BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

06 kwietnia 2024

Od Szczypiorka

Przed karnym imieniem Śnieżnej Łapy
Była noc. Na niebie nie było ani jednej chmury, jedynie bezkresna ciemność. Jest zimno. I jestem głodny. Właściwie to cały czas jestem głodny. Uczeń Śnieżna Łapa stwierdził ostatnio, że to nic dziwnego, skoro jem same robaki… Ale ja mu nie wierzę. On ciągle mówi takie dziwne rzeczy, typu „Szczypiorku, nie można wchodzić na zamarzniętą rzekę, bo można utonąć”, albo „Szczypiorku, zejdź stamtąd, nie umiesz pływać i zaraz lód się załamie”, czy coś w stylu „Szczypiorku, trzymaj się lodu, zaraz cię wyłowię”… Nie wiem, o co mu chodzi. A jak go proszę żeby mi wytłumaczył, to wygląda jakby się denerwował. Tak, ostatnio zauważyłem u siebie postęp – zacząłem odróżniać kiedy ktoś się denerwuje, a kiedy jest szczęśliwy. To już coś. Myślę, że z czasem będzie coraz lepiej.
Obróciłem się na drugi bok. Boli mnie brzuch. Głodny jestem. I co teraz? Teoretycznie powinienem się ruszyć, pójść coś upolować jak mi pokazywał Uczeń Śnieżna Łapa, ale…sam nie wiem. Ja chyba nie potrafię. Może po prostu zostanę tu i poleżę, poczekam na śmierć z wygłodzenia, z przemrożenia, zjedzony przez żuki, albo coś…
Spojrzałem w stronę jednego z kątów legowiska – rósł tam dość duży, rozłożysty, czerwony…kamień w białe plamki. Uczeń Śnieżna Łapa powiedział kiedyś, że to się nazywa „grzyb”. Ale ja nie wiem jak on go odróżnił od zwykłego kamienia…a wcześniej myślałem że to coś jeszcze innego. Powiedział też, że nie powinno się ich jeść, ale…on mówi różne rzeczy. A ja jestem zbyt głodny żeby się nad tym głębiej zastanawiać, ale…ostatnia moja przygoda z tym…”grzyb” nie skończyła się zbyt dobrze…
Kila księżyców temu…
- Dobrze Szczypiorku, jeśli chodzi o polowanie, to robisz coraz większe…postępy, powiedzmy - Uczeń Śnieżna Łapa rzucił niepewne spojrzenie w stronę stosu „zwierzyny” którą upolowałem; zrolowany liść paproci, martwe pół myszy, dwa brzozowe patyki i srebrna, błyszcząca, bliżej nieokreślona bryła czegoś. - Myślę, że następnym razem uda ci się złapać coś…jadalnego.
- Ale to wszystko jest jadalne. - stwierdziłem.
- Nie, Szczypiorku, nie jest. Nikt by tego nie zjadł, można się zatruć, albo udławić…
- Ja bym zjadł.
Biały kocur przewrócił oczami.
- Ty to byś wszystko zjadł.
- Tak.
Uczeń Śnieżna Łapa pokręcił głową.
- Dobrze, to może ci trochę pomogę… Wiesz, jak wygląda wiewiórka?
Zamrugałem niepewnie. To podchwytliwe pytanie, prawda? Tak, no oczywiście… Już nauczyłem się wyłapywać, kiedy Uczeń Śnieżna Łapa zadaje podchwytliwe pytania, albo używa tych swoich zagrywek retorycznych…
- Oczywiście że tak. - odpowiedziałem.
- No to jak? Opisz mi ją. - spojrzał na mnie z wyczekiwaniem.
Zamyśliłem się.
- Czerwona. - rzuciłem, licząc na to, że zgadłem.
Biały kocur pomyślał chwilę, po czym powoli kiwnął głową.
Czyli jednak. Już wiem, o czym mówi. Widziałem kiedyś tą całą…”wiewiórkę”.
- I co dalej?
- Ma na dole taki jakby długi… - zaciąłem się. Nie wiem, jak to nazwać…
- Ogon. Tak, ma ogon. Bardziej z tyłu, niż na dole, ale…tak. - westchnął. - No dobrze, to idź, ja tu zaczekam. Spróbuj upolować wiewiórkę.
No to poszedłem.
***
Jakiś czas później…
Upuściłem swoją zdobycz na ziemię. Zajęło mi to bardzo dużo czasu, to całe węszenie, tropienie, skradanie się… Ale udało się. Upolowałem moją pierwszą prawdziwą zdobycz. Wiewiórkę. Uczeń Śnieżna Łapa we mnie nie wierzył, wiem to, ale ja tego dokonałem. To mały krok w skali świata, ale duży krok dla…
- Szczypiorku. - zaczął załamany Uczeń Śnieżna Łapa. - Ale to jest muchomor, nie wiewiórka…
Spojrzałem na niego.
- Ale jest czerwony. I ma na dole taki długi biały…
- Trzon. Nie ogon. To jest trzon. To jest muchomor, a to jest… - westchnął. - Dobra, wiesz co, po prostu… Wrócimy do tego następnym razem. I nie próbuj tego jeść.
- Dlaczego?
- Bo umrzesz, to jest śmiertelnie trujące.
- Ale ty tak o wszystkim mówisz.
Uczeń Śnieżna Łapa spojrzał w niebo, ewidentnie załamany. Po chwili wpadł na pomysł.
- A zjadłbyś taką…żywą wiewiórkę, w całości?
Zamrugałem. Zdaje się, że znowu próbuje w jakiś sposób przetestować moją czujność na jego triki umysłowe… Ale ja się nie dam.
- No nie. Bo wiewiórka zjadłaby mnie, od środka. A to trochę boli.
Biały kocur spojrzał na mnie przez chwilę jakby chciał coś powiedzieć, ale odpuścił, i ograniczył się do czegoś innego.
- Tak, Szczypiorku. Dokładnie. Nie jedz tego mucho…tej wiewiórki.
(693 słowa)
14%
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)