Och, jakież to urocze! Burzowe Serce i jego ukochana, tak bardzo mądra uczennica! Księżyc miała wrażenie, że zaraz zwymiotuje. To miała być ona. To w jej stronę miał sypać się cały zachwyt i wszystkie komplementy ze strony kocura. Ale co tam, nic ją nie obchodził ten wypłosz! Nie był wart nawet włosa Czystej Gwiazdy. Problem w tym, że cierpiała jej duma. Jej miejsce zostało bezpowrotnie zajęte, a ona nie zamierzała bezczynnie stać i się przyglądać. Teraz jednak było za wcześnie, aby dojść do grubszych czynów. Pozostał jej tylko promienny przyjazny uśmiech i chęć przegryzienia jej tętnicy. Tak ochoczo pulsowała na jej szyi!
— Och, to wspaniale, że Skowronkowa Łapa świetnie sobie radzi — powiedziała, między przekładaniem ziół na miejsce — Klan Burzy potrzebuje dobrych medyków, takich, jak wy. Jestem pewna, że Ciernista Gwiazda docenia waszą wiedzę i zaangażowanie.
Księżycowy Łapa miała świadomość, że jej matka również jest całkiem dobra w zakresie wiedzy medycznej, jednak zazwyczaj ignorowała ten fakt. Ktoś tak drobny, jak ich "liderka", powinien siedzieć z nosem w kwiatkach, a nie zajmować się zarządzaniem, mimo iż nie można było jej odmówić talentu. Wszystko to było jednak niczym, gdyby zestawić Klan Burzy z Klanem Plagi. Wybór był prosty.
— Och, się to bardzo miłe, Ksieżycko.— Omal się nie wzdrygnęła, słysząc zdrobnienie z ust Burzowego Serca. Księżycka? Ohyda. Ponownie jednak, tylko się miło uśmiechnęła. Spędziła całe popołudnie w leżu masywnego medyka, gawędząc z nimi i wymieniając fakty medyczne.
~*~
Na pierwszy rzut oka możnaby rzec, że Księżycowy Płatek i Skowronkowa Łapa stały się najlepszymi przyjaciółkami. Księżyc wiedziała o kotce o wiele więcej, niż przypuszczała się dowiedzieć, na przykład, że jej matka czasem opowiadała jej ze smutnym spojrzeniem historie, jakie przydarzały jej się w przyszłości, albo, że kiedyś, jako kociak, lubiła ciągnąć swoją siostrę za ucho. To były szczegóły, dowodziły jednak, iż Księżyc jako tako zdobyła jej zaufanie. Ba, zapraszała ją nawet do wspólnych posiłków wraz z Fiołkową Bryzą, a popołudniami szukały razem ziół, często w towarzystwie Burzowego Serca. Księżycowy Płatek czuła się prawie, jak medyk. No właśnie, prawie. Nie zmieniało to jednak faktu, że pamiętała, jaki był jej cel.
Zgładzić tę bengalską pluskwę.
— Księżycowy Płatku! Jesteś tutaj? — Uniosła gwałtownie głowę i spojrzała w rozbawione oczy medyka. Burzowe Serce chyba jej o czymś opowiadał, ale szylkretka popadła w zadumę.
— Wybacz, Burzowe Serce, zamyśliłam się — powiedziała spokojnie, uśmiechając się.
— Czyżby twoje roztargnienie dotyczyło tego kocura ze zgromadzenia? — Burza zaśmiał się serdecznie, na wspomnienie czarnego wojownika. — Jak dla mnie, jest na ciebie zbyt porywczy. No, poza tym jest z Klanu Klifu!
Księżycowy Płatek przewróciła kolorowymi oczami.
— Nic mnie z nim nie łączy, to tylko przyjaciel. — Z pewnym bonusem, dodała w myślach, przez moment powracając do ich ostatnich igraszek. Oj, Księżyc zdecydowanie radził sobie z nią lepiej od Klonowego Futra!
— Księżycowy Płatku, noo wiesz? Nam nie powiesz? — Skowronek zaśmiała się przyjaźnie. Księżyc uśmiechnęła się szeroko.
— Mówię prawdę — skłamała płynnie, nie zrzucając z twarzy niewinnego wyrazu. Nikt nie musiał wiedzieć, co działo się w jej głowie, a już tym bardziej, kogo doprowadzała do wrzasków nocami. Jedyna Księżycowy Płatek, jaką znali, to obrażona uczennica i pogodna wojowniczka.
< Burzowe Serce? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz