BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

02 czerwca 2020

Od Szyszki CD. Wichury

przed wojną

Czarna wojowniczka zmrużyła oczy. Lekki  wiatr musnął ją po pyszczku, zapewniając przyjemny chłód. Uśmiechnęła się zadowolona. Ciesząc się słońcem, ogrzewającym jej futro, kotka odnalazła spokój. Odbyła już dzisiaj obowiązkowy patrol, który poprowadził sam Horyzont. Mogła więc odpocząć. Zamruczała. Pewnie później znajdzie dla siebie jakieś zadanie. Była jednak tą samą Szyszką, pełną energii wojowniczką, nie potrafiącą zbyt długo usiedzieć w jednym miejscu.
Z zaskoczeniem otworzyła ślepia, gdy małe kocię potknęło się o jej ogon. Zwróciła łagodne spojrzenie żółtych oczu, prosto na Wichurę. Rozpoznała w koteczce córkę Puchu i Horyzonta. Pamiętała jak odwiedziła jej matkę, żeby zobaczyć jej maluchy. Śliczna koteczka. Będzie miała dobre życie. 
 — Wszystko ok? — spytała Szyszka. 
Wichura zmarszczyła nos, podniosła się i wymieniła zdziwione spojrzenie z czarną kotką. Czarnulkę zaskoczyły łezki zbierające się w oczach kuleczki. Czy powiedziała coś złego? A może Wichura się gorzej poczuła? W takim razie powinny jak najszybciej zajrzeć do Pszczółki i Bazylii. Wolała nie ryzykować życiem kolejnego promyczka Klanu Lisa. 
— Tak — odpowiedziała w końcu Wichura, spuszczając głowę. Spoglądała teraz na swoje łapy. Szyszka z uwagą śledziła każdy jej najdrobniejszy ruch. 
  — Widzałam jak uczyłas Szkalłata polowac. — Wichura podniosła głowę, a jej uszy nie były już oklapnięte ze smutku. Widząc błysk nadziei w jej oczach, czarna kotka poczuła, że zapowiada się ciekawy dzień. — Mnie tez nauczys?
Zastrzygła uszami. Pytanie kotki odrobinę zbiło ją z tropu. W pozytywnym tego słowa znaczeniu. Odetchnęła z ulgą. Skoro mała lepiej się poczuła, nie będzie konieczna wizyta u medyczek. Szyszka nie wybaczyłaby sobie, gdyby nie dopilnowała jakiekolwiek kociaka. Instynktownie chciała się o nią zatroszczyć, tak jak robi to z każdym pobratymcem. Ciekawe, czy Wichura zakolegowała się ze Szkarłatem i Czermieniem? 
— Oczywiście. — miauknęła Szyszka.
Czuła dumę na myśl, że może nauczyć kolejnego kociaka kilku technik łowieckich. Niemal jakby była mentorką. Poruszyła wąsami z rozbawieniem na tą myśl. Ogonem zgarnęła Wichurę, by ta poszła za nią.
— Jesteś za mała, żeby próbować swoich sił w polowaniu na gryzonie. Zaczniemy od łapania biedronek. —  miauknęła czarnulka, zwalniając, żeby koteczka na pewno jej dorównywała kroku.
Zatrzymały się przy skrawku trawy. Przypomniała sobie jak uczyła Szkarłata, nazywanego przez nią maluszkiem. Ciekawe, czy Wichurze również pójdzie tak dobrze. Zwróciła pyszczek w jej stronę. Usiadła, otaczając łapki ogonem. Córka Horyzonta spoglądała na nią oczekująco. Pewnie nie mogła się już doczekać.
— Najpierw podstawy. Bez nich niewiele się uda. Nawet najsilniejszy w całym lesie wojownik, musiał je poznać, zanim się taki stał. — zaczęła Szyszka. — Musisz być cierpliwa i cicha. Biedronka nie może zobaczyć twojego cienia, inaczej się spłoszy. Gdy znajdziesz się dość blisko, połóż na niej łapę. Nie zabijaj jej jednak, każde istnienie zasługuję na życie.
Czarnulka obejrzała się za siebie. W trawie koteczka powinna znaleźć trochę biedronek. Czarnulka będzie ją uważnie obserwować. Nie kryła swojej ciekawości, jak pójdzie pobratymce.


<Wichuro? gotowa łapać biedronki?> 
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)