Od Ciernistej Łodygi C.D Skry

Przez pyszczek koteczki przebiegł blady uśmiech, słysząc słowa młodszej. Nie przypominała ona typowego kociaka, co to, to nie. Skra była o wiele bardziej... dojrzała? Ciernistej wydawała się wręcz surrealistyczna, w porównaniu z żywym, wciąż pozostającym w ruchu rodzeństwem. Była to także bardzo mądra istotka, jak na swój wiek. Bura odniosła wrażenie, że wcale nie rozmawia z kociakiem, a zwyczajnie mniejszych rozmiarów kocicą.
– No dobra, masz rację. Nie mogę nie robić niczego. Nie robię jednak niczego w jakikolwiek sposób pożytecznego na tę chwilę – wytłumaczyła spokojnie. Wbrew pozorom, owa przekomarzanka w ogóle jej nie denerwowała, a przeciwnie, nawet troszkę bawiła. Starała się jednak zachować w miarę poważnie, co by przypadkiem nie urazić młodej.
– A gdzie przed chwilą byłaś? – zapytała koteczka.
– Na patrolu – mruknęła Cierń.
– Czyli, że przed chwilą robiłaś coś pożytecznego. Nie robienie tego teraz nie jest chyba wobec tego zbyt dużą stratą? – wydedukowała szylkretka, a bura jedynie pokiwała głową. Jeśli nie miała akurat gorszego dnia, to właściwie często myślała w ten sposób: dzisiaj zrobiłam to, to i to, więc na tę chwilę mogę się zrelaksować. Gorzej sprawa miała się z gorszymi dniami, kiedy to Cierń na siłę szukała sobie zajęcia, byleby tylko nie myśleć. Wówczas relaksowanie się było w jej oczach wręcz karygodne.
Zawsze bądź podporą.
Nigdy ciężarem.
– Może i nie – stwierdziła – nie odpowiedziałaś mi jednak nadal na pytanie, co ty tutaj robisz.
Skra przeciągnęła się, spoglądając ukradkiem na rozmówczynię, jednak bez większego zainteresowania.
– Tak technicznie, to tutaj mieszkam, no nie? – odparła, na co buraska przewróciła oczami. W każdym z tych kociaków widziała jakiś pierwiastek swojej byłej mentorki, co wydawało jej się naprawdę piękne, a wręcz fascynujące. Rdzawa chyba miała rację odnośnie tego, że Cierń "podkrada jej dzieciaki", jednak pręgowana wiedziała, że młoda mama nie miała jej tego za złe. Wykarmienie gromadki pięciorga dzieci to nie lada zadanie i szylkretka potrzebowała odpoczynku po pierwszym księżycach życia swoich potrzeb. A Cierń? Ona zwyczajnie starała się odciągać swoje myśli od kociaka o krótkich łapach, którego jeszcze parę księżyców temu nazywała swoim uczniem. Jakieś było zdziwienie Lamparciej Gwiazdy, gdy chcąc go zabrać na zgromadzenie okazało się, że kociaka... nie ma. Po prostu. Bura pamiętała dobitne uczucie goryczy, jakie w nią wówczas uderzyło. Gdyby Virus nadal z nimi był, nareszcie poczułby się jak prawdziwy członek klanu. Nie było mu to jednak dane.
– Gadka szmatka – odpowiedziała starsza kotka – czemu jesteś tutaj sama?
– Mama wyszła na spacer, więc babcia zajmuje się moim rodzeństwem. nie chciało mi się słuchać tego całego słodzenia, jakie to z nas nie są wspaniałe dzieci. To dobre dla Trzepotka – odpowiedziała w końcu kotka, a Ciernista zaśmiała się pod nosem, na uwagę o jednym z braci kotki. Wiedziała od Migotki, że była to dość narcystyczna persona. Miała zamiar coś jeszcze powiedzieć, jednak przerwały jej kroki za plecami. Odwróciła się i dojrzała kolejną parę zielonych oczu, których zamiarów wobec niej samej nigdy nie umiała rozszyfrować. Cienisty Pazur często jej się przyglądał, co wprawiało kotkę w zakłopotanie.
– Och, Ciernista Łodyga? – zdziwił się kocur – przyszedłem tutaj, aby zobaczyć, co tam u Skierki. Wiesz, upewnić się, czy wszystko gra i w ogóle...
– Jesteś ich ojcem, to raczej ja powinnam ci się tłumaczyć z tego, co tutaj robię – odparła koteczka, patrząc w owe ślepia, które po chwili spuściły wzrok, nie mogąc wytrzymać naporu spojrzenia młodej wojowniczki. Wojowniczki, z której był niezwykle dumny, ale wiedział, że nie mógł, nie miał prawa jej kiedykolwiek o tym powiadomić. Mimo że ciepłe oczy Cienistego Pazura różniły się wizualnie od poważnych oczu jego córki, Cierń mogła bez problemu stwierdzić, że to właśnie po nim odziedziczyła ich kolor.
Tak samo, jak ona i jej brat odziedziczyli oczy po swoim ojcu.
Kimkolwiek był.

<Skiera? Tate przyszedł :P >