Matka jeszcze pociągała językiem po jego futrze, mimo że bronił się od niego jak od dzikiego lisa. Liściasty Wir sprawnie przytrzymywała wyrywające jej się spod brody kocię i przyciągała bliżej, aby przylizać niedokładnie (oczywiście tylko jej zdaniem, Judaszowiec zawsze wyglądał olśniewająco) wymytą sierść. Wydawał z siebie ciche syknięcia, mając nadzieję, że kocica w końcu się ogarnie i go zostawi. Nie potrzebował tego. Dla Klanu Gwiazdy przecież był już wystarczająco idealny.
— Wyglądasz, jakby przez czoło przebiegło ci jakieś stado jeleni — mruknęła Bożodrzewko, mierząc go zdegustowanym wzrokiem z wysoka. Dotknął się łapą w czubek głowy – sterczała na nim wysoko kępka futra. Liściasty Wir jednym sprawnym ruchem przywołała ją do porządku.
— Wolę to niż kretyński pysk, a tego już nie przyliżesz — wymamrotał w jej stronę. Uważał to za wręcz idealną ripostę, z której był tak dumny, że aż uniósł pewnie do góry swój ogon. Czyściec siedziała przy nich, nie mówiąc nic, czyli jak zawsze. Judaszowiec nie wiedział czy cieszy się, że nie mówi takich głupot jak biała, czy bardziej jest zawiedziony tym, że go nie popiera i chwali.
— Proszę się nie kłócić, złość piękności szkodzi, i to wam obu — skarciła łagodnie kociaki, po czym jednak się uśmiechnęła i położyła parę mysich odległości od stojącej obok siebie trójki jej dzieci. Westchnęła głęboko, wpatrując się w swoje pociechy i tylko pokręciła wolno głową w rozmarzeniu. — Tak szybko wyrośliście.
Szybko? Czuję się, jakbym właśnie wyszedł z więzienia — pomyślał Judaszowiec, krzywiąc się. To całe użeranie się z kociakami nie było dla niego. Wcale nie uważał, że to przeminęło mu szybko. Nie miał czasu by dłużej kontemplować nad swoją nudną dotąd egzystencją, ponieważ rozbrzmiał głos Srokoszowej Gwiazdy i już wszyscy wiedzieli, co ich czeka. Judaszowiec tylko upewnił się, że jest perfekcyjnie czysty i piękny w całej swej okazałości, po czym delikatnym, ostrożnym ruchem wyszedł ze żłobka i skierował się pod skałę lidera. Za nim podążyły jego siostry, które kolejno usiadły po jego bokach. Wszyscy obecni w obozie wojownicy, uczniowie i wszyscy inni zebrali się pod wezwaniem Srokoszowej Gwiazdy. Czekoladowy czuł, jak po raz pierwszy od dawna (albo w ogóle) czuje podekscytowanie. Czuł, że to będzie ta chwila, kiedy w końcu ktoś w nim zobaczy jego wyjątkowość. Widział w zimnych oczach Srokoszowej Gwiazdy zamyślenie, jak gdyby patrzył i zastanawiał się nadal nad pewną decyzją. Odpowiedział tylko pewnym spojrzeniem. Gdyby Klan Gwiazdy sprawił, że ten by wziął go na ucznia... byłby wniebowzięty.
— Klanie Klifu — nieco ochryple, jednak donośnie powiedział niebieski, mierząc raz jeszcze zbiorowisko. — Te kocięta ukończyły wiek sześciu księżyców, nadszedł wobec tego czas, by zostały uczniami. Bożodrzewiku — zwrócił się do siedzącej po lewej kotki. Nie odwracając głowy jej brat zerknął w jej stronę i zdziwił się jej całkowicie obojętnym wyrazem pyska. Czy ona miała zupełnie gdzieś to, że właśnie zostaje uczniem? — Od tego dnia, aż po dzień otrzymania miana wojownika, będziesz nosić imię Bożodrzewnej Łapy. Twym nowym mentorem zostanie Dzwonkowy Szmer. — Kocur lekko się uśmiechnął, słysząc o jej nowym mentorze. Zwykły, durny wojownik. Z resztą, czy ją by obchodziło cokolwiek? Szary, młody kocur podszedł, by zetknąć się z nową uczennicą nosami, po czym usiadł tuż obok niej. Po tym wzrok Srokosza utkwił w siedzącym po środku kocięciu. Czuł iskry podekscytowania.
— Judaszowcu, od dziś, aż do dnia otrzymania wojowniczego imienia, twym nowym mianem będzie Judaszowcowa Łapa. — Czekoladowy w duchu poczuł szczęście. Jego dotąd całkiem nielubiane i według niego brzmiące głupio imię nareszcie stało się chociaż odrobinę poważne. — Mam szczerą nadzieję, że twój nowy mentor i mój zastępca, Przyczajona Kania, przekaże ci całą swoją wiedzę.
Oczy Judaszowca podświetliły się i zabłyszczały mimo że kocurek próbował trzymać otoczkę spokoju i opanowania. Jego pysk drżał, kiedy zadowolony Kania zetknął się z nim swoim mokrym nosem. Wiedział, że jego prośby zostaną wysłuchane! Był tak wdzięczny gwiezdnym za docenienie. Kiedy mentor, podobnie jak ten Bożodrzew, usiadł tuż przy nim czuł od niego potęgę, jaka spłynie z niego na młodego ucznia wraz z umiejętnościami. Nie przysłuchiwał się specjalnie ceremonii Czyśćca, nadal będąc w lekkim szoku. Dopóki...
— ...Twoim mentorem mianuję się ja. — Kocur zeskoczył ze swojego miejsca przemówień i stanął przed młodą kotką, by się nad nią nachylić i zetknąć nosami. — Zebranie uznaję za zakończone. — Włos Judaszowcowej Łapy stanął dęba, wpatrując się w scenę jak gdyby widział coś makabrycznego. Nie potrafił uwierzyć w to co widzi. Czyściec? Srokosz?
Nie zdawał sobie sprawy, że stał tak przez chwilę w całkowitym bezruchu. Dopiero głos mentora go wybudził z zamyślenia. Zawstydził się swoim roztargnieniem.
— Musisz poznać nasze terytoria. Jestem pewien, że nasza współpraca będzie dla nas obu przyjemnością.
— Oczywiście — skinął głową w odpowiedzi, nadal myśląc o mentorze Czyśćca. Dlaczego nie on? Zmarszczył nos w swej zazdrości i podążył za mentorem.
Niesprawiedliwe.
[761 słów]
[Przyznano 15%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz