Kiedy tylko Borsuczy Goniec poczuł zapach Klanu Wilka jego mięśnie rozluźniły się. Przez całą drogę powrotną czuł się niepewnie, jakby stąpał po cienkim lodzie. Zewsząd dochodził go smród klanu Burzy, w głowie pojawiały mu się najgorsze obrazy jak zgraja z wojowników Lamparciej Gwiazdy rzuca się na nich i zabija pod samą granicą aby łatwo było odnaleźć ich ciała. Nie bał się o swoje życie aż tak, najważniejsze były dzieci…jeśli można je tak nazwać. Kotka była już wojowniczką, w przeciwności do swojego brata. Borsuczy Goniec nie rozumiał dlaczego Płonąca Łapa jeszcze nie został awansowany, w każdym razie Milcząca Gwiazda musiała mieć jakiś powód. Musiał jednak przyznać, że cała ta niewola nie była aż tak zła. Po za kilkoma szyderczymi komentarzami i poczuciem, że zaraz może zginąć, traktowali ich dobrze. Szepczący Wiatr nawet nawiązała kontakt z jakimiś innymi kotami. Co prawda, niektórzy starali się porozmawiać także i z Borsukiem, ale ten rzucał jedynie kilka słów, nie chciał aby uśpili jego czujność. Czuł się zobowiązany do pilnowania potomstwa Milczącej Gwiazdy, nawet jeżeli byli już w stanie zająć się sami sobą. Mimo iż dobrze wiedział, że nie są to jego dzieci, czuł duży sentyment do nich. Od pierwszego razu kiedy je zobaczył zrozumiał, że musi je chronić za wszelką cenę. Teraz, chwała Gwiezdnym, wracał z nimi bezpiecznie do domu.
W połowie drogi wyczuł już zapach dużego skupiska kotów, obóz był blisko. Szepczący Wiatr uniosła pyszczek i zaciągnęła się mocniej powietrzem.
- Borsuczy Gońco, też to czujesz? - zapytała z uśmiechem doganiając ojca. Była już niemalże równa z nim. Sam do końca nie wiedział czy to przez puszystą sierść czy kotka naprawdę była tak duża.
- Tak czuję - tu zrobił przerwę aby odwrócić się do Płonącej Łapy- jesteśmy w domu.
Do obozu weszli szybko i stanowczo, wiedzieli, że zostaną mile przyjęci. Koty krzątające się po obozie niemalże od razu zwróciły na nich uwagę. Burzowy Kwiat wyglądał jakby zobaczył co najmniej ducha, Makowe Pole zamruczała wesoło patrząc na swojego mentora, jako pierwsza ruszyła z tłumu na powitanie ich. Zetknęła się z Borsuczym Gońcem noskiem zanosząc się śmiechem jak i łzami. Kocura ucieszył fakt, że była uczennica była do niego tak przywiązana. Otarł się o jej kark po chwili dając jej możliwość przywitania się z resztą. Pozostałe koty otoczyły ich zasypując całą trójkę masą pytań, głównie każdy z nich był poruszony ich powrotem. Ze żłobka wychyliła głowę Wierzbowy Nos, po chwili znowu zniknęła w odmętach norki. Przez tłum miauczących kotów przedzierała się srebrzysta postać, w końcu udało się jej przejść i stanąć na czele. Oczy Milczącej Gwiazdy były przeszklone,, wyrażały o wiele więcej niż jej pysk.
- Borsuczy Gońco! - miauknęła rzucając się na niego radośnie mrucząc. Zaczęła pieszczotliwie przejeżdżać językiem po jego pyszczku trzęsąc się z emocji. Borsuk próbował odwzajemnić wszystko, nie był jednak w stanie, był zasypywany gradem czułych gestów. Zdołał jedynie się zaśmiać i odsunąć od siebie na chwilkę Milczącą Gwiazdę która z uśmiechem otarła się o niego idąc przywitać swoje dzieci. Słyszał ich szczęśliwe pomruki jak i szloch Szepczącego Wiatru. Jedynie Płonąca Łapa udawał, że wszystko jest w porządku, jednak Borsuczy Goniec dobrze wiedział co czuje uczeń w środku.
Klan powoli zaczął się rozchodzić, pozostała tylko liderka do której dołączył Pustułkowy Dziób. Zastępca ewidentnie podupadł po śmierci partnerki, był chudy, mizerny i przypominał jedynie cień dawnego wielkiego wojownika którym był.
- Borsuczy Gońco, cieszę się, że wróciłeś cały i zdrowy - mruknął cicho ocierając się o byłego ucznia - oczywiście cieszy mnie też fakt, że Szepczący Wiatr i Płonąca Łapa są cali i zdrowi.
Point wiedział, że szaraka dużo kosztowało wstanie z posłania i przywitanie się z nimi. Sam odczuwał wielki ból po śmierci Kwiecistego Śpiewu. Nie mógł ukryć tego, że dalej o niej myślał, po mimo bycia z Milczącą Gwiazdą i posiadania z nią dzieci.
Po kilku odbytych rozmowach Borsuczy Goniec miał zamiar iść odpocząć, lecz i teraz na jego drodze stanęła przeszkoda. Ze żłobka wybiegły trzy jego córeczki zanosząc się śmiechem. Wtuliły się w ojca który zniżył się do ich poziomu i polizał każdą po główce.
- Tato, gdzie byłeś, martwiłyśmy się! - wypaliła jako pierwsza Bieguś.
- Właśnie, mama mówiła, że poszedłeś na polowanie…ale nie było cię tak długo - załkała cicho Promyczek tuląc się do polika ojca. Jedynie Różyczka pozostawała cicho świdrując ojca lodowym spojrzeniem.
- Tak, trochę mi się zeszło na tym polowaniu…zgubiłem drogę do domu, przepraszam - skłamał kocur znowu tuląc swoje córki. Te tylko zamruczały a po chwili czułości wróciły do siebie. Każda po za Różyczką. Mała kotka zmierzyła ojca podejrzliwym spojrzeniem. Zbliżyła się do niego wpatrując się w jego oczy.
- Coś się stało kochanie? - zapytał Borsuk czując się lekko zmieszany, musiał przyznać, że wyczuwał śmiertelną powagę w spojrzeniu brązowego kociaka.
- Nie byłeś na polowaniu, prawda? Porwali cię.
- Doprawdy nie mam pojęcia skąd ci to do głowy…
- Słyszałam jak Milcząca Gwiazda mówi o tym Liliowej Łodydze. I o tym, że nie jest pewna czy przeżyjecie - miauknęła Różyczka wtulając się w łapki ojca - a ja bym nie chciała abyś zginął.
Borsuczy Goniec przytulił swoją córkę trącając ją noskiem. Od dawna wiedział, że Różyczka jest okropnie wścibska i dobrze wie o wszystkim co dzieje się naokoło niej. Była świetnym szpiegiem. Z jednej strony był szczęśliwy z tego, z drugiej wydawało mu się to niebezpieczne, mogłaby tym sposobem chcieć zastraszać innych.
Po krótkiej rozmowie Borsuczy Goniec rozstał się z córką, miał już wrócić do legowiska wojowników kiedy został przywołany przez Milczącą Gwiazdę. Wszedł do środka, do jego nozdrzy wdarł się słodki zapach. Liderka leżała na posłaniu, dopiero słysząc kroki partnera wstała uśmiechając się.
- Cieszę się, że przyszedłeś - zaczęła siadając naprzeciw niego- chciałam z tobą porozmawiać.
- Nie ma sprawy…jestem trochę zmęczony, więc mogę brzmieć jak kompletny wariat, ale chyba dasz radę coś zrozumieć - zaśmiał się kocur- zatem, o co chodzi?
<< Milcząca Gwiazdo?>>
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.
W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz