Koteczka z dozą irytacji przypatrywała się nowym mieszkańcom ich kociarni. Nie ufała im, to oczywiste. Pojawili się tutaj od tak, jakby nigdy nic. Czemu miałaby ufać istotkom, posiadającym magiczną moc pojawiania się, w dodatku nie mającym oczu?
— Teraz o nas zapomną — mruknęła cicho, spuszczając wzrok. Deszczyk otworzył szerzej oczy, zdziwiony.
— Dlaczego by mieli? — zapytał. Buraska przyglądała się swoim łapkom, obu w innych kolorach, niezadowolona całą sytuacją. Przecież trójka zupełnie by wystarczyła! Po co więcej? Już ich nie lubią? Westchnęła cichutko.
— Bo będą mieli swoje kociaki. A my jesteśmy już duzi. Na pewno będą woleli bawić się z nimi — wytłumaczyła. Deszczyk otwierał już usta, aby coś powiedzieć, gdy nagle nad jej uchem pojawiła się Toń, uśmiechając się złośliwie.
— Oczywiście, że zapomną. Rolą rodziców jest wychowywać własne kociaki, głuptasie. Nikt nie każe Spienionej Fali i Zawilcowi się z nami bawić — szepnęła kąśliwie. — Zresztą, spójrz na te podrostki. Jeśli się nimi nie zajmą, to sobie nie poradzą. Takiego malucha, to nawet ty byś powaliła.
Zachichotała. Jej siostra gwałtownie odwróciła głowę, patrząc nań z wyrzutem. Bo co, bo jak zamierza zostać medykiem, to jest słaba, hę? Też coś. Łezka potrafi być dużą, silną kotką, tak, jak wszystkie królowe. No dobrze, Zawilec nie była duża, ale na pewno była silna, w końcu ona też miała mieć kocięta!
— Hej! — zawołała, skacząc na swoją siostrę. Ta jednak łatwo odtrąciła ją i sama doskoczyła do mniejszej, leżąc na niej.
— Widzisz? Żaden z tamtych by ci tak nie zrobił — mruknęła. Deszczyk z niepokojem przyglądał się owej słownej potyczce, która przekształciła się w przepychankę. Kochał obie swoje siostry, wiedział jednak, że Toń czasami nie do końca wie, kiedy przestać, a Łezka bardzo często ją prowokuje. Był to zresztą jeden z wielu powodów, dlaczego Żurawinowy Krzew nigdy nie zostawiała tej dwójki samych, bez opieki. Było wysoce prawdopodobne, że jedna zrobi krzywdę drugiej.
— No już, dajcie spokój — powiedział, próbując łapką zepchnąć niebieską z vanki — Na pewno dla nas też będą miały czas.
Trwało to jednak jeszcze dłuższą chwilę, nim obie odpuściły.
~*~
Nikogo chyba nie zdziwi fakt, że Łezka bardzo wyrosła przez prawie sześć księżyców swojego życia. Jej łapki wydłużyły się, powoli nabierając kształtów, acz minie jeszcze sporo czasu, nim osiągnie swój właściwy wzrost, który będzie dość pokaźny. Z pewnością jednak bliżej jej było do ucznia, niż do kociaka. A już na pewno daleko jej było do wielkości Gołębia, czy Żmijki! (chociaż ta druga do najmniejszych nie należała) Buraska obudziła się na kępie liści, gdy cały żłobek jeszcze spał. Zaciekawiło ją to, co zobaczyła u wejścia. Było tam tak... jasno. Co było dziwne, bo zawsze wszędzie mieniło się kolorami. Postanowiła to sprawdzić. Z wolna podniosła się, a listki, nadal znajdujące się w legowisku, zaszeleściły pod jej łapami. Koteczka wychyliła łeb poza kociarnię, aby zobaczyć... śnieg. Mama coś jej o nim wspominała, że niedługo spadnie, Łezka jednak mało co zapamiętała z tej rozmowy. Vanka przez moment się zastanawiała, aby następnie położyć łapę na substancji. Wówczas uderzyło w nią zimno, a z gardła dobył się stłumiony pisk. Oczywiście, nie obeszło się bez ofiar, bowiem słysząc owy dźwięk obudził się jej brat, Deszczyk. Niebieski szybko podbiegł do siostry.
— Łezko? Co się stało? — zapytał, gdy koteczka zrobiła krok do tyłu.
— Prze-przepraszam, że cię obudziłam, Deszczyku. Po prostu trochę mnie zaskoczył ten...
— Śnieg! — zawołał zdumiony kocur — Jak to możliwe, że tyle go spadło?
Łezka westchnęła cicho.
— No i jak my mamy się teraz poruszać? Tylko go dotkniesz i już ci zimno — zaczęła narzekać.
<Deszczyku?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz