Fakt, że Kunia Norka została więźniem bardzo jej odpowiadał. Nie rozumiała tylko dlaczego nie stała się nim już wcześniej. Nim tato umarł, to właśnie on, nikt inny był najlepszym medykiem w Klanie Wilka. Nie potrzebował do pomocy Kuniej Norki i nikogo innego. Nikt nie będzie nigdy w stanie mu dorównać.
Niestety wraz z jego odejściem, i nie tylko jego, klan musiał być zdany na łaskę burej kocicy przed jej degradacją ze stanowiska. A ilekroć kocicę widziała w legowisku medyka dotykająca ziół i rozmawiającą z chorymi, Naparstnicowa Łapa bała się, że pacjenci będą mogli zostać otruci. Takie też domysły zaczęli mieć kultyści w związku z nagłą śmiercią Wilczej Łapy i Cisowej Łapy, które miały miejsce po śmierci liliowego pointa. Kuniej Norce nie dane było zbyt długo pełnić funkcji głównego medyka.
Dziwnie się czuła siedząc teraz w legowisku medyka, jako nie pacjent, ale medyk, kiedy to jeszcze nie tak dawno nie wolno było jej tutaj zaglądać, a wiedzą którą zdobywała była zasługa starszej Klanu Wilka. Przyglądała się ziołom w magazynki, po czym przeniosła wzrok na Zaranna Zjawę, jedna z dwójki pozostałego przy życiu potomstwa Szakalej Gwiazdy. Słyszała co nieco o burej kotce i było jej smutno w pierwszej chwili, że to ona zamiast swoich sióstr tutaj była. Bo w końcu była słaba, tak słyszała. Jednak kocica musiała się zmienić i to bardzo, sam fakt, że udało jej się dostąpić zaszczytu posiadania naderwanego ucha, nie wspominając już o tym, że udało jej się wygrać walkę i zostać wojowniczką. Śmiało mogła stwierdzić, że Zaranna Zjawa była silna. Czyli dla każdego istniała taka szansa stać się silnym, nawet jeśli urodził się słaby i matka powinna od razu porzucić go po narodzinach. Była to cenna informacja, której nie mogła zapomnieć.
— Zjawoo... — przeciągnęła drugi człon kotki, bo dopiero nie tak dawno udało jej się zapamiętać, że kocica nazywała się Jutrzenka. A wraz z staniem się wojownikiem, zyskała nowe, którego Naparstnica musiała się nauczyć. — Jak śnieg stopnieje musimy uzupełnić zapasy — zauważyła kręcąc łebkiem, była ciekawa czy Kunia nim stała się więźniem zjadła większość ziół chcąc jeszcze bardziej skrzywdzić Klan Wilka — I nie mogę się doczekać, jak ja również zasłużę na dar od przodków — miauknęła dotykając swojego ucha, które jeszcze było całe, nie było naderwane tak jak w przypadku córki Szakalej Gwiazdy
***
Chryzantemowa Krew była dziwną kotką. A to tylko dlatego, że nie mówiła. Nie odezwała się nic, a nic kiedy Naparstnica próbowała się dowiedzieć co córce Mrocznej Gwiazdy dolega. Tylko pokasływała. W akcie złości na niebieską miała ochotę dać jej jakieś zioła na przeczyszczenie, które niekoniecznie umiliłyby jej resztę dnia. O ile takie były. Chociaż jakby wymieszała ze sobą lekarstwa, na pewno by udało jej się stworzyć taką mieszankę. Szybko jednak zrezygnowała z tego pomysłu. Bo może i kocica nie odezwała się do niej słowem, to jako członkini kultu spisywała się dobrze. A przynajmniej nikt się na nią nie skarżył. No i była córką Mrocznej Gwiazdy, jedną z wielu jego potomstwa.
Szylkretka westchnęła, skoro nie miała pewności co to za kaszel nęka duszę oddaną Mrocznej Puszczy, zdecydowała się jej podać kocimiętkę, będąca na dobrą sprawę lekarstwem na każdy rodzaj kaszlu. A poza tym ponoć poprawiała humor, to może i siostra Bieliczego Pióra się uśmiechnie? Udało jej się wygrzebać spomiędzy innych ziół zasuszoną kocimiętkę, która przełożyła na liść i podała kotce do spożycia.
— Zajrzyj do mnie jeszcze później, ciociu — miauknęła odprowadzając spojrzeniem kotkę zastanawiając się nad przyszłością Klanu Wilka, bo w końcu jakby nie patrzeć zostali bez medyka z prawdziwego zdarzenia
Popadając w zadumę położyła się brzuchem do góry wbijając wzrok w sufit legowiska medyków. Było tu naprawdę cicho odkąd Gęsi Wrzask odszedł.
— Brakuje mi twoich wrzasków na innych, tato. — Jej głos brzmiał melancholijnie
I tak trwała w zadumie, do czasu aż Zaranna Zjawa nie przyprowadziła swojego brata do legowiska medyków, przerywając tym samym ciszę.
***
Partner jej ojca zwichnął ogon. Być może dlatego, że w wściekłości zaczął wymachiwać swoim rudym ogonem, kiedy to wyszło na jaw, że połowa kotów Klanu Wilka odeszła, w tym Gęsi Wrzask. Spostrzegając co dolega Chłodnemu Omenowi, udała się po liście bzu, którymi obłożyła ogon kocura, po tym jak zostały przeżute na papkę. Rudy przez cały czas przyglądał jej się nieprzychylnie, oceniająco. Miała nawet wrażenie, że na nią syczał, kiedy to zrobiła coś nie tak. A może jej w uszach szumiało? Naburmuszyła się w pewnej chwili nie będąc zadowolona z takiego traktowania przez syna Mrocznej Gwiazdy. Już chyba wolałby, aby zachowywała się tak jak Chryzantemowa Krew.
— Skoro moja obecność ci nie odpowiada, to może wolisz udać się do tej parszywej zdrajczyni i morderczyni kociąt, Kuniej! Tylko, że ona ci jak nic twój ogon amputuje i pewnie umrzesz tak samo jak zrobił to mój tata — miauknęła spoglądając na Wielkiego Kapłana swoimi morskimi oczkami — Przynajmniej będziecie mogli być razem
Rzucił jej ostre spojrzenie.
— Nie pozwalaj sobie — warknął, lecz dał jej wyleczyć ogon, nie patrząc w jej stronę.
— Ale to ty mnie źle traktujesz, Omenie. I to od czasu jak byłam małym kociakiem. — zauważyła, kiedy skończyła opatrywać ogon kocura. Kiedyś zastanawiała się czy skoro jest partnerem jej ojca, to czy też może do niego mówić tato, jednak patrząc na jego zachowanie względem niej wolała nie ryzykować dostać pazurami po pysku — Syczysz na mnie, prychasz... W sumie tak też robił tata Krzyk, ale to było niczym komplement... — Nic dziwnego, że kocury były razem, byli do siebie podobni — A nic złego nie zrobiłam... Chyba... — zamyśliła się, nie przypominała sobie żadnej takiej sytuacji — Powinieneś mnie lubić, bo nie wierzę w Gwiazdki, gardzę nim! A to wszystko dzięki Bielik! Gdyby nie ona to chyba w nic bym nie wierzyła, bo mama nigdy nic nie mówiła na temat swojej wiary. Nazywała was dzikusami, jednak mówiła to tak przyjaznym głosem, że raczej nie chciała was wtedy obrazić — sprecyzowała, zdawała sobie sprawę, że matka nie wywodziła się z Klanu Wilka, więc pewnie wiele rzeczy nie rozumiała, była niczym kocię
— Przypominasz mi o czymś o czym wolałbym zapomnieć. To tyle — rzekł chłodno. — I nie nazywaj mnie Omenem, jestem Chłodny Omen.
— Dobrze Chłodny Omenie — powtórzyła na szybko starając się nie przekręcić imienia kocura, żeby ten dodatkowo nie był na nią zły. Pierwszy człon imienia wojownika już po chwili wyleciał uchem kotki, tak też starała się nie zwracać już do niego pełnym imieniem. Które tak właściwie do niego pasowało, przez chłodny ton jego głosu.
Była ciekawa co mu takiego przypomina. Czyżby znał kiedyś szylkretkę, do której była podobna? Niezbyt ją aż to interesowało, jednak była zła, że przez wspomnienia, o których Chłodny Omen chciał zapomnieć zachowywał się względem niej tak, a nie inaczej.
— Poza tym... — podrapała się łapką po uchu — Chciałam się dowiedzieć czy według ciebie jestem już gotowa, aby zasłużyć na dołączenie do kultu. Wiem, że jestem jeszcze uczennicą, ale myślę, że to kwestia księżyców jak stoczę z kimś walkę. I na pewno ją wygram! Zostanę wojownikiem. — W jej oczach dało się dostrzec iskierki radości, nie mogła się doczekać nowych obowiązków jako wojownik i momentu stania się pełnoprawną wyznawczynią Mrocznej Puszczy
— Ocenie to, gdy rzeczywiście wygrasz walkę i zdobędziesz tytuł. Wtedy dopiero zasłużysz na miejsce w kulcie.
W odpowiedzi uczennica westchnęła. Myślała, że zostanie już pochwalona przez kocura. W końcu pilnowała porządku, tego aby jej rodzeństwo również wierzyło bardziej lub mniej w Mroczną Puszczę. Poza tym pilnowała również, aby koty pozbywały się ograniczeń i przezwyciężały własne lęki. Naparstnicowa Łapa uważała już, że zasługuje na miejsce w kulcie. Bo już nie była głupim małym kociakiem. Chciała przyłożyć swą małą łapkę to rozwoju kultu i to jak. Miała nadzieję, że za dzień lub dwa, a może i kwadrę w końcu Błękitna Gwiazda pozwoli jej na walkę o tytuł wojownika. Wierzyła, że podoła i za pierwszym razem uda jej się wygrać. Wtedy na pewno dostanie wspaniałe imię.
— Zabójcza Naparstnica... Albo coś bardziej przyjaznego, żeby uśpić czujność wyznawców Gwiezdnych — myślała mrucząc cicho, aż w końcu pomruki zamieniły się w nucenie melodii
***
Mimo spędzania czasu na leczeniu chorych kotów, wciąż jej główną ścieżka, która obrała była ścieżka wojownika. Musiała ćwiczyć, jeśli chciała przygotować się do pojedynku o tytuł wojownika, który ją nieuniknienie czekał. Była ciekawa kto zostanie jej przeciwnikiem. Fajnie by było jakby to była Zaranna Zjawa, to by mogły zrobić bitwę na wiedzę medyczną; za złą odpowiedź przeciwnik miałby prawo zadać cios, a kot udzielający złej odpowiedzi musiałby go przyjąć, nie mogąc się bronić.
— Czy w drodze powrotnej pomożesz mi pozbierać korę i patyki? — spytała swojego mentora, który niechętnie przystał na prośbę uczennicy
Pewnie zamiast towarzyszyć jej w "wyprawie medyka", wolałby szybciej wrócić do swojej partnerki po skończonym treningu i skryć się w ciepłej norze. Naparstnica również tak wolała zrobić, ale teraz doszły jej kolejne obowiązki, obowiązki medyka.
***
Nie sądziła, że Naiwna Łapa będzie musiał walczyć z własną matką. Właściwie to miał walczyć ze swoim mentorem, jednak kpiny ze strony Ważkowego Skrzydła sprawiły, że doszło do zamiany przeciwników. Kocur jednak nie był wzruszony tym faktem, patrząc z jaką łatwością przychodziło mu ranienie rodzicielki w trakcie pojedynku. Szylkretka w skupieniu przyglądała się ich walce, zastanawiając się czy ona będą na miejscu vana byłaby w stanie zranić swoją matkę. Alba była niczym mgliste wspomnienie, jednak to co najbardziej zapamiętała o rodzicielce było to, że umiała śpiewać. I chyba to był jedyny atut kotki. Czasami wciąż słyszała w głowie jej piosenki, które śpiewała najczęściej najmłodszemu z nich. A co gdyby walczyła ze swoimi siostrami? Czy byłaby w stanie skrzywdzić Makową Łapę, bądź Hortensję? Jeśli dzięki temu otrzymałaby dar w bliskimi czasie od przodków, to tak.
— Wystarczy!
Słysząc głos lidera, koty zaprzestały pojedynku. Naparstnica dostrzegając, że to Naiwna Łapa był tym, który trzymał się na łapach nie mogła powstrzymać radości. To na pewno udało się dzięki niej, bo wierzyła w niego. Wierzyła, że jeśli będzie się starał to uda mu się być wspaniałym wojownikiem. Bo pomogła mu się pozbyć lęków i ograniczeń.
Dostrzegła jak Błękitna Gwiazda skinieniem głowy nakazuje jej udanie się opatrzyć Ważkowe Skrzydło. Tyle, że ona nie miała ochoty dotykać tej słabej starej kotki, która nie była w stanie pokonać swojego syna. Nie chcąc się jednak sprzeciwiać woli lidera, poczłapała do legowiska medyków szybko uporać się ze sporą ilością ran zdobiących ciało liliowej. Miała nadzieję, że zdąży wrócić i usłyszeć jakie imię jej przyjaciel dostał jako wojownik. Bo musiała je wykrzyczeć najgłośniej ze wszystkich od razu jak je tylko usłyszy.
[trening med: 1687 słów]
[Przyznano 34%]
Wyleczeni: Chryzantemowa Krew, Chłodny Omen
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz