Od Szafirowego Blasku

Kocur przemierzał tereny obozowiska, kierując się w stronę medyka. Ostatnimi czasy czuł się źle i nie mógł wiecznie ignorować swoich objawów. Zastanawiał się przy tym nad tym wszystkim, co wydarzyło się dosyć niedawno w  klanie.
Mimo opinii większości kotów Szafirowy Blask uważał Rudzikowy Śpiew za dobrego lidera. Wiadomo, nie ma kota idealnego, który by pasował wszystkim. Widok jego śmierci ostatecznie wcale go nie zaskoczył. W klanie już od jakiegoś czasu chodziły pomruki niezadowolenia z jego rządów.
Niebieskiemu było mu żal widzieć, w jaki sposób umarł ich dawny lider, lecz miał szczerą nadzieję na to, że zgodnie z obietnicą ich nowej liderki, Klan Nocy wzrośnie w potęgę. Nawet jeśli nie przepadał za nią, starał się myśleć, że to wszystko nie skończy się kolejną tragedią.
Zamyślony, nawet nie zauważył, jak doszedł na miejsce.
- Mógłbym cię poprosić o pomoc, Muchomorzy Jad?
Kot kiwnął głową i zaprosił go do środka, aby dokładniej zbadać jego objawy. Zresztą, od tego był - pomagał wojownikom, którzy nieraz to przychodzili do niego dopiero wtedy, gdy byli na skraju życia.
Tak właśnie zrobił między innymi Szafir.

  ***

Po wyjściu od medyka Szafirowy Blask czuł się nieco lepiej. Udał się do legowiska, aby chwilę odpocząć zgodnie z zaleceniem. Miał teraz sporo czasu na przeanalizowanie ostatnich sytuacji, choć jego myśli nieustannie krążyły wokół tego tematu.
Pomimo tego, że spodziewał się tak tragicznego losu byłego lidera, to i tak odczuwał lekki ból związany z jego stratą. Nie miał z nim jakiś niesamowitych relacji, ale parę razy rozmawiali i wydawał się być dosyć rozumnym kocurem.
Westchnął cicho, wpatrując się w pustą przestrzeń. Czasami ta otaczająca go cisza, gdy przebywał w samotności, męczyła go, lecz wolał ją, niż użeranie się z jakimś irytującymi kotami.

Wyleczeni: Szafirowy Blask