BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

27 stycznia 2018

Od Szeleszczącej Łapy CD Wydrzej Łapy

Pierwszy trening był niezwykle długi i męczący. Szeleszcząca Łapa, całe szczęście, obudził się o wschodzie słońca. Szybko wziął sobie coś do jedzenia i czekał na mentorkę przy wyjściu z obozu. Ziewająca Łasica przyszła tuż po tym, gdy skończył jeść i bez ceregieli kazała mu iść za nią. Szli nad rzekę, gdyż, jak mówiła jego matka, nikt nie będzie im przeszkadzał. Po drodze przedstawiła mu też trzy żelazne zasady ich nauki, których to przestrzeganie ma (rzekomo) sprawić, że ich trening będzie prostszy, szybszy i mniej nieprzyjemny: 1) Szeleszcząca Łapa zawsze ma słuchać jej poleceń i bezwzględnie je wykonywać, bez zbędnych sprzeciwów; 2) Ma nie odzywać się i nie komentować, jeśli Ziewająca Łasica nie pozwoliła mu mówić; 3) Ma się starać najbardziej jak się da i nie lenić się, ani nie jęczeć i nie narzekać.
Gdy dotarli opowiedziała mu o kodeksie wojownika, jak i o rangach i kotach obejmujących je, tych z Klanu Nocy, jak i z innych klanów. Opowiedziała pokrótce o Gwiezdnych, niezbyt się na tym skupiając, po czym przeszła do teorii polowania. Szybko pokazała mu co i jak, a potem kazała upolować rybę. Nie szło mu dobrze. Ani trochę.
- Beznadzieja! - krzyknęła Ziewająca Łasica, gdy już kolejna ryba uciekła kocurkowi. - Powiedz mi, ty próbujesz upolować rybę, czy może wodę? Ona zdąży okrążyć cię dwa razy, pomachać do ciebie, odpłynąć, a ty dopiero łapą po nią sięgasz! - prychnęła, wciąż patrząc na syna z kpiną, odrazą, jak i litością. - Coś czuję, że nieprędko zostaniesz wojownikiem.
Szeleszcząca Łapa rozszerzył oczy. Myślał, że jeśli będzie się starać to szybko zostanie wojownikiem i uwolni się od straszliwej matki. Ale przecież ona, jako jego mentorka, może bez problemu sprawić, by ten nie dostał zbyt szybko tytułu wojownika, nawet jakby zasłużył.
- A... nie pokażesz mi granic i zapachów? - zapytał.
Ziewająca Łasica prychnęła gniewnie.
- Jakbyś znał tereny, już ja wiem co byś robił! Wymykałbyś się, żeby omijać treningi, ty beznadziejny leniu bez przyszłości!
- Nieprawda!
Kotka posłała mu jedno z tych jej przerażających spojrzeń płonących gniewem, nienawiścią i nieznających sprzeciwu.
- Nikt ci nie pozwolił się odzywać. - warknęła. - Wracaj do polowania.
Szeleszcząca Łapa zacisnął zęby, wciąż odczuwając bezsilną frustrację. Jak on jej nienawidził! Znał jednak dobrze smak jej gniewu, skupił się więc na płynących przez rzekę rybach.

* * *
Skończyli wieczorem, gdy słońce już zachodziło. Szeleszcząca Łapa padał z wyczerpania, nie marzył już teraz o niczym innym, tylko o tym, by położyć się w wygodnym legowisku. Ziewająca Łasica zapowiedziała, że tak właśnie będą wyglądać ich treningi - będą pracować bez przerwy od rana do nocy. Mówiła, że to jedyny sposób, by kocurek zakończył szkolenie niewiele później od swego wielce utalentowanego brata.
Gdy wszedł do legowiska uczniów wszyscy już tam byli i spali. Uśmiechnął się jednak, gdy zauważył wpatrzone w niego zielone oczy siostry.
- A-ale d-długo cię n-nie b-b-było! - miauknęła cicho Wydrza Łapa. - I j-jak?
- Przeżyłem! - mruknął z dumą. - Ale nie mam już sił, a jutro znów mam wstać o świcie, dobranoc.
Położył się na swoim miejscu i zwinął w kłębek. Był tak zmęczony, że zasnął niemal od razu.

<Wydrza Łapo? Po kilku wschodach słońca Łasica odpuści trochę i Szelest będzie miał więcej czasu wolnego>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)