Śmierć. Zaprosił ją do swojego życia, codziennie błagając, by go zabrała. Czcił ją, swoje najwyższe bóstwo i zbawienie. Stworzył, nadał jej kształt, podarował swój umysł i siły i teraz nie miała zamiaru odejść. Wdarła się do jego świata, kawałek po kawałku zmieniając w swój. Jedenaście zimnych ciał. Osaczała go. Niby daleka, ale gdy się odwracał, zawsze czekała na skraju pola widzenia. Czuł ją. Zataczała kręgi, coraz bliżej, jak doświadczony myśliwy. Tym była. Krąg się zamykał, oplatała go coraz ciaśniej. Dyszała w kark.
Musiał się wyrwać. Gdy tylko zostawał sam, próbował się podnieść i chodzić. Stawiał drżące kroki, bezradny jak kocię. Zaciskając zęby, nie widząc nic przez załzawione ślepia, chodził. W końcu był w stanie przejść od jednego końca legowiska do drugiego, ale to nie wystarczało, by uciec przed gęstniejącym mrokiem. Ani samym sobą.
Tak bardzo się bał. Zwijał się w kłębek w najdalszym kącie legowiska udając, że jeśli zapomni o świecie, on odwdzięczy się tym samym. A później się nienawidził. Za słabość, przerażenie, bezużyteczność. Za gotowość powiedzenia wszystkiego Wróbelkowi, za szukanie błysku zrozumienia w oczach Turkawki, za czekanie na wizyty Sennej Łapy.
Nie potrafił wybaczyć sobie tego, że ich potrzebował.
Tęsknił za nią. Nocami wyobrażał sobie jej futro, zapach, ciepło. Udawał, że leży obok niego, wtulona w jego pierś, a on słucha jej spokojnego oddechu. Czasami szeptał do niej uspokajająco, prawie samemu wierząc, że będzie dobrze. Ale mrok zawsze wracał. Zaciskał szpony na jego sercu, każąc przeżywać mu tamten wschód słońca jeszcze raz. Nawet nie próbował powstrzymywać łez.
Czasami chciał się zerwać i biec do granicy mając nadzieję, że ją tam spotka. Może… Może by go zrozumiała? Może nawet… wybaczyłaby mu? Ale wtedy przypominał sobie ogień płonący w jej oku, gdy się na niego rzuciła i brał go pusty śmiech. Stracił ją. Dla niej był już martwy.
Śmiał się, myśląc o tym, że miał już swoją ukochaną. Swoją mroczną oblubienicę, która będzie mu wierna. Do śmierci.
Jego życie przypominało labirynt. W całkowitej ciemności, nie widząc dokąd idzie, obijał się o kolejne ściany, nie mając pojęcia gdzie jest, ani gdzie zmierza. Musiał się wyrwać. Znaleźć powód, dla którego wędruje i uciec, zanim mrok całkowicie pochłonie jego chory umysł.
A nie zostało mu wiele czasu.
Musiał się wyrwać. Gdy tylko zostawał sam, próbował się podnieść i chodzić. Stawiał drżące kroki, bezradny jak kocię. Zaciskając zęby, nie widząc nic przez załzawione ślepia, chodził. W końcu był w stanie przejść od jednego końca legowiska do drugiego, ale to nie wystarczało, by uciec przed gęstniejącym mrokiem. Ani samym sobą.
Tak bardzo się bał. Zwijał się w kłębek w najdalszym kącie legowiska udając, że jeśli zapomni o świecie, on odwdzięczy się tym samym. A później się nienawidził. Za słabość, przerażenie, bezużyteczność. Za gotowość powiedzenia wszystkiego Wróbelkowi, za szukanie błysku zrozumienia w oczach Turkawki, za czekanie na wizyty Sennej Łapy.
Nie potrafił wybaczyć sobie tego, że ich potrzebował.
Tęsknił za nią. Nocami wyobrażał sobie jej futro, zapach, ciepło. Udawał, że leży obok niego, wtulona w jego pierś, a on słucha jej spokojnego oddechu. Czasami szeptał do niej uspokajająco, prawie samemu wierząc, że będzie dobrze. Ale mrok zawsze wracał. Zaciskał szpony na jego sercu, każąc przeżywać mu tamten wschód słońca jeszcze raz. Nawet nie próbował powstrzymywać łez.
Czasami chciał się zerwać i biec do granicy mając nadzieję, że ją tam spotka. Może… Może by go zrozumiała? Może nawet… wybaczyłaby mu? Ale wtedy przypominał sobie ogień płonący w jej oku, gdy się na niego rzuciła i brał go pusty śmiech. Stracił ją. Dla niej był już martwy.
Śmiał się, myśląc o tym, że miał już swoją ukochaną. Swoją mroczną oblubienicę, która będzie mu wierna. Do śmierci.
Jego życie przypominało labirynt. W całkowitej ciemności, nie widząc dokąd idzie, obijał się o kolejne ściany, nie mając pojęcia gdzie jest, ani gdzie zmierza. Musiał się wyrwać. Znaleźć powód, dla którego wędruje i uciec, zanim mrok całkowicie pochłonie jego chory umysł.
A nie zostało mu wiele czasu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz