BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

14 sierpnia 2019

Od Szyszki

Szyszka wierciła się na swoim legowisku z miękkiego mchu, mamrocząc przez sen. Kotka obudziła się nagle, ze zjeżoną sierścią. Od razu przeniosła wzrok na wyjście z legowiska uczniów. Było jeszcze bardzo wcześnie. 
- Szyszko?
Czarna koteczka usłyszała cichy głos brata, więc spojrzała w jego kierunku. Brzózka, który leżał obok niej, spoglądał na nią zaniepokojony.
- Przepraszam, że cię obudziłam - wymruczała, na przeprosiny liżąc brata za uchem. - To był tylko zły sen.
- Co ci się śniło?
- Lis - koteczka przełknęła ślinę, przypominając sobie wszystkie szczegóły swojego snu. -Przynajmniej myślę, że to był lis. Gonił mnie przez cały las. Czułam jego oddech, gdy mnie doganiał, gotowy odebrać mi życie. 
Brzózka usiadł, więc Szyszka zrobiła to samo. Poczuła jak brat obejmuję ją ogonem. Szyszka od razu poczuła się lepiej. Nie minął nawet jeden księżyc, odkąd oboje znaleźli się w Klanie Lisa, gdzie przywódczyni Czereśnia zgodziła się ich przyjąć. Życie w klanie bardzo fascynowało Szyszkę. Koty Klanu Lisa przywitały ich dość przyjaźnie. Szyszka starała się zapamiętać wszystkie nowe pyski, oraz miejsca. Choć kotka dalej pamiętała swoją mamę, starała się być dzielna. Była wdzięczna, że Brzózka wciąż był przy niej, otaczając ją opieką. Szyszka bardzo kochała brata, nie wyobrażała sobie nawet, co by czuła, gdyby mu się coś stało.
- Nie bój się, obronię cię przed każdym lisem - miauknął biały kocur
- Nie wątpię w to - oczy Szyszki błyszczały radością. 
Pacnęła brata lekko łapką, zachęcając do wspólnej zabawy.

***

Do legowiska uczniów weszła biała kotka, której uszy, ogon i drobne łaty na grzbiecie, były koloru cynamonowego. Szyszka od razu rozpoznała w niej zastępczynie Klanu Lisa, oraz swoją mentorkę. Czarna koteczka przerwała zabawę, by do niej podejść. 
- Gotowa na pierwszy trening?
Nie czekając na odpowiedz, Płomykówka opuściła legowisko. Szyszka cała w emocjach, szybko przesunęła kilka razy językiem po swoim futerku, po czym pożegnała skinieniem głowy brata. Wybiegła za swoją mentorką. 
Od razu poczuła wiatr muskający ją w pyszczek. Szyszka odetchnęła świeżym powietrzem, wyczuwając zapachy kilku członków klanu. Potrafię rozpoznać już ich zapach - pochwaliła samą siebie, zbliżając się powoli do Płomykówki, czekającej na nią nie daleko wyjścia z obozu. 
- Od czego zaczniemy?
- Powinnaś poznać terytorium - miauknęła mentorka. - Dzięki temu nie tylko zawsze będziesz mogła znaleźć drogę do obozu, ale również do najlepszych terenów łowieckich. 
Szyszka skinęła głową. Nie czuła strachu, już kiedyś przemierzała tamte ścieżki. Szyszka spoglądała na Płomykówkę wciąż lśniącymi oczami.
- A czy Brzózka może pójść z nami? Nigdy się nie rozstawaliśmy. 
- Zabierzemy go następnym razem - miauknęła mentorka, przyjaźnie trącając koniuszkiem ogona bok Szyszki. Następnie poprowadziła ją przez wyjście z obozu. Szyszka słuchała uważnie każdego jej słowa, wykonywała polecenia, gdy tak zapuszczały się głębiej w terytorium.

***

Słońce chyliło się już ku zachodowi, gdy Szyszka wraz z mentorką wróciły do obozu. Płomykówka nawet kilka razy pochwaliła Szyszkę za jej czujność i zdolności. Następnie obie rozeszły się. Następny trening miał się przecież rozpocząć już jutro. Szyszka wolała więc porządnie się wyspać. Kotka od razu skierowała się do legowiska uczniów, nie czując w ogóle głodu. 
Rozejrzała się, mając nadzieję, że jej brat już wrócił, ale w legowisku nie było ani go, ani nikogo innego. Szyszka usiadła więc, unosząc jedną łapkę. Polizała ją, po czym szybko przejechała za uchem. Zrobiła tak jeszcze kilka razy, nim zauważyła, że do legowiska wchodzi Leszczynka. Ruda kotka usiadła obok niej.
- Heej~! - przywitała się przyjaźnie.
- Witaj - miauknęła Szyszka. Nigdy nie miały okazji dłużej porozmawiać, ale czarną aż ciągnęło do zdobycia nowych znajomości. - Jak się czujesz w klanie?
Nie wiedziała jak dokładnie zacząć rozmowę. Przypomniała sobie, że Leszczynka tak jak ona nie urodziła się w klanie. 
- Bardzo dobrze. Miałam dzisiaj trening z Ostem.
- On wydaję się taki gburowaty - miauknęła Szyszka, otulając łapki ogonem. - Treningi z nim muszą być pewnie ciężkie.
- Też tak myślałam, ale wiesz co, przez większość czasu można z nim normalnie porozmawiać. Czasami sobie nawet żartujemy. 
- Ciekawe - miauknęła zdziwiona Szyszka
- A jak twój trening?
- Płomykówka jest wspaniałą mentorką. - zamruczała czarna kotka. - Nie mogę się doczekać, aż nauczy mnie polować.
- Polowanie jest naprawdę ekscytujące - przytaknęła ruda kotka. 
Szyszce bardzo dobrze rozmawiało się z nową koleżanką. Słuchała uważnie jej opowieści o treningach z Ostem, dzieliła się również swoimi doznaniami. 
Przerwały rozmowę dopiero wtedy, gdy wrócił Brzózka. Szyszka od razu do niego podbiegła, chcąc dowiedzieć się jak najwięcej o dzisiejszym dniu brata. 

<Brzózko? Leszczynko?>
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)