Szpak! (Samotnik)

Szpak|Samotnik

SZPAK

Poprzednie imiona: Świerszczyk

Wiek: 14 księżyców

Płeć: Kocur

Klan: Samotnik

Ranga: Samotnik

Poziom medyczny: I {zna podstawowe zioła, potrafi opatrzeć niewielkie rany}

Charakter: Kocur jest specyficzny. Nie zamierza tego w jakikolwiek sposób maskować, ponieważ w swoim zachowaniu nie widzi nic złego. Śmiało można nazwać go klasycznym socjopatą, ponieważ przez nieciekawą przeszłość, nie odbiera różnych bodźców, sprzeciwia się istniejącym regułom, manipuluje i kłamie. Kiedyś wdawał się również w bójki, ale nie jest głupi i wie, że niemądrze byłoby zaatakować wojownika. Bywa nieprzewidywalny, bo mimo, że wszystko ma zaplanowane, czasem działa pod wpływem impulsu i przez to jest postrzegany jako "psychopata".

Jest ponadprzeciętnie inteligentny, stara się nie ograniczać i wybijać ponad innych. Jednak komplementy nie robią na nim żadnego wrażenia, mimo, że wie o swoich zaletach i wyglądzie. Czasem zastanawia się, dlaczego nikt nie potrafi myśleć. Ciężko mu się komuś podporządkować, ale z rozsądku grzecznie wykonuje czyjeś polecenia. Z łatwością przychodzi mu manipulacja i wykorzystywanie innych. Nie obchodzi go czyjaś śmierć, nawet nie dlatego, że jest draniem, ale nie rozumie, czemu inni płaczą. W swoim życiu doświadczył niewielu emocji, a inne stara się po prostu naśladować. Często nie widzi nic złego w zostawianiu swojego klanu na kilka księżycy, a potem wracaniu i otrzymywania porządnej kary od lidera. Niektórzy już nawet zakładają się, kiedy wyleci. Lepiej jednak jest go mieć po swojej stronie, bo doskonale zna się na kotach i w mig potrafi prześledzić czyjeś zachowania, charakter, przyzwyczajenia czy słabości. Mimo jego nieempatyczności wiele kotów przychodzi do niego z problemami, które szybko rozwiązuje, acz często uważa, że marnują jego cenny czas.

Wygląda na zamyślonego i poważnego kota, ale są to błędne przekonania. Jeśli znajdzie kompana do rozmów, to nie dość, że się uśmiechnie, to i jeszcze zacznie się dziko śmiać. Kiedy się przed kimś otworzy, jest zabawnym i pewnym siebie kocurem. Często budzi się w nocy, mamrocząc coś pod nosem i wychodząc z obozu, aby pomyśleć w spokoju. Jeśli nad czymś intensywnie myśli, może stać się nieco agresywny i zdenerwować może go to, że ktoś za głośno oddycha. Raczej nie warto na nim polegać czy zlecać mu bardziej odpowiedzialnych zadań, bo nigdy nie wiadomo, jak je wykona. Na samym początku może wydawać się obcy, szorstki, jednak jeśli komuś zaufa, mógłby oddać za niego życie (dosłownie).

Wygląd: 

• Ogólny opis - mimo swojego młodego wieku jest wyższy od przeciętnego terminatora i nadal rośnie. Jego sylwetka umożliwia mu biegi wytrzymałościowe oraz szybki bieg na krótki dystans, a pomagają mu w tym długie łapy i krótkie, dobrze zbudowane ciało. Pazury są zawsze naostrzone, gotowe wbić się w korę drzewa lub gardło przeciwnika, natomiast brzoskwiniowe poduszki ma lekko starte od wiecznych wędrówek. Łatwo utrzymuje równowagę, ponieważ ma długi, zręczny ogon, którym doskonale operuje, dzięki czemu wspinaczka na drzewa nie jest mu straszna. Łebek jest niewielki, osadzony na krępej szyi, a pyszczek podłużny. Na końcu pyska znajduje się nosek w kształcie trójkąta o barwie brzoskwinki, a w pyszczku mieści się rządek śnieżnobiałych kiełków. Nasadę nosa ma lekko wybrzuszoną, przez co z profilu wygląda, jakby miał delikatnie zgarbiony nos. Ślepia są wiecznie zmrużone, jakby kocur ciągle kogoś obserwował, acz kiedy je otwiera, są kształtu migdała o barwie ciemnopomarańczowej. Uszy są umiejscowione po bokach głowy, delikatnie zaokrąglone na końcach. Płowe łaty owego bicolora są umiejscowione na lewym uchu, czole, poliku, prawym oku, dwie mniejsze na grzbiecie, jedna mała na tylnej, prawej łapie i kilka średnich na końcówce ogona. Futerko ma zawsze nienagannie czyste, ponieważ lubi dbać o swój wygląd i robić dobre wrażenie. Jego sierść zdecydowanie nie jest przystosowana do pływania i mimo tego, że jest krótka, bardzo długo schnie, a sam Szpak śmiało nazywa siebie Suchołapym. Nigdy nie usłyszał od nikogo żadnego komplementu, aczkolwiek uważa siebie za całkiem przystojnego kocura, jednak sądzi również, że uroda to rzecz względna. 
• Kolor sierści - płowy arlekin, 
• Długość sierści - krótka, 
• Kolor oczu - pomarańczowe 

Rodzina: 

• Ojciec - Potok; równie wysoki co jego potomek. Niezwykle przystojny, troskliwy kocur, który wspierał swoją partnerkę w najtrudniejszych chwilach. Zdecydowanie od niej spokojniejszy i "normalniejszy", a jego syn zawsze mógł znaleźć w nim ukojenie. 
• Matka - Brzoza; kocica o krótkich łapach i wybuchowym charakterze. Była energiczną i bystrą koteczką, od której syn nauczył się być dobrym obserwatorem i wyciągać wnioski ze swoich analiz. Mimo jej stylu bycia bardzo ją kocha. 
• Rodzeństwo - Buk; uważał się za inteligentniejszego od swojego młodszego braciszka. Zawsze ponad niego, wyrachowany, spokojny, acz leniwy i niezwykle uszczypliwy. Nie przepadał za nim, ale nadal go kochał. Kometa; nic o niej nie wie, nigdy jej nie poznał. Rodzice nigdy o niej nie wspominali i gdyby nie podsłuchana rozmowa, nie dowiedziałby się, że w ogóle istnieje. 
• Partner - ---, 
• Potomstwo - ---, 

Mentor: Potok/Brzoza/Buk

Uczniowie: 

• dawni - ---, 
• obecny - ---, 

Historia: Urodził się na obrzeżach miasta, w dziupli, gdzie wychowywali go rodzice. Potok był tym, do którego się szło, kiedy coś się stało, ponieważ był bardzo empatyczny i współczujący, natomiast jego matka miała z tym pewne problemy. Była lekko nadpobudliwa, często podczas kłótni wykrzykiwała słowa, których potem żałowała. Miała huśtawkę nastroi, nigdy nie wiadomo było, kiedy rzuci się na ciebie z pazurami, a kiedy uśmiechnie się radośnie i będzie z tobą rozmawiać, jak gdyby wcześniejsze awantury nie miały z nią nic wspólnego. Jednak każdy przyznawał jej to, iż była bystrą obserwatorką i to ona nauczyła swojego syna tak trudnej umiejętności. Bo jest różnica między patrzeniem, a spostrzeganiem, mawiała. Często razem ćwiczyli dedukcję, spostrzegawczość, zręczność czy też spryt. Natomiast jego ojciec był... nie tak inteligentny jak jego partnerka, nazywał siebie po prostu normalnym. Zawsze cię wysłuchał czy dał radę, miał ciągle czas dla swoich dzieci i poświęcał im każdą wolną chwilę. Dla Świerszczyka tacy rodzice byli skarbem, zwłaszcza, że od swojego starszego brata nie otrzymywał takiego wsparcia. Czasami się bili, innym razem kłócili, a niekiedy zasypiali wtuleni w siebie, tak różne były ich reakcje. Raz, jak został pobity, Buk postanowił wyjaśnić sprawców i potem nauczył braciszka samoobrony. To jedno z niewielu przyjemnych wspomnień jakie z nim miał.

Świerszczyk nie lubił swojego imienia. W dzieciństwie nie zwracał na nie uwagi, ale uszczypliwe uwagi Buka i jego znajomych dawały w kość młodemu. Starszy brat często zabierał go do miasta, bez wiedzy rodziców, a tam czasem się gubił, czasem dostał lanie, ale najgorzej było, kiedy ktoś się z niego wyśmiewał. A to zdarzało się diametralnie często. Bał się innych kotów, często nawet nie próbował się do nich odzywać ani im nie ufał. Było to spowodowane różnymi czynnikami, sytuacjami z młodszych lat. Pewnego dnia odmówił pójścia do miasta, a Buk spuścił mu niezłe lanie. Koniec końców i tak go zostawił w dziupli, a przestraszony kocurek czekał na przyjście rodziców. Nigdy im się nie skarżył, bo bał się, że starszy brat znowu spuści mu bęcki gdy pójdą. Dlatego też zamknął się w sobie i rozwijał swoje umiejętności, ponieważ Brzoza uważała, że doskonale dedukuje, obserwuje i rozwija swój umysł. Potok również nie narzekał, bo jego sztuka polowania i walki też była zadowalająca.

Pewnego dnia był gotowy wyruszyć w samodzielną podróż, jak kiedyś zrobiła to jego matka, aby się osiedlić i znaleźć partnerkę. Tak chcieli jego rodzice. Acz on wątpił czy kiedykolwiek będzie miał swoją żeńską bratnią duszę, bo kotki były dla niego nieosiągalne niczym lodowe gwiazdy i nie bardzo wiedział, jak ma się przy nich zachowywać. Więc, kiedy chciał wskoczyć do dziupli i ostatecznie pożegnać się z rodzicami, coś go zatrzymało. Słowa wypowiedziane z pyszczka matki na chwilę go wręcz oszołomiły. Nie mogą, rozumiesz? Nie chcę, by skończyli jak Kometa. Moja malutka córeczka..., słychać było, że kocica jest na skraju dwóch emocji; smutku i złości. Nie wszedł do środka, dalej przysłuchując się rosnącej awanturze. Ojciec zapewniał, że Kometa już nie wyjdzie, jest zamknięta i nikogo więcej nie skrzywdzi, i żeby pozwolili rozwinąć swoim synom skrzydła. Brzoza nic nie odpowiedziała. Bicolor miał świetne relacje ze swoją rodziną, aczkolwiek nie spodziewał się, że będą skrywali przed nim jakąś tajemnicę. Świerszczyk tym razem nie wszedł do domu.

Wiedział, że spotka Buka, który będzie wracał z miasta, dlatego też kiedy go minął, powiedział, żeby przekazał rodzicom, aby go nie szukali i że jest bezpieczny. Starszy brat tylko się zaśmiał i powiedział, żeby się nie zgubił, ponieważ nie wierzył, że Świerszczyk odchodzi. Młody kocur szlajał się w mieście, walcząc o każdy kęs pożywienia i co chwilę przekonując się, że nikomu nie warto ufać. Stał się szorstki, nie był już tym samym empatycznym i wstydliwym kocurkiem. Nie odbierał bodźców z otoczenia, czułości, nie potrafił rozróżniać uczuć, ponieważ wszelakie emocje jakie znał kończyły się na gniewie i determinacji. Musiał kłamać i kantować, aby mieć co zjeść. Chciał wykorzystać swój potencjał, obserwował wszystko i wszystkich, dedukował, zapamiętywał, znał słabości kotów, które spotkał. Wraz z każdym następnym księżycem wszystko mu lepiej wychodziło, stał się dobrym manipulatorem. Ale miasto nie było wcale taki atrakcyjne, spotykał na swojej drodze koty, które mógł przechytrzyć, acz w otwartej walce nigdy by im nie dorównał. Bał się złapać jakiejś groźnej choroby, mimo, że był na nie odporny, nie lubił przebywał w hałasie, ponieważ to go dekoncentrowało, bał się, że pewne że pewnego razu to jego krew popłynie ulicami miasta. Przez dwa księżyce gnił w tym zgiełku. Potem uznał, że pora iść przed siebie. Szedł księżyc, aby dostać się na terytoria zamieszkane przez inne koty.

Starał się na nich przeżyć, rozplanował sobie w głowie granice wszystkich terenów. Niekiedy spotykał też patrol, starał się identyfikować dane koty i próbował z ich rozmów usłyszeć jak najwięcej informacji. Były to jakieś zgrupowania żyjące w buszu, których samotnik nigdy nie znał. Acz z każdą nową informacją jego wiedza o nich wzbogacała się i postanowił tu zostać. Wie, że na dłuższą metę nie przeżyje tutaj samotnie, więc musi znaleźć swój klan.

Punkty umiejętności: 

• siła - 25, 
• szybkość - 35, 
• zwinność - 15, 
• skok - 5 

Upomnienia: 0/3

Właściciel: kazumas.studios@gmail.com