— I co, Jaskółko? Przyznaj, że wygrałem! — zaśmiał się dźwięcznie, na co kotka poczuła ciepło rozlewające się po całym ciele. Zmrużyła swoje chłodne ślipia, kręcąc przecząco łebkiem oraz wystawiając w stronę przyjaciela różowy języczek.
— W życiu! — odparła uparcie, próbując wyrwać się spod kocura, który przez ostatnie księżyce nabrał zadziwiająco dużo siły i mięśni. Zwyciężenie go w zwykłych, przyjacielskich przekomarzankach zaczęło stanowić coraz większy problem dla kruchej córy Grzmota, która jednak nie pozwała sobie na porażkę. Zbierając w sobie wszystkie siły, mocno odepchnęła płowego tylnymi łapami, a gdy ten zatoczył się do tyłu, od razu zatroskana podbiegła do ucznia Iglastej Gwiazdy. Powoli zaczęła żałować swojego czynu i zmartwionym głosem miauknęła.
— Leśna Łapo, wszystko w porzą — zanim jednak kotce było dane dokończyć słowo, jej towarzysz z chytrym uśmieszkiem wymalowanym na mordce naskoczył na nią, ponownie powalając na ziemię i zaczynając turlać się po podłożu. Z gardła pręgowanej dziko wyrwał się zdziwiony pisk, gdy uderzyła grzbietem o zakurzone podłoże, lecz szybko również i ona zaśmiała się perliście. Och, a więc tak chce grać? Niech mu będzie! Jeszcze kiedyś przekona się, jak to jest zadzierać z córką Grzmota! Póki co jednak kocicy nie było w głowie planowanie odwetu, lecz pokonanie kocura w ich małej walce, więc skupiła się na wyłapaniu jakiegoś słabego punktu płowego. Co to mogłoby być? Zmarszczyła brwi, gdy kocurek szarpnął ją za ogon. Z parsknięciem odwróciła się w jego stronę, by wymierzyć mu cios w nos, jednak w ostatniej chwili się powstrzymała. Zwróciła pełne zachwytu w stronę zachodzącego słońca, rzucającego różową poświatę na wszystko dookoła. Piękno widoku roztaczającego się przed nią sprawiło, że przez moment nawet zapomniała jak oddychać; jeszcze nigdy w życiu nie doświadczyła czegoś tak przepełnionego magią!
— Uhm, Jaskółcza Łapo? — zapytał zdezorientowany high mitted podchodząc w stronę kotki. Pręgowana jedynie chwyciła łapą za jego pyszczek i przesunęła go w stronę zachodu, by i ten mógł napawać się jego wspaniałością.
— Spójrz — wyszeptała zachwycona, na co płowy jedynie wydał z siebie ciche "wow". Razem z kocurem uważnie przyglądała się ostatnim promykom znikającym zza horyzontem, bojąc się odezwać, by cały ten widok nagle nie zniknął. Po chwili oparła łebek o kocura i zamruczała z radością, wtulając się w jego milusie futerko. Siostra Sosenki mogłaby spędzić w tej pozycji całą wieczność, więc gdy zaczęło się ściemniać, niezadowolona mruknęła.
— Nie chcę jeszcze stąd iść, Leśna Łapo — westchnęła ciężko, powoli wstając. Widząc, że zielonooki również nie ma na to ochoty, pacnęła go ogonem w pyszczek. — Uwierz mi, najchętniej bym tu z tobą została, ale las jest niebezpieczny nocą. Poza tym — zaczęła tajemniczo, odskakując o długość lisiego ogona. — Kto ostatni w obozie, ten mysia strawa! — krzyknęła radośnie, po czym pomknęła w stronę ich obozu.
<Leśny? :3>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz