— Dobrze. Szybko wrócę do kondycji. - miauknęła zgodnie z prawdą. Westchnęła. - Przepraszam, zachowałam się niemądrze. Nic złego mi nie zrobiłeś, jedynie ja jestem sobie winna.
Tak odpowiedziała kotka, gdy zapytał ją, jak się czuje. Pewny siebie uśmiech zniknął z rudo-białej mordki, a zapanowało zmartwione spojrzenie.
— Idź, chce zostać sama.
Spojrzał się na kotkę i przeniósł wzrok na Plusk. Skoro chciała samotności, nie miał zamiaru protestować. Wyobrażał sobie, jak mocno musiał boleć jej upadek. Nic wielkiego najwidoczniej się nie stało, ale nie sądził, że jej się to przytrafi.
* * *
— Co z tobą? — miauknął Ćma, gdy Perkoz wychodził od Plusk i Mrówki z postawą jak zbity pies. — Jakimś cudem masz zły humor?
— Jak bardzo niewiarygodne by było, gdybym powiedział, że tak? — odparł niebieskooki, czując, jak jego wąsy drżą. Nie rozumiał wybuchu Mrówki. Ale go przeprosiła. Naprawdę był złym mentorem?
— Nieważne — miauknął niemal natychmiast point. — Wiesz, co dzisiaj zrobiłem? Upolowałem najwięcej zwierzyny ze wszystkich kotów!
Perkoz przewrócił oczami. Ćma był dobrym kompanem, dopóki nie zaczynał się chwalić. Właściwie to byli bardzo podobni, ale wyjątkowo tego świtu Perkoz nie miał ochoty na bitwy o to, kto jest lepszym kotem.
— Spodziewałem się, że zaczniesz mówić, że oskubałeś jakiegoś lisa ze skóry czy poderwałeś trzy kotki na raz — miauknął sarkastycznie Ćma. — Rany, serio jesteś w złym nastroju.
— Mrówka mnie chyba nie lubi — stwierdził. — Znaczy... Przeprosiła mnie, ale sam wiesz. Wydaje mi się, że przytłacza ją to długie siedzenie na gałęzi uczniów. Jestem od niej młodszy, a zostałem szybciej mianowany na wojownika.
— Co się nią przejmujesz? Jeśli to taka zrzęda jak Poziomka, to pewnie siedzi tam z własnego życzenia!
Rudy mimowolnie się zaśmiał, ale poważny wzrok błyskawicznie wrócił na jego pysk.
— Jest ambitna. Wydarła się dziś na mnie, ale to i tak nie dorównuje temu, jak Poziomka nas goniła, gdy się do niej ścigaliśmy. — rzucił. — Po prostu nie wiem co zrobić. To moja pierwsza uczennica, a ma o mnie takie zdanie! Jak do niej dotrzeć?
— Wyglądam ci na speca od kota? — mruknął Ćma. — Nie wiem. Porozmawiaj z nią czy coś. Dziwi mnie, że nie jesteś taki optymistyczny jak zwykle.
Rudy jedynie skinął głową. Na następnym treningu musiał z nią pogadać. Nie sądził, że bycie mentorem będzie takie trudne!
* * *
Po Krzemieniu przyszła kolej na jego trening z Mrówką. Jego łapy same zdawały się prowadzić do kotki. Była chyba poddenerwowana tym wszystkim. On też by był, gdyby dawał z siebie wszystko, a liderka tego nie zauważała.
— Cześć! — miauknął uprzejmie, gdy pojawiła się na jego horyzoncie. Nie wiedział, co jej powiedzieć po całej tej sytuacji. Jego wzrok spoważniał i powiedział już spokojniej. — Jak się czujesz po tym wypadku? Wszystko dobrze? Wiesz, jeśli chcesz, możemy dzisiaj darować sobie trening... Znaczy, jeśli wciąż cię boli.
<Mrówka?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz