BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja eventu Secret Santa! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 15 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

09 lipca 2021

Od Pierzastej Mordki cd. Miedzianej Iskry

Wczoraj do obozu wdzierały się promienie słońca, budząc każdego z Klanu Wilka delikatnymi muśnięciami. Powietrze przepełniała ulga i napięty oddech nadciągającego czerwonego kaszlu. Ziemia, wilgotna od rosy, wydawała na świat nowe rośliny. Zapach dwóch kotek, matki i córki, partnerki lidera i jej potomkini, zlał się w jedną całość. To wszystko zwiastowało radość, spokój, uniesienie. 
Stara dusza troszczyła się o młodszą, ta młodsza czerpała całymi łapami macierzyńską miłość. Samo imię, Piórko, odzwierciedlało coś, do czego mama przywiązywała uwagę w przeszłości. 
Liliowa była symbolem, jedynym żywym potomkiem Iglastego Krzewu i Miedzianej Iskry. Pragnęła żyć, pragnęła przeżyć.
Marzyła, by ta chwila z ukochaną karmicielką trwała wieczność. Bez krzyków, bez plam krwi na nieskazitelnie jasnej sierści z masą pręg, bez konieczności myślenia o tym, co przyniesie jutro, bez wystających żeber, bez problemów, bez łez, bez bardzo wielu rzeczy, przynoszących brak nadziei.
- Piórko... myślisz, że jestem dobrą matką? - zapytała się Miedziana Iskra.
Młodsza od razu spojrzała prosto w oczy rodzicielki, nadal posiadające błysk dawnej młodości. Miedź naprawdę posiadała niesamowitą urodę, Pierzasta widziała w niej swój wzór. Tak po prostu, bez żadnych dopowiedzeń czy komentarzy. Kochała mamę najbardziej na świecie (obok sióstr i taty). 
- Tak! Nie mogłam wyobrazić sobie lepszej mamusi! - odpowiedziała liliowa żywym tonem. Widząc drgnięcie powieki u Miedzi, uśmiechnęła się serdecznie. - Oj, muszę być mniej wybuchowa. Tego nauczyła mnie Płomień - szybkich reakcji i ekspresji w głosie.
Miedziana Iskra zaśmiała się delikatnie.
- Naprawdę się cieszę, że chociaż ty nam przeżyłaś. Jesteś moim szczęściem - mruknęła starsza, wracając do czyszczenia ucha córce.
Pierzasta Mordka przymknęła oczy, mrucząc cicho.
Trwaj chwilo, trwaj póki możesz.
***
Zza horyzontu wschodził księżyc, do obozu wdarł się nocny chłód. Temperatura spadła, atmosfera stała się pozornie luźniejsza. Ziemia przyjęła w swoje objęcia Miedzianą Iskrę. Zapach partnerki Iglastego Krzewu utrzymywał się jeszcze w pobliżu dawnego legowiska kotki, lecz zanikał z chwili na chwilę. 
Pierzasta Mordka siedziała na legowisku matki, wdychając ostatnie pozostałości tego zapachu, który pamiętała zza czasów dzieciństwa. Beztroskiego okresu, podczas którego poznała po raz pierwszy karmicielkę i smak powietrza w nozdrzach.
Myśli liliowej przepełniała pustka. W głębi umysłu rozbrzmiewało echo słów pociechy od ducha Miedzianej Iskry, stworzonej przez pogrążony w depresji umysł kotki.
Straciła ją, straciła mamę. Już nigdy jej nie zobaczy, nigdy nie usłyszy perlistego śmiechu, nie ujrzy radości w oczach matki. 
Nigdy, nigdy, nigdy - dopowiadała sobie w rytm bijącego słabo serca.
Wiedziała, że ta chwila nadejdzie, lecz nie spodziewała się tak szybkiego zwrotu akcji. Naprawdę. 
Powinna iść nauczać Lodowatą Łapę czy dotrzymywać towarzystwa ojcu, lecz pragnęła zostać sama. Sama z mchem, by zapamiętać na zawsze tę woń, pełną głębi i leśnego odcienia.
Kilka chłodnych łez skapnęło na puste legowisko, pozbawione duszy.
Żegnaj, mamo - pomyślała, patrząc w niebo, chcąc ujrzeć tę jedną gwiazdę, mrugającą ku jedynej żywej córce.
Żywej ciałem, umierającej duchem.
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)