Rdzawa uniosła ku górze szylkretowy łebek.
Srebrna Łapa próbował coś mówić, ale wychodził mu tylko niezrozumiały bełkot. Przy okazji chyba się nieźle bawił przy tej scenie, bo nie zawsze miał okazję widzieć trójkę kociąt, kłócący się niczym sroki o gnat. Nastroszył swe srebrne futerko i wlepił w nich zaciekawiony wzrok.
- A może mnie mamusia będzie uczyć na liderkę, co?! - ryknęła jej w pręgowany pyszczek Rdzawa. - A Ty dostaniesz... drzewo! Drzewo Cię będzie uczyć, ha!
Szepcik odsłoniła swe śnieżnobiałe kiełki, wyglądające niczym igiełki. Wyglądała niczym mały tygrys, gotów pokonać nawet lwa! Opadła, jakby do pozycji łowieckiej i zaczęła pacać łapką rdzawy ogon swej siostry. Rdzawa odwróciła się do niej z furią, a zęby i pazurki poszły w ruch! Płomień zwiesił łebek z zażenowaniem i usiadł obok terminatora.
- Przepraszam za nie, panie uczniu - powiedziała spokojnym tonem głosu, uśmiechając się do niego przyjaźnie.
Terminator uniósł ku górze brew, próbując nie wybuchnąć chichotem. Śmieszyła go powaga rudawego kocięcia, ale z największym zaszczytem skinął mu srebrzystym łebkiem.
- Nic się nie stało, ale zaraz mam trening - miauknął szybko, wstając z swego leża - więc muszę lecieć. Cześć!
Starannie omijając bijące się siostry, unosi wysoko łapy i wychodzi. Widać jeszcze jego chudziutki, wirujący w powietrzu ogon, a następnie znika z pola widzenia. Rdzawa i Szepcik nawet niczego nie zauważyły.
Płomień westchnął ciężko i podreptał do żłobka, również wymijając swe siostry.
Po kilkunastu uderzeniach serca, obie kotki zastygły w następującej pozycji - Rdzawa górowała nad Szepcikiem, trzymając ją za ucho, za to pręgowana gryzła ją w tylną łapę. Na dwie siostrzyczki coś rzuciło cień. Obie puściły i nogę i uszko, przełykając ślinę. Był to jakiś czarno - biały wojownik, patrzący na nie z naganą i fukający coś cicho. Po chwili przemówił głosem, który przypominał odgłosy burzy.
- Co robicie?! - syknął, będąc długość myszy od pyszczka Szepcika - Nie wiecie, że kocięta powinny siedzieć w żłobku?!
Rdzawa skuliła po sobie uszy, podobnie jak pręgowana. Ale obie były zadziorne, pewne siebie i odważne, więc natychmiast postawiły ku górze uszka.
- Możemy tutaj być! - zaczęła Szepcik piskliwym głosikiem - Mamusia nam pozwoliła!
Rdzawa pacnęła ją łapką w bark.
- To przecież kłamstwo! - syknęła jej do uszka, ze zdenerwowaniem trzepiąc swym kolorowym ogonem.
- Cicho tam! - parsknęła zniecierpliwiona, odpychając ją od siebie.
Wojownik popatrzył na nie podejrzliwie, fuknął coś o braku wychowania i odszedł. A z nim przerażający cień, który rzucał. Obie kotki odetchnęły z ulgą, a Rdzawa upadła na glebę. Wzniósł się tuman kurzu. Była niezwykle zmęczona wyczerpującą walką i wszystkimi przeżyciami dnia dzisiejszego, a Szepcik przewróciła ślepiami, chociaż także dyszała.
Puff - puff... Puff - puff... - wydobywało się z klatki piersiowej szylkretowej kotki. Była taka zmęczona i zaspana, a siostra położyła się tuż obok niej. Przez kilkaset uderzeń serca wypoczywały we wiosennym słońcu, łapiąc jego cieplutkie i figlarne promienie. Pierwsza wstała Rdzawa, wyskakując do góry. Ponownie miała mnóstwo energii, miała ochotę wirować, skakać..., a chwilę potem zrobiła to samo Szepcik.
- Co teraz? - miauknęła do niej Rdzawa, ze świecącymi żółtymi ślepiami.
Szepcik uśmiechnęła się do niej szelmowsko.
<< Szepcik? >>
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz