BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 sierpnia 2019

Od Leszczyny

*jeszcze przed wyniesieniem Wiewiórki na tereny KK*
Rudo-biała kotka powoli przechadzała się po zmarzniętych bagnach należących do Klanu Lisa i oglądała sobie w spokoju uśpioną o tej porze roku naturę, która zawsze była ciekawym zjawiskiem w tym czasie. Wcześniej złoto-płomienne liście wisiały na drzewach, a teraz, wszystkie strącone przez wiatr gniły pod grubą śnieżną warstwą. Cały zapach lasu i mokradeł zniknął, a zastąpił go chłodny zapach mrozu, lodu i coraz częściej tańczącego w powietrzu śniegu. Zimne światło przenikało przez teraz nagie gałęzie drzew i roziskrzało białą śniegową szatę. Woda, która podczas Pory Nowych Liści bądź innych, cieplejszych pór, stała na lądzie, teraz zamarzła, tworząc twardą i śliską skorupkę, po której ciężko się chodziło bez wyciągniętych pazurów. Leszczyna obserwowała ślady pozostawione przez wychudzone myszy lub zziębnięte wróble, zastanawiając się, gdzie podziała się reszta zwierzątek, które powinny być w lesie. Może zakopywały się głęboko w ziemi i zastygały, pogrążone w głębokim zimowym śnie, albo kryły się przed zimnem w swoich norkach lub dziuplach. Gdy pręgowana dziko kocica weszła na zamarzniętą wodę, zimny dreszcz przebiegł po jej karku. Ruda zatrzęsła się, potrząsając energicznie ogonem i głową. Ugh, dlaczego zima nie może być cieplejsza? Jak miło by było, gdyby Pora Nagich Drzew miała jedynie nagie drzewa, a poza tym nie różniłaby się od tych cieplejszych. Słońce by ogrzewało kotom grzbiety, ciepły wiatr przynosiłby zapachy mnóstwa zwierzyny, a życie chyba wszystkich kotów byłoby o wiele przyjemniejsze. O, na przykład taki Czapli Potok - kocur z Klanu Burzy, który opowiedział jej o wielu życiach dla jednego kota i Gwiezdnym Klanie - na ich jedynym spotkaniu wyglądał, jakby zamarzał! A taki Gągoł ile razy trząsł się z zimna, gdy dostał śniegiem w pyszczek lub grzbiet. Wtem, do nozdrzy Leszczyny dotarł znajomy i całkiem lubiany zapach, składający się z woni bagna, do którego ruda mocno już się przyzwyczaiła oraz zapachu kory olchy i dębu. Kotka obejrzała się parę razy w poszukiwaniu kota będącego źródłem zapachu. Trzeba przyznać, że jego jasne, srebrne, prawie białe futro było ciężki do znalezienia w chłodnych kolorach Pory Nagich Drzew. Na szczęście, kocur był posiadaczem głębokich pomarańczowych oczu, co odrobinę ułatwiało odnalezienie jegomościa. Gdy dostrzegła go pomiędzy gałązkami krzewów, delikatny uśmiech zagościł na rudej mordce kotki. Z początku kotka jedynie od czasu do czasu zamieniła z nim parę słów, jednak ostatnio zaczęła spędzać coraz więcej czasu z siostrzeńcem liderki. Zaczęło się od tego, że kocur razem z swoim bratem przyłączyli się do rozmowy Leszczyny i Gągoła. I chociaż to to Myszołów wpadł na ten pomysł, to Sokół przykuł uwagę Leszczyny bardziej, niż ktokolwiek inny wcześniej. Teraz małymi i ostrożnymi krokami kierowała się w stronę srebrnego kocura, a ten, widząc, że Leszczyna drepcze w jego kierunku, również zaczął iść na przód. Kotka widząc, że Sokół idzie do niej, miała zamiar zacząć stawiać większe kroki, jednak zapomniała, że znajduje się na lodzie. Jedna z jej łap pośliznęła się na powierzchni, a kotka zachwiawszy się, spodziewała się upadku, ale obok niej nagle pojawił się mocny bok srebrnego, który uratował Leszczynę przed zderzeniem się z lodem.
— Wszystko dobrze? — zapytał uprzejmie, upewniając się, że kotka już pewnie stoi na wszystkich czterech łapach. A Leszczyna? Leszczyna była zachwycona bliskością i samym zachowaniem przystojnego kocura. Kotka czuła obok siebie mięśnie Sokoła, słyszała bicie jego serca i jego spokojny oddech. 
— Mhm, już w porządku. Dziękuję. — uśmiechnęła się w podziękowaniu. Leszczyna uniosła swój wzrok i spojrzała w oczy kocura, które przypominały słońce o zachodzie, chowające się już za horyzont i intensywnie pomarańczowe, niemalże czerwone. Ruda napawała się ich widokiem z piekącymi policzkami, a srebrny raczej nie bardzo wiedział, jak się zachować, w takiej sytuacji. Zawstydzony, odwrócił łeb z delikatnym, niepewnym uśmiechem. 
— Chyba powinniśmy wracać. — powiedział Sokół po chwili ciszy. Leszczyna skinęła głową na znak zgody i razem z srebrnym kocurem wrócili do obozu. Po powrocie kocur poszedł zająć się własnymi sprawami, a Leszczyna uznała, że spotka się z Szyszką. Zaczęła rozglądać się po obozie, aż w końcu dojrzała dosyć zaskoczoną, ale uśmiechnięta czarną mordkę z błyskiem w oku. Ruda szybko podbiegła do kotki, by dowiedzieć się, co się stało.
— Jedno z kociąt Niezapominajki nie ma futerka! — zapiszczała Szyszka, widząc obok siebie dosyć ciemny grzbiet Leszczynki. 
— Naprawdę?! — zawołała ruda, otwierając szerzej oczy. Szyszka pokiwała energicznie głową. Podekscytowana Leszczyna już nie słuchała czarnej przyjaciółki. Pręgowana dziko kocica wparowała do kociarni i zaczęła się rozglądać za małym nie włochaczem.
— Szyszka mi powiedziała, że urodził ci się maluch co nie ma... — zaczęła szybko Leszczyna, by wytłumaczyć Niezapominajce to jej dziwne zachowanie. I nagle dojrzała małe, gołe ciałko, pozbawione futerka. Leszczynka pisnęła podekscytowana i wykrzyknęła zachwycona:
— ŁYSOLEC! 

< Niezapominajko? >

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz