Od Zarannej Zjawy

Poinformowała Błękitną Gwiazdę oraz Chłodny Omen o swoich planach. Pozwolili jej wyruszyć samej. Dała także znać babci, że nie będzie jej przez najbliższy czas w obozie, nie podając jej jednak powodu. To samo powiedziała Mrocznej Wizji i Naparstnicowej Kołysance. Plus tej drugiej kazała także pilnować, by nikt, a zwłaszcza Ważkowe Skrzydło nie dotykał jej legowiska.
Tak też wciągnęła powietrze, spojrzała ostatni raz na tętniący życiem obóz Klanu Wilka…
I wyruszyła.
Szła przez gąszcz lasu, wdychając jego czyste, wilgotne powietrze. Obserwowała uważnie wszystko wokół niej. Gila, który usiadł na gołej, ośnieżonej gałązce, by następnie zacząć skubać pozostałe na niej owoce, które nie były trujące tylko dla ptaków, stanowiąc dla nich ważne źródło pożywienia podczas tak srogiej pory. Widziała ślady myszy w śniegu, które niedługo później miały zostać przykryte nową warstwą białego puchu.
Dostrzegła pobratymca, który skradał się w zaroślach, nie zdając sobie sprawy, że go usłyszała, ani nawet, że w ogóle tam była. Po drodze widziała też śnieg rozstępujący się tam, gdzie szły uprzednio koty, tworząc ścieżki i pokazując, gdzie chodziły.
Po jakimś czasie trafiła na granice Klanu Wilka. Lód, który skuł rzekę błyszczał. Spojrzała na swoje odbicie. Na głowę z bliznami, na odstające na policzkach i czole futro, na ciemny nos i te pistacjowe oczy, w których dostrzegła chłód. Zacisnęła zęby, a potem przymknęła oczy, wypuszczając powietrze.
Musiała wypełnić swą powinność. To był odpowiedni czas, mimo pory. Była młoda, choć nie za młoda. Dzięki temu miała większą szansę, że jej się uda.
Zawsze miała wobec tego mieszane uczucia. W końcu Klan Wilka… nie był dobrym miejscem do życia. Pełnym okrutnych kotów, które nawet wobec własnych rodzin zachowywały się okropnie. Presji i spojrzeń, doszukujących się wszelkich oznak słabości, a także każdego potknięcia. Kultu, który dzielił koty na mniej i bardziej przydatne. To miejsce było przepełnione przemocą, nawet wobec swoich.
Ale miała już mało czasu. Stokrotkowa Polana się starzała. Klan Wilka osłabł, szczególnie jeszcze, że teraz stracili Hortensjową Łapę, a Kunia Norka, ich dawna medyczka która została oskarżona o morderstwo i uwięziona bez większych podstaw, tylko dlatego, że kult nienawidził jej mimo przydatności i nie sprawiania większych problemów. Staruszka zmarła, Zaranna Zjawa znalazła jej ciało nieomal pozbawione mięsa, na którym żerowały ptaki.
Tak kończyło się w Klanie Wilka.
Mogło to spotkać kogoś nawet, gdy się starało ze wszystkich sił. Przez jeden, prosty błąd. Bo każdy błąd był pamiętany i rozpamiętywany.
Ale teraz wiedziała, że będzie miała wsparcie. Mroczną Wizję. Zbliżyły się po ostatnim zgromadzeniu. Czuła się dzięki temu nieco stabilniej. Bezpieczniej. Choć negatywne uczucia, ta niepewność co do słuszności własnych decyzji i czynów dalej w niej były, wiedziała, że będzie chociaż trochę lepiej.
Przekroczyła rzekę, chodząc wyłącznie po kamieniach wystających spod mroźnej skorupy.
Tak oto opuściła las, stając na otwartych terenach i ruszając w stronę znajomej drogi.

***

Obudziła się, słysząc nagły dźwięk który wydawały potwory dwunożnych okazjonalnie. Nastroszyłą się, ale szybko zorientowała, iż nie było to niebezpieczeństwo, przynajmniej nie bezpośrednie, więc jej oczy wróciły do lekko zmrużonego stanu. Wstała, następnie zaczynając wylizywać swe futro, które straciło woń lasu i nasiąkło spalinami.
Siedziała w kartonie. Nie był on może idealny, ale na pewno cieplejszy niż wiele innych miejsc, w których by mogła spać, między innymi przez to, że był otoczony innymi odpadami, w tym styropianem i starymi meblami, dzięki czemu nieco lepiej utrzymywał ciepło.
Przeciągnęła się, po czym rozpoczęła wylizywanie futra. A gdy była już gotowa, wyszła z kartonu.
Mróz zaszczypał ją w nos i w poduszki łap. Śnieg zachrobotał pod nimi. Kotka otrzepała się, jakby próbując strzepać z siebie senność i niechęć do wyjścia, po czym ruszyła przed siebie.
Spotkała jak na razie nie tak wiele kotów.
Po większości z nich widać było to, iż nie warto było z nimi rozmawiać. No zwłaszcza, że nie wiedziała na czyim dokładnie terenie jest, za każdym razem, gdy przechodziła na następną uliczkę mogła przekraczać jakąś granicę. Jedyną poszlaką były oznaczenia zapachowe. Starała się jak najwięcej z nich pamiętać. Rodzaj zapachu, czy kot który ostatnio zaznaczał był kocurem czy kotką, w jakim stanie i tak dalej.
Pragnęła znaleźć miejsce, gdzie samotnicy się spotykają, w końcu jakieś musiało gdzieś być, prawda? Uznała, że tutaj będzie największa szansa na znalezienie takiego. Także z opowieści Kostrzewy Wiedziała, że istniało coś takiego jak „Kasztelan”. Nie była jednak ani pewna, gdzie się znajdował, ani tym bardziej, czy jeszcze istniał. W końcu według Kostrzewy miasto zmieniało się wiecznie, mógł już dawno podupaść. W końcu minęło dużo czasu od momentu, gdy starsza dołączyła do klanu.
Tak też uważnie obserwowała otoczenie, idąc przed siebie, szukając czegoś godnego jej uwagi, co mogłoby jej pomóc w poszukiwaniach.
— Co taka młoda dama robi sama w tej zapyziałej uliczce? — niespodziewanie do jej uszu doszedł głos dochodzący z góry. Zaranna natychmiast zatrzymała się dość gwałtownie, następnie błyskawicznie kierując spojrzenie pistacjowych oczu na obcego kocura, siedzącego na pobliskim płocie. Był to biały, półdługofutry samotnik o brązowych oczach. Obcy uśmiechał się do niej zadziornie. Zaranna nie zauważyła go wcześniej. Otaksowała go spojrzeniem po czym odparła.
— Zwiedzam. A ty? — spytała bez emocji żadnej emocji wymalowanej na pysku. Musiała ocenić jego zamiary.
— Obserwuje. Nie widziałem cię tu wcześniej — wymruczał przyglądając się jej z zaintrygowaniem. — Sądziłem, że takie piękności już dawno wyginęły. Cóż. Takiego obrotu spraw się nie spodziewała. Może faktycznie szczęście jej dopisywało? Wyglądał na w miarę zdrowego, choć oczywiście trochę wychudzonego, w końcu obecna Pora Nagich Drzew była bardzo, a to bardzo sroga. Trzymał się jednak jak na nią zdawało się dobrze. Do tego był duży i umięśniony, zdawał się dobrym kandydatem. Jedynie podobieństwo do Białej Śmierci... wywoływało w niej negatywne odczucia.
Ubrała jednak pysk w lekki uśmiech, odwracając wzrok.
— Dzięki — miauknęła, następnie z powrotem przenosząc spojrzenie na obcego — Jestem Gaja — podała imię, które niegdyś usłyszała od Kostrzewy.
— A to ci dopiero ciekawe — zaśmiał się biały, unosząc brew. — Ja, Uranos. Możliwe, że natknęliśmy się na siebie nie z przypadku. — Zszedł sprawnie na ziemie, stając naprzeciw niej. — Skoro zwiedzasz uroki tych obskurnych uliczek, pozwól mi w tym pomóc. Znam to miejsce doskonale. Chętnie pokaże ci coś wartego zobaczenia — zaproponował.
— Z przyjemnością — odparła, mrużąc lekko oczy, dalej z lekkim uśmiechem.
Skierowali swoje kroki w kierunku portu, którego powierzchnia była mocno oblodzona. W tle krzyczały mewy, a szum fal obijał się o zbutwiałe deski i zaśnieżone statki.
— Uważaj. Ślisko — powiedział Uranos, dostrzegając że wkroczyli na niestabilny teren. Przylgnął do niej bliżej, by w razie czego złapać ją przed ewentualnym upadkiem. Widząc, że się do niej zbliżył, zamruczała ledwo słyszalnie. No. Na razie szło nieźle… — Pomogę. To miejsce... to mój teren. Nie wiem czy byłaś kiedykolwiek na wodnym potworze, ale wrażenia są niesamowite.
Otworzyła szerzej oczy.
— Nie. Nigdy nawet nie zapuszczałam się w te strony — przyznała.
Nowopoznany samotnik uśmiechnął się i ostrożnie zaprowadził ją do kołyszącego się na falach potwora. Odbił się i sprawnie wskoczył na reling, czekając aż kocica pójdzie w jego ślady.
— Zapraszam. Przez chwilę ‘Gaja’ przypatrywała się lekko kołyszącej konstrukcji. Mroźny wiatr muskał jej pysk i rozwiewał futro. Patrzyła na łódź z otwartymi oczyma. Nie spodziewała się takiego obrotu spraw. Ale nie zamierzała teraz stchórzyć.
Ostrożnie przestąpiła z łapy na łapę, pochyliła się, napięła mięśnie i skoczyła wzwyż. Jej pazury zaczepiły się o krawędź potwora. Zawisła, jednak szybko odepchnęła się tylnymi łapami, dzięki czemu udało jej się ustać na relingu. Spojrzała na towarzyszącego jej kocura.
— Całkiem nieźle. — Zeskoczył na pokład i usiadł na kołyszącej się strukturze.
Bura również zeszła na bardziej stabilną powierzchnię. Miała ochotę odetchnąć z ulgą. Dalej czuła jednak to niepokojące chybotanie, przez co patrzyła przez chwilę w ziemię, obserwując ją. Nie była przyzwyczajona do takich warunków. Nigdy nie myślała, że przyjdzie jej wejść na cokolwiek, co przypominało obiekty czasem pojawiające się na jeziorze będącym jedną z granic Klanu Wilka. A ten potwór... był ogromny.
— Prawda, że ciekawe uczucie? Inne niż chodzenie po lądzie.
Skinęła głową na słowa kocura, przenosząc na niego spojrzenie.
— Prawda.
— Więc Gajo... Skąd pochodzisz skoro nie z Betonowego Świata? — zadał pytanie, przysuwając się bliżej niej.
Aż tak to było widać? A może zgadł? Nie wiedziała.
— Znad jeziora niedaleko miasta — miauknęła — byłam już tu jednak wcześniej, choć nie na długo. Zazwyczaj jeśli przychodzę, to na chwilę, ale ostatnio postanowiłam, że warto może zobaczyć więcej tego świata, niż tylko kilka ulic.
— Więc z dziczy? Oho! To wyjaśnia urodę. Tak coś sądziłem. W końcu... takiej drugiej jak ty w tych stronach ze świecą szukać. Mam nadzieję, że podobała się wycieczka? Możesz zostać dłużej... Mam tu miejsce dla takiej samotnej damy.
— Czyli kotki z moich stron są urodziwsze? Nie wiedziałam o tym... i dziękuję za komplement — miauknęła — chętnie zostanę na dłużej. Chciałabym poznać lepiej miasto, ale samej tak się włóczyć i szukać niczym w stogu siana ciekawych miejsc jest trudno... — stwierdziła, a na jej pysk ponownie wstąpił lekki uśmiech ze zmrużonymi przyjaźnie oczyma. W odpowiedzi na jej gest biały objął ją ogonem.
— Oczywiście. Wiedz jednak, że może być tu niebezpiecznie. Pozwól, że się tobą zajmę i zapewnię ci bezpieczeństwo. Na razie jednak chodźmy pod pokład. Pokaże ci gdzie będziesz spać — wymruczał, prowadząc ją ku schodom.
Bała się. Czuła, jak ledwo powstrzymuje futro przed nastroszeniem się. Pod pokład? Do wnętrza potwora?! Przecież może ich tam zamknąć i już nie wyjdą! Chociaż... w sumie skoro wychodził i to był jego teren, możliwe, że dwunożni tego konkretnego stwora nie zamykali i był on zawsze otwarty. To miało więcej sensu. Pomimo niebezpieczeństwa związanego z ufaniem kotu, który znał się na tym miejscu lepiej niż ona, musiała zaryzykować. Tak też nie zmieniła mimiki pyska, idąc za nim, a następnie ostrożnie schodząc po stopniach w dół, w stronę jamy wewnątrz wodnego, kołyszącego się potwora, z obawami w umyśle.
Gdy tylko znaleźli się w środku, Uranos zaprezentował jej miejsce, które było pełne starych kocy i wskazał na nie łapą.
— Tutaj. Proszę, usiądź.
Kotka podeszła, po czym powąchała przedmioty jakie dostrzegła. Pachniało kurzem i kotem, oczywiście tym, który stał tuż za nią. Przypominały jej czas, kiedy była w Gnieździe Starej Dwunożnej, która wzięła do siebie Nocny Kwiat i Liściaste Futro. Dotknęła tego czegoś łapą. Było miękkie.
— W lesie takich rzeczy się nie spotyka, nieprawdaż?
— To prawda — odparła, przenosząc na niego spojrzenie. Uśmiechnęła się, a on podszedł do niej, lekko stykając się z nią bokiem.
Rozmawiali jeszcze jakiś czas. A raczej długi czas, choć nie widziała jak słońce porusza się po niebie z wnętrza potwora. Na koniec dnia poszli spać na osobnych kocach. Bura nie spała jednak długi czas, nie mogąc się przyzwyczaić do bujania i nowego środowiska. Gdzieś na górze usłyszała kroki dwunożnych, ci jednak jakiś czas później przestali chodzić. Może zeszli z pokładu albo również położyli się spać.
Udało jej się. Trafiła w dziesiątkę. Teraz należało tylko grać dalej w tę grę, do momentu, gdy stanie się to, po co tu przyszła…