Pory roku mijały i, mijały i prawie nic nie zostało z dawnej Cienistej Łzy. Każdego dnia unikała każdego kota i o dziwo udało jej się to przez prawie cały rok. Było jej głupio i wstydziła się tego. Cisza nastała pomiędzy nią a Mokrym i innymi przyjaciółmi. Czuła jakby jej już nikt nie został, była sama. Przez tyle czasu dużo myślała i nie raz zdarzało jej się myśleć, że jest na łonie snów, jakby wszystko dookoła było tylko snem, ulotnym snem, który mimo jej błagań i płaczu bezlitośnie szedł dalej, zapominając, co zdarzyło się przed chwilą. Śnił jej się Mokry, Wilk, Niezapominajka... A może nawet ona sama jest snem? Nigdy nic nie wiadomo... Ale miała wrażenie, że jedna łza, czy łez kilka nic tu nie zmieni, że już zawsze na zawsze będzie taki stan rzeczy. Do tego miała w sobie ogromne poczucie winy, że przyszła do obozu klanu burzy. Nie była pożyteczna, tylko polowała i układała zwierzynę na stos, jedna po drugiej i już nawet z jej rutyny wyszło patrzenie w dal i wypatrywanie Niezapominajki i już nawet teraz Ciemna nie wiedziała, co się z nią stało i czy w ogóle dotrzymała obietnicy i wróciła. Łza nie chciała nawet tego wiedzieć, bo spodziewała się najgorszego, że już nigdy jej nie znajdzie, nie zobaczy... Czy kotka zastanawiała się nad odejściem, skoro tak się źle tutaj czuje? Jasne, że tak, ale było tu coś, coś innego, niespotykanego, czego nigdzie indziej nie mogła znaleźć. Nie wiedziała co to, ale z pewnością właśnie to ją tu trzymało, to uczcie, czy rzecz... Nie wiedziała co. Nie wiedziała też, co aktualnie dzieje się w klanie, unikała wszelkich zgromadzeń i tłumów, a koty jakby zapomniały o jej istnieniu i dobrze, przynajmniej nie musiały patrzeć, jak codziennie upada na nowo i zatacza koło pełne udręki. Poniekąd można powiedzieć, że Cienista potrzebowała takiego odpoczynku od innych klanowiczów, ale bez przesady to już trwało za długo. Kotka miała dosyć. Księżyce mijały, a ona nadal nie zrobiła nic ze swoim życiem. Postanowiła odnowić kontakty z przyjacielem, który wytrzymał z nią najdłużej i najbardziej wiedziała, że zawsze może na niego liczyć, on nigdy jej nie spłoszył, pójdzie do Mokrego, dzisiaj. Bardzo się wstydziła i było jej bardzo głupio, ale co mogła na to poradzić? Najwyżej kocur stwierdzi, że po takim czasie nie chce jej już znać ot co... Możliwe to? Może... Ale gdyby kotka do końca w to wierzyła, czy by poszła? Raczej nie, więc idzie i ma nadzieję, że przyjaciel po raz kolejny będzie "po jej stronie" głupie to było, ale nic już jej nie zostało, co ma do stracenia? Wzrokiem wypatrzyła Mokrą Bliznę i powoli, nieśmiało podeszła do siedzącego na skraju legowiska kocura.
- H-hej, przepraszam... - nie była w stanie wypowiedzieć, za co przeprasza pręgowanego, ale wiedziała, że ten wie, o co jej chodzi i miała tylko małą iskierkę nadziei, że ją zrozumie... Zwiesiła głowę i usiadła naprzeciw, może jeszcze, przyjaciela - jesteśmy jeszcze przyjaciółmi? - wypowiedziała te słowa, po czym jedna, jedyna łza od tak długiego czasu nic nieczucia, wydostała się z jej powieki i poleciała w dół po czarnym futerku kotki, której drugi człon imienia brzmiał tak samo.
<Mokry? Już nawet się nie usprawiedliwiam... Przepraszam ja również za taką nieobecność... Teraz to wszystko należy już do ciebie, wybaczysz mi? *. *>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz