BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

22 października 2022

Od Nastroszonej Łapy cd Paskudnej Łapy

No i co ona tak się trzęsła? Sam się kąpał w tej wodzie, nawet wchodził głębiej, a nawet zdarzyło mu się zanurkować pod i żył, a ta bała się zamoczyć głupiej łapy. I ona miała nazywać się nocniakiem? Ah, no tak, zapomniał. Nie była przecież jednym z nich, bo urodziła się jako pieszczoch. Dziwne, że została przyjęta do klanu, skoro widać było jak na łapie, że nie wyzbyła się dalej tych swoich obcych zachowań. Trzeba było to z niej wyplenić i przyzwyczaić do nowego życia. 
- To teraz dłużej wsadź tam łapę i nie wyjmuj - polecił, obserwując z uwagą jak ta wkłada kończynę do wody, wyjąc. 
Ała jego uszy! Jak lubił, gdy darła się z bólu, tak ten odgłos go tylko irytował. 
- J-już? 
Jak to już? To była jedna łapa, a przecież każdy kot posiadał je aż cztery! Nie było mowy, by jej odpuścił. Robił to dla niej dobra, powinna to docenić, a nie zgrywać ofiarę losu. 
- Teraz wsadź drugą - powiedział, obserwując to zadowolony.
Wsadziła i drugą, trochę piszcząc.
- Dobrze ci idzie! Jestem z ciebie dumny! To teraz trzecia - zachęcał ją coraz bardziej.
No słuchała się. Nareszcie zrozumiała, że walka z nim była bezsensowna! 
- C-co? N-nie!- Wyskoczyła tak nagle z wody, że ledwo to zarejestrował. 
Jego pysk przybrał zirytowany wyraz, a ogon zaczął bić na boki. Gdy ją chwalił, gdy już zrobiła coś pierwszy raz w życiu dobrze, to odstawiała takie bagno! Co za wkurzający kot! Może powinien ją jakoś ukarać? Może podtopić tak dla zasady albo ponownie pobić? 
- Zawodzisz mnie - syknął. - A już byłem z ciebie zadowolony - przyznał z niechęcią. 
Usłyszał jej ciche skomlnięcie, ale na litość go tym nie miała szans wziąć. Prędzej da jej w pysk i jeszcze bardziej się wydrze. A może o to jej chodziło? Chciała nieco się zabawić, więc podnosiła mu ciśnienie, by zrobił z niej znów worek treningowy?
- Przepraszam... J-już wracam...- wydukała, powrotem wkładając przednie łapy.
Spojrzał na to dość sceptycznie, bo już udało jej się zepsuć mu nastrój. 
- No. I tak ma być. Wkładaj za karę resztę - rozkazał.
Drżąc weszła i tylnymi, wydając z siebie jakieś dziwne odgłosy.
- Ch-chcę już wracać! Zimno!
Zimno? Zimno? Zaraz będzie jej zimno jak ją poddusi do dna. Wtedy nie tylko będzie marznąć, ale poczuje się niczym prawdziwy trup, który już miał zaraz przekroczyć granicę śmierci. 
- Przestać się smarkać! To dopiero początek! Im będziesz niegrzeczna, to będziesz tam siedzieć dłużej! - zagroził, nie zamierzając jej odpuścić. 
Koniec dobrego przyjaciela. Tak bardzo się starał jej pomóc, marnował swój czas i siły, by czegoś ją nauczyć, a ta jak zawsze tego nie doceniała. Głupia Paskudna Łapa. Ciekawe jakie dostanie imię wojownika, o ile w ogóle uda jej się zdobyć ten tytuł. Patrząc na to co sobą teraz prezentowała, jej awans mógł być bardzo wątpliwy.
Załkała, stojąc w wodzie i ledwo co trzymając się na łapach.
- P-proszę...
- Teraz wejdź głębiej - polecił, wchodząc do wody obok niej, by w razie czego ją uratować lub też odwrotnie, poddusić. 
Przerażona weszła głębiej, aż woda zmoczyła jej brzuch.
- M-może b-być?
- Do szyi - sprostował wchodząc dalej. - A potem musisz machać łapami.
Zaskoczona rozwarła pysk.
- N-nie! P-proszę! Zi-zimno jest!
- Rób co mówię, bo skończy się to gorzej dla ciebie, uwierz. Nie jęcz. - syknął. 
Teraz on tu robił za mentora. Jeżeli nie lubiła takich zabaw, to mogła skończyć znacznie gorzej. Miał nadzieję, że nie stchórzy, bo będzie bardzo, ale to bardzo na nią zły. 

<Paskudo?>

[przyznano 5%]
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)