— Oczywiście — wymamrotał czekoladowy wojownik. — W końcu mały spacerek w niczym nie zaszkodzi.
Pszczółka uśmiechnęła się szeroko ruszając za kocurem na spacer po terenach Klanu Burzy.
***
Kremowo-biała była załamana. Klan Lisa zamieszkał przy Drodze Grzmotu po powodzi, która zabrała życie wielu kotom. Krogulec, jej wujek odszedł zostawiając Sokoła, Myszołowa i ciężarną Płomykówkę, pomimo tego, że nie specjalnie go lubiła i tak miała ochotę zwinąć się w kłębek i zostać tam tak długo, aż nie pogodzi się za śmiercią. Miała tylko nadzieję, że zastępczyni i partnerka zmarłego wojownika nie straci całego swojego miotu z powodu stresu, który na pewno nie wpłynie na nią pozytywnie. Oset, za nim szczególnie nie przepadała więc jego śmierć nie wpłynęła na nią bardzo negatywnie, czarny kocur był tylko jednym z nic nieznaczących wojowników, przynajmniej tak spróbowała sobie to wszystko tłumaczyć kremowa, by nie zacząć jeszcze głośniej płakać. Kolejnym kotem, którego woda ukołysała do wiecznego snu była Piórko, młoda wojowniczka, która najwyraźniej łatwo w życiu nie miała, biedna Piórko. A Gągoł? Gągoł odszedł, a jego siostra Leszczyna została sama, po jego śmierci Pszczółka miała ochotę zacząć krzyczeć, przecież byłby idealnym medykiem! Na koniec jeszcze Światło, młoda koteczka zmarła na treningu, na wieki pozostanie uczniem nigdy nie prowadząc patrolu ani nie zostając mentorem. Czas mijał, a ona siedziała sama przy czarnym pasie myśląc o tym ile kotów jeszcze jej zostało. Rudek, Dym, Czereśnia, Płomykówka, a co z resztą jej rodziny? Zmarła, odeszła, zasnęła na zawsze. Chmurki nie mogła zaliczać do rodziny pomimo tego, że ostatnio starała zostać się jego partnerką, można było pomyśleć, że Pszczółka zakochała się w białym kocurze, ale jaka była prawda? Chciała z nim być tylko, dlatego, by nie czuć samotności, był jeszcze jeden powód, o którym nigdy, by mu nie powiedziała, chciała zostać królową. A jak bez partnera? Przecież potrzebuje kocura, który zostanie ojcem jej dzieci i zajmie się nią i nimi. Koty zbierały się w grupki i powoli zasypiały, gdy vanka wymknęła się z obozu biegnąc na drugą stronę Drogi Grzmotu. Na terenach Klanu Burzy wybuchł pożar, od tamtego czasu nie widziała Czaplego Potoku. Czy możliwe było to, by zmarł? Czy może dalej żył? Rozpłakała się, tęskniła za Laskiem, Pszczółką, Rudzikiem, Małym, można powiedzieć, że za Wisienką też, Krogulcem, Gągołem, który mógł zostać wspaniałym medykiem, za Czaplim Potokiem też tęskniła. Z wspaniałych zielonych oczu lały się duże łzy. Słońce powoli zachodziło.
< Czapli Potoku? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz