BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

14 kwietnia 2020

Od Brzoskwiniowej Łapy CD. Jesionowego Wichru

Kremowa znajda delikatnie pacnęła łapką pysk Jesionowego Wichru.
– Dziwnie się zachowujesz – mruknęła. Nie dość, że kazał jej wstać tak wcześnie, że była strasznie niewyspana, że mimo początku Pory Zielonych Liści było jej zimno, to jeszcze tak cholernie jej się podobał. Blady wschód słońca odbijał się w wodzie, niosąc ze sobą szkarłatny blask. Błękitny nurt rzeki uderzył w brzeg tuż obok łap kotów, tworząc zielonkawą falę. Brzoskwiniowa Łapa ziewnęła, rozszerzając paszczę i westchnęła. To był prześliczny, przecudowny widok. Dawno nie widziała czegoś równie urzekającego. A dodatkowo, mając przy sobie tak cudownego towarzysza…
Zamyśliła się na moment. Co chciał jej przekazać? Z samego rana obudził ją mentor i niemal siłą wywlókł z legowiska. Brzoskwiniowa Łapa myślała, że chodzi o trening. Jak olbrzymie było jej zdziwienie, gdy zamiast sterty mchu do przyniesienia matce Aroniowego Podmuchu, czekał na nią syn Oblodzonej Sadzawki.
Kolejna rzeczna fala rozbiła się tuż obok łap kotów. Brzoskwiniowa Łapa zmrużyła ślepia i kolejny raz potężnie ziewnęła, nieświadomie jeszcze bardziej stresując Jesionowy Wicher.
– Przepraszam… – zmieszał się po chwili – Chciałem… tylko zapytać cię, czy… może chciałabyś być ze mną? Bo… znaczy… zrozumiem, że jeśli nie… ja… ja no wiesz… czuję coś… więcej chyba… do… do ciebie – westchnął.
O. Nie.
O nie, nie, nie, nie.
Moment, na który czekała od dwóch księżyców. Wyobrażany, upragniony, wymarzony. Nieuchwytny, cały czas umykający i zastępowany przez wizję przyjacielskiej relacji. Teraz, kiedy nadszedł, nie wiedziała kompletnie, co powiedzieć. Uderzenie serca, kolejne. Może jeszcze coś wymyśli. Myśl, myśl, idiotko. Trzy uderzenia serca. Zbyt długo trwa ta cisza. Zdecydowanie. Powiedz coś, cokolwiek. Brzoskwiniowa Łapa próbuje coś powiedzieć i zamiast tego wychodzi długi, gardłowy jęk. Nie! Wszystko schrzaniła. Wszystko, wszyściutko, wszyściuteńko. Nie będzie chciał rozmawiać z nią po tym, jak zraniła jego uczucia. Wszystko zepsuła.
– To… jak?
To jeszcze się na nią nie obraził?
– Ja… – wyjąkała, patrząc na kamień przed sobą. Cholera, skąd on się tu wziął? Nieważne. Jaki ładny, gładki kamień. Próbowała uspokoić szalone bicie serca. Przełknęła ślinę, w żyłach zawrzała jej krew. Wydusiła ciche, bardzo cichutkie „ja też”, ale Jesionowy Wicher nie zareagował. Nie usłyszał pewnie. Klanie Gwiazdy, nie każ jej się powtarzać. Już wystarczająco dużo kosztowało ją to zażenowania… Stres ścisnął jej żołądek, ale wiedziała, że musi to powiedzieć. Trzeciej i kolejnych szans nie będzie. I oto drodzy państwo, Brzoskwiniowa Łapa, która potrafi prawić o wszystkim i o niczym całymi godzinami, prawie zemdlała podczas chyba najkrótszego przekazu w swoim życiu…
– Ja też cię kocham, Jesionowy Wichrze – powiedziała. Nie zemdlała, po prostu przed oczami pojawiły jej się mroczki. Z łap odpłynęła krew. Ale cały stres minął zastąpiony przed błogie uczucie spokoju i spełnienia – Gdy na ciebie patrzę, nie mogę znieść myśli, że mogłoby mi ciebie zabraknąć. Na początku może i byliśmy przyjaciółmi, ale teraz zdecydowanie czuję do ciebie coś głębszego. Kocham cię, Wicherku.
Rozluźniła się, gdy syn Kaczego Pląsu szybkimi pociągnięciami układał jej rozczochrane futro na policzkach. Nie chciała mu mówić, że cokolwiek by nie zrobił, ono i tak będzie odstawało na wszystkie cztery strony świata. Po prostu tego jednego poranka definitywnie była najszczęśliwszą kotką w Klanie Nocy.
– Martwi mnie tylko jedno – mruknął czekoladowy, na chwilę przerywając – Jesteś jeszcze tylko uczennicą. Co powiedzą…
– Mam gdzieś, co powiedzą – wyszeptała kremowa vanka – Już niedługo Szakłakowy Cień będzie miał mnie jeszcze bardziej dosyć i Deszczowa Gwiazda będzie musiał mnie mianować. A jak mimo wszystko będzie ze mną jeszcze jakoś wytrzymywał, to ja mu chętnie pomogę zmienić zdanie na ten temat… A do tego czasu… To będzie nasz wspólny sekret. Co ty na to? – zapytała. No, nie taki wspólny. Miała zamiar poinformować jeszcze Malinową Łapę, ale o tym już nie powiedziała czekoladowemu wojownikowi.

<Jesionku?>
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)