BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 3 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

22 kwietnia 2021

Od Borsuczego Warkotu

*dawno temu po śmierci Aroniowej Gwiazdy*

Gniew rósł w nim z każdym dniem. Widok Jesionowego Wichru jako zastępcy go irytował. Szybko stał się czymś nie do zniesienia. Niesprawiedliwość zawsze kuła go w ślipia. Cwaniactwo, z którego sam słynął także. Nieuczciwość, czy wymuszenie nie pójścia na patrol była jednym, lecz Jesionowy Wicher przegiął granice rozsądku. Swoim spiskiem prześcignął jego. Borsuczy Warkot sam czasem nie wiedział czy złość, a może zazdrość była tu silniejsza. Jedno wiedział na pewno. Wraz ze śmiercią Pstrągowej Gwiazdy i mianowaniem Jesionka na zastępcę nienawiść do czekoladowego wręcz potroiła się. 
A teraz? 
Teraz musiał patrzeć jak to lisie łajno przemawia do nich z legowiska liderów. Jak z jego pyska padają durne i nieprzemyślane rozkazy, przez które ściągnie na nich tylko cierpienie. Bitwa dla zemsty była głupstwem. Głupstwem godnym jedynie lisiego łajna pokroju Jesionowego Wichru. Prychnął, słysząc plan lidera. Amator. Kociak już wymyśliłby lepszy plan ataku. Odwrócił się na pięcie nawet nie chcąc słyszeć tego pęka bzdur.
Może po śmierci paru kotów klan sięgnie po rozum do głowy?
Młody i niedoświadczony Jesionek wkrótce wkurzy niejednego kota. Koty pod jego miękką i uprzejmą łapą szybko zaczną się buntować. Parę oskarżeń, nawet tych fałszywych, kłótni, krzyków dram... W klanie zapanuje chaos i anarchia. A z tej anarchii wyłowi się kolejny lider. Lepszy. Silniejszy. Prawowity.
On. 

* * *

Wstał w nie sosie. Jak wschód słońca. Niechętnie uniósł się na łapy. Pierwsze promienie słońca wkradały się do legowiska wojowników. Przeciągnął się leniwie i skierował na środek obozowiska. Lekki uśmiech wkradł mu się na mordkę. Uwielbiał wyraz pyska Zbożowego Kłosu, gdy stawiał się tu wcześniej niż ona. Usiadł przed wierzbą, czekając na kotkę. Zastrzygł uszami, słysząc kroki. Zaspany Ognisty Język usiadł koło niego. 
— Czemu jeszcze nie śpisz? Jest jeszcze tak wcześnie... — ziewnął czarny kocur. — Czasem kompletnie cię nie rozumiem. Co takiego osiągniemy grzejąc tu tyłek zamiast w legowisku? — stękał. 
Borsuk zatkał mu pysk łapą. 
— Zamiast gadać patrz. — polecił mu. 
Pierwsze koty wstawały powoli i wędrowały po obozie. Kremowy kształt wyszedł z legowiska wojowników. Ziewając Jesiotrowa Łuska zaspanym krokiem podszedł do stosu ze zwierzyną. Stał tam chwilę, przebierając w piszczkach. Chwycił w końcu wróbla i skierował się do kociarni. 
— Przykładny, rodzinny, obowiązkowy. Nie zdradzi rodziny dopóki ta nie zdradzi jego. — wymamrotał do Ognistego Języka. 
Następny ukazała im się Chore Ucho. Kotka cała spięta na palcach próbowała się przemknąć przez środek obozowiska do wyjścia z obozu. Jej ślipia nerwowo rozglądały się po okolicy, starając się pozostać niezauważona. Wojowniczka pomimo tego, że pewnie nawet nie została wybrana na patrol łowiecki i tak siedziała już koło wyjścia z obozowiska gotowana. 
— Zestresowana, pracowita, uległa. Łatwo wywrzeć na niej presje. 
Pajęcze Futro wraz z Złotym Wilkiem u boku truchtali razem w kierunku stosu ze zwierzyną. Młoda wojowniczka opowiadała mu coś cicho, a kocur uśmiechał się lekko przytakując łbem. Ich bajkowy humor prysł dopiero, gdy znaleźli się pod kociarnią. Dawny Wilczak zamilkł, kładąc po sobie uszy, a dymny też stracił na pewności siebie. Pożegnali się i skierowali w swoje strony. 
— Zagubiona, wyobcowana, zakochana. Nietrudno zrobić z niej kozła ofiarnego. Natomiast on jest rozdarty. Spójrz jak ciężko stawia łapy. Wątpi w słuszność pewnej decyzji. Ogon mu się jeży, gdy tylko ma wejść do kociarni... — urwał. 
Spojrzał na zaskoczony wyraz pyska Ognistego Języka. 
— Chcesz zostać liderem, a nawet nie znasz kotów, którymi chcesz rządzić. — prychnął. — Nie poganiaj mnie. Weź się lepiej za siebie. — syknął, pozostawiając czarnego samego sobie. 

* * *

— Rozumiesz już? — mruknął do Ognistego Języka. 
Czarny kiwnął łbem wyraźnie bardzo dumny z siebie. Borsuczy Warkot skrzywił się. Ta mina nie zapowiadała niczego dobrego. 
— Powtórz. — rozkazał mu. 
Wojownik wypiął dumnie pierś. 
— Rozsiewać plotki jak leci. Każdemu napotkanemu kotu. Szczególnie tym słabym i głupim. Jak Ćmi Trzepot czy Chore Ucho... — szybki cios w łeb od Borsuka uciszył czarnego. — Ała... za co?!
— Robale ci mózg zżarły? — prychnął na Ognia. 
Z każdym wschodem słońca coraz bardziej wątpił, czy ten dureń rzeczywiście się do czegoś nada. Już tyle spraw zawalił. Borsuczy Warkot westchnął. 
— Chcesz dwóm największym niemową w klanie sprzedać plotkę? I komu one ją niby przekażą? — syknął. — Zastanów się czasem zanim coś miaukniesz. 
Ognisty Język mamrocząc coś pod nosem, zaczął masować łeb. 
— Plotki już lepiej zostaw mnie. Nie schrzań reszty. Inaczej o stołku lidera dalej będziesz mógł tylko marzyć. 
* * *

Nieudane polowanie zmyło z niego chęci do dalszych łowów. Wałęsał się po terenach bez celu. Ptaki wesoło ćwierkały zupełnie jakby chciały mu przypomnieć o wcześniejszej porażce. Prychnął, kopiąc napotkany pod łapami kamień. Pewnie wróciłby do obozowiska, gdyby nie ujrzał niskiej kremowej sylwetki siedzącej pod niską brzozą. Brzoskwiniowa Bryza siedziała z opuszczonymi uszami wyraźnie zmartwiona. Ostatnie trzy księżyce żyła lękiem i strachem o syna. Kacza Łapa zaginął pod opieką Mglistego Snu na Zgromadzeniu i dopiero niedawno się odnalazł. Borsuczy Warkot nie wnikał w szczegóły. Nie przepadał za rodziną Jesiona podobnie jak za samym czekoladowym. Jednak w gniewie i wątpliwościach kotki widział korzyści dla siebie. Podszedł pod wiatr do wojowniczki. Kremowa szybko zorientowała się, że nie jest sama. Chciała się odwrócić w jego stronę, ale Borsuczy Warkot ją wyprzedził. 
— Nie odwracaj się. — warknął. — No chyba, że nie interesuje cię zdrada twojego partnera. 
Kotka zjeżyła się. 
— Co? O czym ty mówisz? On by nigdy mi tego nie zrobił. — odpowiedziała mu sykiem. 
Borsuczy Warkot uśmiechnął się pod nosem. 
— Tak? To sprawdź czyja sierść leży w jego legowisku. — mruknął. — Liderzy zawsze na zastępcę najbliższe sobie koty... — urwał. 
Teraz pozostawało mu liczyć, że Ognisty Język nie schrzanił tego zadania. Z tym mysim głąbem nic nie było wiadomo. Trzepnął ogonem i wstał, pozostawiając kremową z własnymi przemyśleniami. Na razie wszystko szło zgodnie z jego planem. Brzoskwiniowa Bryza sama do niego przyjdzie po więcej informacji. Do ściemy o że Mglisty Sen próbowała się pozbyć swojego ucznia nawet nie musiał nic przygotowywać. Kremowa sama już w to wierzyła. Jej agresywne nastawienie do młodej medyczki nikomu nie umknęło. 

* * *

Położył piszczkę przed Nadchodzącym Dzikiem. Czekoladowa uniosła wzrok i spojrzała na niego. 
— Czego? 
Borsuczy Warkot uniósł brwi. 
— Już nic nie można zrobić dobrowolnie? — zapytał, dosiadając się do karmicielki. 
Ta wywróciła ślipiami.
— Widziałeś Ognisty Język? Znów go wykorzystujesz jako chłopca na posyłki? 
Wojownik uśmiechnął się lekko. 
— Ja tylko pomagam mu spełnić jego marzenie. — odparł. — Jak wasze kocie? Które to? 
Nadchodzący Dzik wskazała ogonem burego kocurka, który miauczał coś w wysoko uniesionym łebkiem do Grzmotu i Skoczka. 
— Widać, że wasze. — mruknął Borsuczy Warkot. — Kociaki to sama radość. Ciesz się wspólnym czasem póki cię nie nienawidzi. 
Nadchodzący Dzik wywróciła jedynie ślipiami. Otuliła się czekoladowym ogonem. 
— Powiedział stary dziad bez własnych kociąt. Idź już sobie. Zawołaj Ognisty Język. — mruknęła, kładąc brodę na przednich łapach.
Borsuczy Warkot nie odpowiedział. Spełnił prośbę kotki. Musiał sprawić wrażenie, że to ona nim rządzi, a nie on nią. Skierował się w stronę wyjścia z kociarni. Zatrzymał się tuż przy nim. 
— Przynieś ci coś?
Nadchodzący Dzik westchnęła, wbiła wzrok w ścianę. 
— Tylko Ognisty Język. — syknęła. 

* * *

Spoglądał na mierzącą chłodnym wzrokiem Brzoskwiniową Bryzę ich zastępcę. Wszystko szło zgodnie z planem. Kremowa na razie nie odważyła się na konfrontacje z bengalką. Pewnie brakowało jej dowód. Lecz plotka, że lider zdradza swoją partnerkę z kimś doszła już do uszu większości kotów. Borsuczy Warkot jedynie obserwował to. Jak jego dzieło się rozrasta i rośnie bez jego pomocy. Patrzył jak kłamstwa są powielane lub jeszcze bardziej wyolbrzymiane. Znerwicowana i wkurzona Brzoskwiniowa Bryza nie wahała się nawet oskarżać Mglistego Snu o nieszczęście jakie spotkało Kaczą Łapę, uważając, że to wszystko było za planowe. Borsuk usiadł zadowolony z siebie. Jeśli Ognisty Język nie schrzani reszty swoich zadań upadek Jesionowej Gwiazdy mieli w garści. 

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz