BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

22 listopada 2019

Od Szyszki CD. Sokoła

Szyszka odsunęła się nieznacznie i wbiła wzrok w ścianę nory. Pytanie Sokoła nie tyle ją zaskoczyło, co dało do myślenia. Chciała dobrać słowa jak najwłaściwiej. Po kilku uderzeniach serca, w całkowitej ciszy, otworzyła pyszczek, gotowa do udzielenia odpowiedzi.
― Nie wiem, ale  w i e r z ę. Wiara to nie wiedza, Sokole.
Czy te słowa wystarczyły? A nawet gdyby usatysfakcjonowały wojownika, to co by zrobił pózniej? Czarna kotka nie była pewna, czy tak nagle zacząłby wierzyć, że istnieje jakieś życie po śmierci.
Kocur skinął głową, wyrywając ją z zamyśleń.
― Wiesz co, Szyszko? ― uśmiechnął się i przysunął nieco bliżej. ― Może pójdziemy na spacer i pooglądamy zachód słońca? A przy okazji… opowiesz mi troszeczkę, odrobinkę o tym twoim Klanie Gwiazdy?
Spojrzała od razu w jego kierunku. Propozycja trochę ją zdziwiła, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Spacer zawsze brzmiał dobrze, a jeszcze w towarzystwie przyjaciela, mógłby być pełen przygód. Nie wspominając już o rozmowach.
― Jasne. ― miauknęła kotka z uśmiechem. Zamierzała podnieść się z miejsca, od razu kierując ku wyjściu. Pewnie by tak zrobiła, gdyby nie jeden szczególik. Momentalnie pokręciła głową. ― Jeszcze nie czas, żebyś opuścił legowisko medyczek. Potrzebujesz odpoczynku. Nie wiem, czy w takiej sytuacji, wędrówka jest dobrym pomysłem.
W jej głosie zabrzmiało zmartwienie i chociaż kocur zaprzeczył, oraz dodał, że czuję się już dużo lepiej, kotka nie chciała ryzykować. Zamiast tego, znalazła wygodniejszą pozycję, chcąc powrócić do przesłuchiwań. Znajomy głos Muchy, zmusił czarnulkę do westchnięcia. Widocznie szykował się patrol. Wstała na równe łapy, rzucając w stronę wojownika przepraszające spojrzenie.
― Wygląda na to, że muszę już iść. ― pochyliła się, trącając nosem czubek jego głowy. ― Do zobaczenia.
Machnęła ogonem na pożegnanie, zanim opuściła legowisko. Mucha czekała już na nią przed wyjściem, z wesołym uśmiechem unoszącym się na pysku, jeszcze zanim Szyszka zgodziła się wybrać na obchód.


*time skip*

Nie mogła spać.
Poczucie braku bezpieczeństwa, strachu, smutku, połączone z głodem, sprawiło, że nie potrafiła zmrużyć oczu. Każdy skrawek jej ciała, błagał o odpoczynek. Ignorowała wszystko, co działo się wokół niej. Czarne futerko  było już suche, ale łapy wciąż poplamione przez błoto. Szyszka leniwie śledziła, poruszające się po ich chwilowym obozie koty. Niektóre wybierały się zobaczyć, czy można wrócić do obozu, a jeszcze inne zapolować. Wojowniczka nie miała ochoty ani na to, ani na tamto. Postanowiła podnieść się z miejsca, truchtem zmierzając głębiej w terytorium.
Nikt jej nie widział. Wszyscy zajmowali się teraz klanem, o co nie miała pretensji. Tragedia jaką była
powódź, nastąpiła nieoczekiwanie. Myślenie o zalanych terenach, śmierciach wielu kotów, braku wystarczającej ilości pożywienia, sprawiło, że przyspieszyła. Upatrzyła dla siebie płaski kamień, na którym usiadła, ze wzrokiem skierowanym prosto na bagnistą wodę. Jej tafla powoli falowała. Oświetlana przez zachodzące słońce, wyglądała naprawdę magicznie. Szyszka zmusiła się do lekkiego uśmiechu. Może jeśli pomyśli o czymś pozytywnym okaże się, że to wszystko nie miało miejsca?
― Też nie możesz zasnąć?
Kotka  nie odwróciła głowy. Jedynie zastrzygła uszami, od razu rozpoznając głos. Zapach napłynął z większą intensywnością, gdy Sokół usiadł obok niej, także wpatrzony w wodę.
― Pamiętasz, że miałam opowiedzieć ci kiedyś więcej o Klanie Gwiazdy?
Widziała w oczach swojego przyjaciela ogromny smutek, połączony z tęsknotą i żalem. Szyszka przybliżyła się trochę bliżej, ocierając swoją sierścią, o te jego. Miała nadzieję, że ten gest pokaże, że zawsze może na nią liczyć. Nie chciała zadawać mu pytań w stylu "jak się czujesz?", bo domyślała się jak. Tylko mysi móżdżek, nie czułby w tej chwili empatii. Kocur stracił swojego ojca. Miał prawo przeżyć po nim żałobę.
Temat Klanu Gwiazdy, w tej chwili wydawał jej się jeszcze bliższy. Czy Krogulec polował teraz z wojowniczymi przodkami? Czy też trafił do miejsca, gdzie nigdy nie dane było postawić łapy żadnemu kotu?
― Klan Gwiazdy to nasi przodkowie. Koty, które odeszły z tego świata, gotowe polować na Srebrnej Skórze. Spoglądają na nas, opiekują się, dbają by nasz los okazywał się łaskawy. ― miauknęła. Spojrzenie utkwiła w zachodzie, podziwiając, jak zmieniają się kolory na niebie. Z pomarańczowego, robiło się coraz ciemniejsze. Lśniły już nawet na nim pierwsze gwiazdy. ― Zsyłają sny medykom i podobno, mogą nawet ofiarować przywódcy dziewięć żywotów. Gdy dobry kot odejdzie, staję się jednym z gwiezdnych, a pamięć o nim nigdy nie przeminie.
Poczuła napływające do oczu łzy, więc szybko zamrugała, odpędzając je. Cokolwiek się miało wydarzyć, jakiekolwiek wyzwanie ich czekało, Szyszka była pewna, że wierząc, zawsze odnajdzie spokój.

<Sokole?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)