Od Polewki CD Owocowego Alberta i Rdzawej Łapy

Mama zawsze mówiła, że jestem bardzo mądrą i dużą koteczką. To znaczy mogę sobie sama pójść do tych dziwnych, dużych drapaków z zielonym dywanem na czubkach. Nie potrzebuje żeby ktoś mi mówił co mam robić, a czego nie. Słucham się tylko mamy, a jej tutaj nie ma, więc będę robić co mi się podoba. Ten tata na pewno nie ma na to pozwolenia mamusi, bo jest niemiły i łysy. Jakby mu zależało to zacząłby mnie szukać, albo nawet nie pozwolił się tak oddalać. Tuptałam sobie spokojnie przez szare ulice. Przyglądałam się ludziom i ich dużym zwierzakom, które prowadzili. Niektóre szczekały i wyrywały się w moją stronę, a inne przeciwnie, radośnie podskakiwały i merdały ogonami. Jednak co to za zabawa skoro ich właściciele karcili je za takie zachowanie, co w tym złego? Nagle do mojego noska dobiegł zapach innego kota. Nie pachniał jak mamusia czy braciszkowie, nawet tatuś nie pachniał w ten sposób. Zaciekawiona skręciłam w boczną, ciemną uliczkę i mrużąc oczka starałam się usłyszeć każdy najmniejszy szmer. Nagle zza jakiegoś pudła wyskoczył duży, burawy kocur. Miał krótkie, wybrakowane w niektórych miejscach futro, a jego żółte ślepia lustrowały mnie. Uśmiechnęłam się uroczo i cicho mruknęłam.
- Dzen dobly - powiedziałam grzecznie, mama zawsze mówiła, że trzeba być miłym dla innych i pokazać się od najlepszej strony. Podobno pierwsze wrażenie jest bardzo ważne. Ten pan nie wydawał się być kotem jak mamusia, ale może mi pomóc dostać się do lasu nie przechodząc przez bagna o których mówił tatuś.  Buras mimo swojego strasznego wyglądu nie wydawał sie być niemiły. - Cy moze mi pan pomóc? Sukam takich duzych dlapaków z zelonymi cubkami? Baldzo bym ciała się tam dostać, ale mój tatuś ne chcał mnie zaplowadzic.
Kocur zmrużył oczy i z dziwnym wyrazem pyska dalej patrzył na mnie. Pewnie myślał nad moją prośbą.
- W lesie takie małe kotki jak ty nie poradzą sobie. Są tam lisy i borsuki, która mogą jednym pacnięciem łapy zrobic z ciebie swój następny posiłek. Lepiej wracaj do domu i połóż sie obok mamy. Tak będzie dla ciebie najlepiej - rzekł kocur spokojnym i miłym dla ucha tonem. Zrobiłam naburmuszoną minę. Znaczy, niby nie miałam pojęcia czym są borsuki i lisy, ale nie brzmiały strasznie. Może ten kot miał na myśli te duże stwory, które prowadzą ludzie. Przecież one są nieszkodliwe. Nawet jeśli jakiś na mnie warczał, nie mógł się urwać i pobiec za mną, bo był mocno trzymany.
- Ale ja jestem juś duzia! Poladze sobie sama! Ne boje sie tych stfolów! - krzyknęłam, a kocur siadając na ziemi zaśmiał się cicho - Cio pana tak śmiesi?! A w siumie mnie to nie obchodzi. Plosie mi pokazać dloge. Blagam. Jeśli cioś mi się stanie, niech pan sie za to nie wini, to był mój pomysł.
Kocur zrezygnowany otrzepał się z kurzy i innego świństwa i machnął ogonkiem. Utykając na jedną łapę wyszedł z uliczki, a ja podbiegłam do jego łap ocierając się o nie. Lubiłam inne koty, nawet bardzo, kiedy jestem sama wszędzie jest dziwnie cicho i smutno, wtedy gadam do siebie, ale to jest mniej zabawne niż kiedy ktoś cie słucha. Kocur szedł na tyle szybko żeby sprawnie i na czas mógł wrócić do swojego pudełka, ale i na tyle wolno żebym umiała dotrzymać mu kroku. Nawet jeśli musiałam co chwilę podbiegać co było bardzo męczące. W pewnym momencie wyszliśmy z dużego skupiska ludzi. Coraz więcej dookoła nas było trawy i innych krzaczków. Do mojego noska docierało bardzo dużo zapachów, których nie znałam. Poczułam się bardzo pobudzona i miałam ochotę skakać po wszystkich pagórkach. W oddali widziałam juz te duże drapaki! Jesteśmy już blisko! Polna ścieżka zaczęła być bardziej widoczna, jakby tutaj była częściej używana. Przed sobą miała coś płaskiego, dużego i szarego. Nie pachniało ładnie, a pan kot nie wydawał się być zadowolony tym, że tutaj jest. Odwrócił się w moją stronę, marszcząc nos i mrużąc oczy. Chciał mi coś powiedzieć, ale jego głos zagłuszył bardzo głośny i groźny dźwięk. Przed pyskami przejechała nam ta maszyna, którą mój właściciel jeździł z nami do innego pana, który mieszkał w białym pokoju, gdzie dziwnie pachniało. Byłam przyzwyczajona do tego widoku, ale buras zjeżył się widocznie i wygiął grzbiet. Zasyczał głośno marszcząc nos od smrodu. Spojrzał na mnie z troska w oczach, ale milczał. Przez chwile panowała cisza, ale kiedy zaczęłam przebierać zniecierpliwiona łapkami ten zaczął.
- Jeśli pójdziesz wzdłuż tej szarej drogi dojdziesz do lasu. Uważaj na siebie maluchu, szkoda by ciebie było. Jesteś młoda i bardzo urodziwa, jeśli przeżyjesz podróż możesz znaleźć zdziczałe koty, które mieszkają w lesie. - pochylił się i polizał mnie po łepku, zamruczałam głośno i otarłam się o jego klatkę piersiową. Kocur popchnął mnie lekko w stronę drogi, a ja szybkim truchtem zaczęłam kierować się do lasu. Moje oczka były zmrużone, wszystko tutaj brzydko pachniało, a pył drażnił moje oczka. Kilka razy chciałam zawrócić i poszukać pana kota, który odprowadziłby mnie do domu. Ale przecież zaszłam już tak daleko, nie mogę się poddać tak szybko. Pokaże wszystkim, że jestem samodzielna i poradzę sobie sama. Tata bardzo się zdziwi, bo przecież to on powiedział, że nie możemy iść do lasu, a koty, które tam mieszkają są złe. ja tak wcale nie myślę, może są troszkę inne, ale to przecież zwyczajne koty. Na pewno mają się fajnie, bo nikt nie mówi im co mają robić. Są przecież DZIKIE. Przeskakując z łapki na łapkę rozmyślałam jak to może u nich wyglądać. Może są magiczne i potrafią rzucać uroki na innych, i przez to mama nie pozwalała mi chodzić do lasu. Czy to znaczy, ze ja potem też będę umiała czarować? Byłoby świetnie! Słońce za horyzontem zaczęło już się chować. Niebo stało się bardzo kolorowe i ładne. Chmurki były różowe i wyglądały prześlicznie. Nagle ogarnęło mnie duże zmęczenia. Chciałabym być teraz obok mamy i przytulać się do jej ciepłego futerka. Ziewnęłam przeciągle i zamrugałam kilka razy. Nie mogę zasnąć, moja podróż by trwała dłużej. Jeśli tatuś by mnie szukał, pewnie łatwiej byłoby mnie dogonić. Jeśli mnie znajdzie, pewnie będzie krzyczeć, a ja tego bardzo nie lubie. To takie nieprzyjemne. Nie! Nie pójdę spać! Będę dzielna i silna! Dotrę tam przed następnym dniem i prześpię się wśród pachnących kwiatów leśnych. Tak. To będzie wspaniały sen. Znów ruszyłam. Niesiona jakby nową siłą szybko kroczyłam przed siebie. Teraz znacznie rzadziej jeździły tutaj maszyny ludzi, było bardzo cicho. Gdzieś w oddali szczekały stwory ludzi, a na pojedynczych drapakach ćwierkały ptaki. Droga bardzo się przez tą cisze dłużyła. Łapki zaczynały mnie boleć. Usiadłam na chwilę i wlepiłam oczka w księżyc. Dyszałam cicho i uderzałam ogonkiem o beton. Chciałabym już być na miejscu, pośród pachnących kwiatków. Wstałam i znów ruszyłam przed siebie.
Łapy miałam jak z waty, uginały się pod moim ciężarem. Słoneczko już wyłaniało się znad drapaków. Nagle odwróciłam łepek, po mojej lewej zobaczyłam swój cel. Oczka mi rozbłysły z podekscytowania. Zamrugałam z niedowierzaniem. Bez namysłu przebiegłam przez drogę, na szczęście nic po niej nie jechało. Wskoczyłam wgłąb krzaków, ale nie zdawałam sobie sprawy, że zaraz za nimi była ostra górka. Sturlałam się z niej i w pewnym momencie uderzyłam tyłem główki o wystające coś. Bardzo bolało, zapiszczałam i upadłam na ziemie. Nie umiałam się podnieść, czułam jak pod uszami spływa mi cienka strużka krwi. Przynajmniej moje marzenie o śnie wśród kwiatów się spełniło. Słodka woń ukoiła ból i utuliła mnie do snu.

Obudziłam się w dziwnym miejscu. Z trudem otworzyłam oczy. Nie miałam siły poruszyć żadną z łap, wszystko wydawało mi się zbyt trudne i skomplikowane. Koniuszek mojego ogona zadrgał niespokojnie, kiedy poczułam czyjąś obecność dość blisko mnie. Zmarszczyłam nosek, wciągając powietrze. Był to kot, ale nie znałam go. Zamrugałam żeby odgonić mroczki sprzed pola widzenia. Wszędzie były posłania z mchu, a w zagłębieniach leżały dziwne zielska. Ciężko było mi oddychać, dlatego robiłam to z dużym wysiłkiem i bardzo nagle. Obróciłam główkę i zobaczyłam długowłosego kocura, miał bardzo... specyficzną urodę. Chciałam się podnieść, ale łapy wciąż odmawiały mi posłuszeństwa, od razu upadłam na bok, uderzając się leciutko główką o mech, zapiszczałam z bólu i do legowiska weszła rudo-czarna, wysoka kotka z złotymi ślepiami. Kiedy się otrząsnęłam lekko przestraszona i zmieszana w końcu przerwałam ciszę.
- Kim jesteście? Co chcecie mi zrobić? Jak ja się tu znalazłam? Dlaczego mnie boli? - zapiszczałam chowając pysk w łapkach. Cała moja ciekawość i upartość gdzieś uciekły, zostawiły mnie samą - Proszę, nie róbcie mi krzywdy.

<Rdzawa? Grad? Wiem, że Luc odpisze szybciej, więc>