodź, posiedzimy sobie chwilę w bezpiecznym miejscu - odezwał się, kiwając w jego stronę głową i mrucząc zachęcająco. Sroczek zbliżył się do niego chwiejnym krokiem, a następnie trzymając się blisko jego boku, zaszedł do wskazanej kryjówki. Bluszczyk położył się, chowając łapki pod siebie. Już po chwili poczuł drżące ciałko brata, który wtulił się w niego i smętnie spoglądał na otoczenie. Za każdym razem, gdy zawiał wiatr, a otaczające ich gałązki wydawały szelest, bury spinał się, co było odczuwalne dla jego brata.
- Naplawdę, zaufaj mi – zaczął łagodnie - nic ci tu nie glozi. Nie ze mną, obiecuję - dodał. Zastanawiał się, czy im cokolwiek może grozić w obozie pełnym walecznych wojowników, gotowych w każdej chwili stanąć w obronie ich żyć.
Buras tylko spojrzał na niego, oczami wciąż przepełniony łzami.
- Ale mogłem się czegoś nabawić... - zaczął zmartwiony. - A co jeśli w tych krzakach tkwi coś złego? - Momentalnie zerwał się do przodu. Bluszczyk obserwował z niepokojem, jak bardzo widoczne było zestresowanie Sroczka zwykłym szelestem liści.
- Nic tu nie ma. A nawet jeśli coś tu będzie i się czymś zalazimy, to medycy nam pomogą.
Kolejny raz uśmiechnął się i przekrzywił łebek na bok, próbując przedstawić wszystko w pozytywnym świetle. Szczerze wątpił, by mogli tu się czegoś nabawić, ale gdyby spełniły się wątpliwości burasa, to przecież po drugiej stronie obozu jest grota z tymi magicznymi roślinkami, a Bursztynowa Łapa i Firletkowy Płatek z pewnością zawsze im pomogą.
<Sroczku? c:>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz